Κώστας Μπάρκας: Η νίκη του πρόσφυγα Μεσούτ Αϊντίν είναι νίκη της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.
Η περίπτωση του Κούρδου πρόσφυγα Μεσούτ Αϊντίν, ο οποίος αναγνωρίστηκε επιτέλους ως πολιτικός πρόσφυγας έπειτα από 22 μήνες αναμονής και μία εξαιρετικά επικίνδυνη απεργία πείνας, αποτελεί ηχηρό καμπανάκι για τις ανεπάρκειες του ελληνικού συστήματος ασύλου.
Ο Μεσούτ Αϊντίν υπήρξε θύμα διώξεων και βασανιστηρίων από το τουρκικό κράτος. Αντί η ελληνική Πολιτεία να επισπεύσει την εξέταση της αίτησής του – όπως ορίζεται από το Διεθνές Δίκαιο και τις σχετικές ευρωπαϊκές οδηγίες – επέτρεψε μια σχεδόν διετή καθυστέρηση, κατά την οποία ο ίδιος παρέμενε στη δομή φιλοξενίας Φιλιππιάδας υπό συνθήκες επιδεινούμενης ψυχικής και σωματικής υγείας.
Η εν λόγω δομή στη Φιλιππιάδα Πρέβεζας δημιουργήθηκε το 2016, επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, σε μια εξαιρετικά δύσκολη περίοδο όπου κύματα προσφύγων και μεταναστών κατέφθαναν κατά χιλιάδες, την ώρα που η χώρα βρισκόταν εντός σκληρής οικονομικής επιτροπείας. Σκοπός ήταν η προστασία ανθρώπων που διέφευγαν από πολέμους, διώξεις και φτώχεια. Σήμερα, όμως, η ίδια δομή έχει μετατραπεί σε χώρο παρατεταμένης αβεβαιότητας, λόγω των επιλογών και των παραλείψεων της σημερινής κυβέρνησης.
Μετά την θετική απόφαση για αναγνώριση ως πολιτικού πρόσφυγα και την παροχή πολιτικού ασύλου στον απεργό πείνας Mesut Aydin, ο βουλευτής Πρέβεζας του ΣΥΡΙΖΑ Κώστας Μπάρκας, προχώρησε στην παρακάτω ανακοίνωση:
«Η καθυστέρηση εξέτασης του αιτήματος ασύλου του Μεσούτ Αϊντίν, επί σχεδόν δύο έτη, είναι αδικαιολόγητη. Αυτός ήταν και ο λόγος όπου ασκήσαμε κοινοβουλευτικό έλεγχο με ερώτηση στη βουλή, προς το υπουργείο Μετανάστευσης και Ασύλου. Υπάρχουν σοβαρά ερωτήματα σχετικά με την έλλειψη στελέχωσης, τις καθυστερήσεις λόγω έλλειψης διερμηνείας, αλλά και ενδεχόμενες διακρίσεις εις βάρος του αιτούντος.
Ο αρμόδιος Υπουργός οφείλει να δώσει ξεκάθαρες απαντήσεις: Ποιοι ευθύνονται για τη γραφειοκρατική αδράνεια; Υπάρχουν ευθύνες στη διοικητική οργάνωση των υπηρεσιών ασύλου;
Ο σεβασμός στα ανθρώπινα δικαιώματα δεν μπορεί να είναι επιλεκτικός, ούτε να εφαρμόζεται κατά το δοκούν. Η Πολιτεία έχει υποχρέωση να διασφαλίζει τη γρήγορη, δίκαιη και ανθρώπινη διαδικασία ασύλου για όλους τους αιτούντες, χωρίς αποκλεισμούς και χωρίς καθυστερήσεις.
Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας οφείλει να εγκαταλείψει τις πολιτικές αποτροπής, τις παράνομες επαναπροωθήσεις και την αδρανοποίηση του συστήματος ασύλου. Η Ελλάδα οφείλει να είναι χώρα δημοκρατίας, δικαίου και προστασίας των ευάλωτων – όχι “φρούριο” της Ε.Ε., ούτε δεσμοφύλακας των προσφύγων.
Η αναγνώριση του προσφυγικού καθεστώτος του Μεσούτ Αϊντίν δεν αναιρεί την ταλαιπωρία, την ψυχική φθορά και την επικινδυνότητα που προκλήθηκε από την αδιαφορία του κρατικού μηχανισμού. Είναι όμως μια νίκη της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και της συλλογικής αλληλεγγύης.»