ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ
ΓΙΑ ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΤΟΥ ΠΛΑΙΣΙΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ ΤΩΝ ΣΧΟΛΙΚΩΝ ΕΚΔΡΟΜΩΝ
Η Ένωση Γονέων Μαθητών Δ.Ιωαννιτών αρκετές φορές έχει τοποθετηθεί για το θέμα των Σχολικών Εκδρομών (ημερήσιων και πολυήμερων). Μετά το τραγικό, πολύνεκρο δυστύχημα των Τεμπών, το θέμα έχει έρθει ξανά στην επικαιρότητα με δραματικό τρόπο. Ήδη την προηγούμενη βδομάδα είχαμε κάνει μια πρώτη τοποθέτηση ζητώντας το αυτονόητο: να παρθούν άμεσα όλα τα απαραίτητα μέτρα για την ασφάλεια των παιδιών μας στις σχολικές εκδρομές. Κάναμε μάλιστα ιδιαίτερη αναφορά στην έλλειψη ελέγχων των λεωφορείων από τις αρμόδιες αστυνομικές αρχές.
Ωστόσο, την τελευταία βδομάδα, συνεχίζουν να μας έρχονται καταγγελίες από γονείς και εκπαιδευτικούς, σύμφωνα με τις οποίες, λεωφορεία εκδρομών δεν ελέγχθηκαν ποτέ επειδή δεν στάλθηκε αρμόδιος αστυνομικός από την τροχαία για να ελέγξει όχημα και οδηγό. Την απαράδεκτη κατάσταση που επικρατεί αναδεικνύει και ένα πρόσφατο γεγονός: Την Πέμπτη 9/3 σε Δημοτικό Σχολείο της πόλης ακυρώθηκε εκπαιδευτική επίσκεψη μαθητών της Δ τάξης, επειδή ο έλεγχος της Τροχαίας που πραγματοποιήθηκε με μεγάλη καθυστέρηση (στις 10πμ), έκρινε ότι το λεωφορείο είναι ακατάλληλο.
Δεν θέλουμε να φανταστούμε τι θα συμβεί σε περίπτωση δυστυχήματος και ποιοι θα είναι οι «σταθμάρχες» στους οποίους θα καταλογιστούν οι ευθύνες για τις ελλείψεις και τις ανεπάρκειες του κρατικού μηχανισμού. Το πιο πιθανό να είναι οι εκπαιδευτικοί -συνοδοί, οι οποίοι συνεκτιμώντας την απόλυτα δικαιολογημένη στεναχώρια των μικρών μαθητών και την ακύρωση των εκπαιδευτικών – παιδαγωγικών οφελών από τις εκπαιδευτικές εκδρομές-επισκέψεις, αναλαμβάνουν την ευθύνη να τις πραγματοποιήσουν τελικά, με τη λογική … «πάμε κι όπου βγει». Άλλωστε τον τελευταίο – τουλάχιστον – χρόνο, μετράμε πολλές τέτοιες περιπτώσεις και βέβαια από τη μεριά μας δεν καταλογίζουμε ευθύνες που δεν αναλογούν στους εκπαιδευτικούς. Όλοι υπήρξαμε μαθητές και ξέρουμε τι θα πει ακύρωση εκδρομής.
Στις 7/3, στάλθηκε στις Διευθύνσεις Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης έγγραφο του Διοικητή της Τροχαίας Ιωαννίνων με την οποία καλούνται να ενημερώσουν τους Διευθυντές των σχολικών μονάδων της αρμοδιότητάς τους, να εξετάσουν τη δυνατότητα οι εκδρομές να αναχωρούν από τις 7 (!!!) έως τις 10 (!!!) το πρωί.
Δηλαδή, ούτε λίγο ούτε πολύ, η Τροχαία προτείνει, ένα νήπιο, ή ένα πρωτάκι, να σηκωθεί από τα άγρια χαράματα για να πάει εκπαιδευτική επίσκεψη σε ένα Μουσείο (το οποίο φυσικά εκείνη την ώρα δεν θα είναι ανοιχτό), επειδή αδυνατεί να πραγματοποιήσει ελέγχους. Ή αντίθετα, μια τάξη Δημοτικού – Γυμνασίου – Λυκείου να αναχωρήσει πχ στις 10πμ για το Κέντρο Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης Πραμάντων (4 ώρες διαδρομή μετ’ επιστροφής) ή Κόνιτσας (3 ώρες διαδρομή μετ’ επιστροφής). Αλήθεια, πότε θα πραγματοποιήσουν τις εκπαιδευτικές δράσεις και πότε επιστρέψουν οι συγκεκριμένοι μαθητές, όταν τέτοιου είδους επισκέψεις σύμφωνα με τον νόμο γίνονται εντός διδακτικού ωραρίου και η επιστροφή πρέπει να γίνει τουλάχιστον μέχρι τις 2μμ για να προλάβουν τις απογευματινές τους δραστηριότητες (φροντιστήρια, αθλητισμός κλπ);
Τελικά – σύμφωνα και με το πνεύμα του εγγράφου – τα μουσεία, οι πολιτιστικοί οργανισμοί, οι αρχαιολογικοί χώροι, τα Κέντρα Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης μήπως θα πρέπει και αυτά να προσαρμόσουν το πρόγραμμά τους σύμφωνα με την εκάστοτε στελέχωση των αρμόδιων για ελέγχους αστυνομικών υπηρεσιών και τη βούληση των προϊσταμένων τους;
Είναι πράγματι απορίας άξιο:
1. Στη χώρα που είναι δεύτερη σε πανευρωπαϊκό επίπεδο στην αναλογία αστυνομικού προς πολίτες (στοιχεία Eurostat) πώς είναι δυνατό να μην φτάνουν οι αστυνομικοί για να ελεγχθούν σε μια πόλη 10-15 σχολικές εκδρομές ημερησίως;
2. Στη χώρα που οι δυνάμεις καταστολής (ΜΑΤ) είναι οι πολυπληθέστερες συγκριτικά με πολλές χώρες της Ευρώπης (και ενίοτε κινούνται με «αξιοζήλευτη» ταχύτητα και «αποτελεσματικότητα»), γιατί να μην μπορεί να κινηθεί ένα άλλο κομμάτι της αστυνομίας, η Τροχαία, με την ίδια ταχύτητα, για ένα τόσο σοβαρό ζήτημα όπως οι μεταφορές μαθητών, με στόχο την ποιοτική τους εκπαίδευση;
3. Η χώρα που κατέχει την παγκόσμια πρωτοτυπία να έχει ακόμη και ειδικό σώμα Πανεπιστημιακής Αστυνομίας, γιατί αδυνατεί να διασφαλίσει την ασφάλεια των μαθητών κατά τη σχολική τους εκδρομή;
Στα τόσα «γιατί» , η απάντηση είναι προφανής και αυταπόδεικτη: O «κρατικός μηχανισμός» επιλέγει κατά περίσταση, σε ποιους τομείς θα είναι λειτουργικός και αποτελεσματικός και σε ποιους όχι.
Φτάνει πια
Δεν μπορούμε να ανεχτούμε τη λογική «πάμε κι όπου βγει», ειδικότερα όταν πρόκειται για τις ζωές των παιδιών μας. ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ:
• Σχολαστικούς ελέγχους οχημάτων και οδηγών πριν την αναχώρηση, κατά τη διάρκεια των εκδρομών και στην επιστροφή τους. Οι σχολικές εκδρομές- εκπαιδευτικές επισκέψεις μπορούν και πρέπει να αναχωρούν τις προγραμματισμένες ώρες.
• Να υπάρξει πρόβλεψη κυρώσεων για τους ιδιοκτήτες οχημάτων – τουριστικών γραφείων, που αποδεδειγμένα με δική τους ευθύνη, ένα όχημα κρίνεται ακατάλληλο και ακυρώνεται μια σχολική εκδρομή – επίσκεψη πριν την αναχώρησή της. Οι εκδρομές – επισκέψεις είναι κομμάτι της εκπαιδευτικής λειτουργίας του σχολείου και κανένας δεν μπορεί να τις παρακωλύει.
• Τήρηση των ωραρίων οδήγησης – ανάπαυσης των οδηγών ανεξάρτητα της σχέσης εργασίας τους. Δεύτερος οδηγός σε όλα τα πολύωρα ταξίδια.
• Ειδικότερα κατά τις διανυκτερεύσεις, να μην απαιτείται από τους αρχηγούς των εκδρομών, οι οδηγοί να πραγματοποιούν μετακινήσεις αργά τη νύχτα, στερώντας τους ώρες ύπνου και ξεκούρασης.
• Επαναφορά του ελέγχου από τα ΚΤΕΟ όλων των λεωφορείων που πραγματοποιούν ημερήσιες ή πολυήμερες εκδρομές.
Σχετικά με το πλαίσιο των ημερήσιων και πολυήμερων εκδρομών (2/3/5/ήμερες) θέση μας είναι ότι πρέπει να πληρούνται οι εξής προϋποθέσεις:
1. Να δίνεται η δυνατότητα να συμμετέχουν όλα τα παιδιά, που σημαίνει ότι οι εκδρομές πρέπει να είναι ΔΩΡΕΑΝ για ΟΛΟΥΣ τους μαθητές, άρα να χρηματοδοτούνται από το κράτος (Υπουργείο, Περιφέρεια, Δήμο) ώστε κανένας μαθητής να μην αποκλείεται.
2. Να υπάρχει παιδαγωγικό πλαίσιο μέσα στο οποίο μπορεί να ενταχθεί η σχολική εκδρομή, ώστε να έχει παιδαγωγικό χαρακτήρα για να αξιοποιηθεί ουσιαστικά σε όφελος των μαθητών – παιδιών μας. Το σημερινό θεσμικό πλαίσιο των εκδρομών, όχι μόνο διατηρεί αλλά διευρύνει τη διαφοροποίηση ανάμεσα στα σχολεία και τους μαθητές, ανάλογα με το τι αντέχουν οικονομικά οι οικογένειες, οι οποίες καλούνται να καλύψουν το μεγάλο κόστος της εκδρομής. Ειδικότερα, όταν αυτό αφορά μακρινούς προορισμούς, στην πράξη αποκλείονται παντελώς παιδιά χαμηλόμισθων οικογενειών, ανέργων, ευάλωτων κοινωνικών ομάδων.
Παράλληλα, μέσα από αυτήν τη διαδικασία που θεωρεί τους μαθητές «πελάτες», συνεχίζουν να θησαυρίζουν μεγάλα τουριστικά γραφεία, αλυσίδες εστιατορίων, κέντρα διασκέδασης και ξενοδοχεία, την ίδια ώρα που θα μπορούσε το κράτος να αναλάβει το κόστος των σχολικών εκδρομών, αξιοποιώντας ταυτόχρονα ξενώνες και υποδομές, δικές του ή/και των Δήμων.
