Παρεμβάσεις: Ύπνος [του ΚΟΜΙΣΑΡΙΟΥ – Δημήτρη Μανιάτη]

Πώς ξυπνάνε οι σαραντάρηδες ξαφνικά στον ύπνο τους; Με αγωνία για την ημέρα, το γραφείο, το deadline, το αφεντικό, τον συνεργάτη, το δάνειο, το ενοίκιο. Δύσκολη εποχή, εσωτερική, σε τρώει από μέσα, δεν το καταλαβαίνεις καν. Πάνω στην επισιτιστική επισφάλεια και την αβεβαιότητα των ημερών, ήλθε και η πανδημική κρίση, η ζωή με διαλείμματα, η άθλια διαχείριση των κυβερνώντων που εναλλάσουν τον φρονηματισμό με την μηδενική επιτήρηση του ιού στον πληθυσμό. Πώς κοιμούνται οι σαραντάρηδες; Αποχαυνωμένοι, άδειοι, υπό λίγο νέτφλιξ, κάνα βραδινό. Και πώς θα πάει όλο αυτό; Έτσι; Έτσι θα πορευθούν γενιές πτυχιούχων και τα παιδιά αυτών; Με ένα καλοκαίρι τουριστών και κάνα συμπλήρωμα από γκαρσονιέρες; Είναι αυτό μέλλον όπως θα έπρεπε να διασφαλίζει η εποχή, η τεχνολογία, η Επιστήμη; Κατηγορηματικά όχι, αλλά οι κυβερνώντες επενδύουν στην παθητικότητα. Στο ελάχιστο των ανταμοιβών για το μέγιστο των προσπαθειών. Για μια ζωή που ο εργάσιμος χρόνος θα ενώνεται με τον (όποιο) ελεύθερο και κάθε ατομική ζωή ή βίωμα θα καταργείται. Όχι, καμία ανάπτυξη δεν θα έρθει. Καμία ανάπτυξη δεν θα αφορά τους πολλούς. Θα είναι απλώς ένα ξαναμοίρασμα των λίγων σε λιγότερους και οι πολλοί θα στενάζουν κάτω από μια εβδομάδα διακοπών- και τα κεφάλια μέσα. Κι όμως: Τώρα είναι που η ζωή μας θα έπρεπε να είναι ευκολότερη. Που θα εργαζόμασταν λιγότερο και πιο ουσιαστικά και που ο ελεύθερος χρόνος θα πήγαινε στις οικογένειες, στην δημιουργική απασχόληση των παιδιών, στην αει-εκπαίδευση. Που τα ταξίδια και η γνώση θα ήταν ευκολότερα επίσης. Και που οι ανισότητες θα έπρεπε να αμβλυνθούν. Το ζούμε στην πανδημία: η Επιστήμη, μπορεί, η Πολιτική δεν θέλει. Την ίδια ώρα που με ταχύτητα φωτός τα επιστημονικά επιτεύγματα δημιουργούνται, συντελούνται, η Πολιτική δεν θέλει να πάνε παντού. Είναι η ώρα για μια σύγκλιση των ανθρωπίνων δυνατοτήτων και των ανθρωπίνων αναγκών. Μην τους ακούτε. Μπορούμε.