Καθώς οι εικόνες των δεκάδων Παλαιστινίων που πέφτουν νεκροί από ισραηλινά πυρά έξω από κέντρα διανομής «ανθρωπιστικής βοήθειας» κάνουν τον γύρω του κόσμου, οι ειδήσεις από τη Γάζα περιγράφουν με ανατριχιαστική ακρίβεια μία αποπνικτική πραγματικότητα.
Ο ισραηλινός στρατός ελέγχει περί τα δύο τρίτα της Γάζας. 2,1 εκατομμύρια Παλαιστίνιοι κινδυνεύουν να πεθάνουν σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, ανάμεσά τους 14.000 μωρά παιδιά. 180.000 άνθρωποι εκτοπίστηκαν μέσα σε διάστημα δέκα ημερών εξαιτίας των ισραηλινών βομβαρδισμών κατά τον Διεθνή Οργανισμό Μετανάστευσης, δεκάδες είναι τα θύματα από τέτοιους βομβαρδισμούς σε σχολεία, σε νοσοκομεία και άλλα σημεία «υπεράνω υποψίας».
Μετά και τη δολοφονία δεκάδων αμάχων στην προσπάθειά τους να λάβουν ανθρωπιστική βοήθεια στο νότιο τμήμα της Γάζας, η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα «προειδοποιεί» για το έγκλημα πολέμου της παρεμπόδισης βοήθειας.
Τα παραπάνω είναι μία απλή παράθεση των τίτλων των ειδήσεων από τη Γάζα, γεγονότων που αφορούν μόλις το τελευταίο δεκαήμερο. Γεγονότα που λαμβάνουν χώρα στη γειτονιά μας, δίπλα μας. Γεγονότα που συμβαίνουν καθώς η ελληνική κυβέρνηση… διαφημίζει την «πολυεπίπεδη» εξωτερική πολιτική της, και ακόμα πιο προκλητικά, την εκλογή της χώρας σε μη μόνιμο μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας για την περίοδο 2025-2026.
Κι όμως, παρά το πρωτοφανές όλων αυτών των ειδήσεων, οι κινήσεις της ελληνικής κυβέρνησης αγνοούν ακόμα και τις πιο ζοφερές εξελίξεις, οι πρωτοβουλίες της είναι επιεικώς συγκαλυπτικές της κατάστασης, και η απουσία της από τις διεθνείς πιέσεις προς το Ισραήλ είναι εκκωφαντική. Τις τελευταίες εβδομάδες, κυρίως εξαιτίας της απόλυτης εκτράχυνσης του Ισραήλ, πλήθος ευρωπαϊκών και άλλων χωρών, παίρνουν με πρωτοβουλίες τους αποστάσεις από το καθεστώς Νετανιάχου. Δυστυχώς, η ελληνική κυβέρνηση κρατάει για τον εαυτό της τον ρόλο του «πιστού συμμάχου» με υποκριτικές κορώνες «αυστηρής κριτικής».
Δυστυχέστερα, δεν βλέπουμε ούτε έκτακτα δελτία, ούτε αφιερώματα, ούτε ειδικές εκπομπές για όλα όσα εγκληματικά λαμβάνουν χώρα. Για κάποιον λόγο, τα μεγάλα μήντια της χώρας μας συμβαδίζουν απόλυτα με την εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης. Την ίδια ώρα, σύμφωνα με τη Διεθνή Ομοσπονδία Δημοσιογράφων, ο αριθμός των Παλαιστινίων δημοσιογράφων και εργαζομένων στα μέσα ενημέρωσης που έχουν σκοτωθεί στη Γάζα είναι τουλάχιστον 166. Εκατόν εξήντα-έξι άνθρωποι που για δουλειά τους επέλεξαν να είναι τα μάτια και τα αυτιά μας στο πεδίο μίας γενοκτονίας, που με τα σώματά του επιχείρησαν να ενημερώσουν τον δυτικό -και όχι μόνο- κόσμο για την εν εξελίξει γενοκτονία έχασαν στο πεδίο αυτό τη ζωή τους.
Στο ξέσπασμα του πολέμου στην Ουκρανία, μετά τη ρωσική εισβολή, ο κόσμος μιλούσε για τον πρώτο πόλεμο σε ζωντανή μετάδοση, στην εποχή των κοινωνικών δικτύων. Μετά την 7η Οκτωβρίου 2023 και την έναρξη της επιχείρησης ισοπέδωσης της Γάζας από το Ισραήλ αποδείχτηκε πως η «εποχή της πληροφορίας» δεν ορίζεται από τα μέσα που έχουμε διαθέσιμα. Τουναντίον, ορίζεται και πάλι από το ποιοι κατέχουν τα μέσα αυτά, και ποιοι είναι σε θέση να τα περιορίσουν.
Μία πραγματικότητα που ισχύει είτε αφορά τη γενοκτονία στη Γάζα, είτε τη στενή ελληνική επικαιρότητα.
Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές είναι σε εξέλιξη μία τριπλή αποστολή για τη Γάζα. Η νέα αποστολή του Στόλου της Ελευθερίας με το ιστιοπλοϊκό Madleen που ξεκίνησε ήδη από την Κατάνια της Ιταλίας, η Διεθνής Πορεία προς τη Γάζα στις 12 Ιουνίου από το Κάιρο, και το καραβάνι Sumud από την Τυνησία. Μία τριπλή ηρωική πράξη διεθνούς ανυπακοής, από ανθρώπους που επιλέγουν με τα σώματά τους να στείλουν ένα μήνυμα σε όλο τον κόσμο: Μη στρέφετε το βλέμμα αλλού, μην ακούτε τις δικαιολογίες τους, σώστε τη Γάζα και τους ανθρώπους της, εδώ και τώρα!
Είναι μία ύστατη ευκαιρία για τη διεθνή πολιτική σκηνή, για τη Δύση συνολικά, να πάρει μία θέση απέναντι στην γενοκτονία που ήδη συντελείται σε μεγάλο βαθμό. Είναι όμως και μία ευκαιρία για να σπάσουμε τη μονοφωνία των μέσων ενημέρωσης που συμπεριφέρονται σαν οπαδοί μίας δολοφονικής μηχανής, αναγκάζοντάς τα -έστω- να επιτελέσουν το ελάχιστο ενημερωτικό τους καθήκον. Είναι η μόνη ελπίδα έτσι να επιβληθεί στη δημόσια συζήτηση η ανάγκη για ουσιαστικές κυρώσεις στο Ισραήλ για τις απάνθρωπες πράξεις τους, και γι’ αυτήν θα πρέπει να παλέψουμε, είτε με τα σώματα, είτε με τη συνείδησή μας.
Δημοσιογράφος