Ο Βουλευτής Αιτωλοακαρνανίας του ΚΚΕ Νίκος Παπαναστάσης μιλάει στην “ΔΦ” και τον Χρ. Τσούτση, για τα ελληνοτουρκικά, την κατάσταση στην κοινωνία, τις θέσεις του κόμματος και την επόμενη ημέρα.
• κ. Παπαναστάση καλησπέρα, ευχαριστούμε θερμά για την αποδοχή της πρόσκλησης. Σε μια εποχή αρκετά δύσκολη και πρωτόγνωρη για τον λαό στην επαρχία και στα μεγάλα αστικά κέντρα της χώρας, το ΚΚΕ τι προσκλητήριο κάνει στους πολίτες;
Εδώ και ένα χρόνο ο λαός βιώνει στο πετσί του τα αποτελέσματα της υποβάθμισης του Δημοσίου Συστήματος Υγείας. Έχει δει ότι η κυβέρνηση δεν λειτουργεί με γνώμονα την προστασία της υγείας του, αλλά με βάση τις προτεραιότητες της οικονομίας. Αυτή η κατάσταση, σε συνδυασμό με την εμφάνιση της νέας βαθιάς οικονομικής κρίσης, ξεσκεπάζουν τη σήψη του καπιταλιστικού συστήματος. Δεν είναι τυχαίο ότι η κυβέρνηση αξιοποιεί την πανδημία για να φέρει νέο νομοσχέδιο, ταφόπλακα για τα εργασιακά; Είναι δυνατόν σήμερα με τέτοια εξέλιξη στην επιστήμη και την τεχνολογία να μιλάμε για κατάργηση του 8ώρου, αντί για μείωση του εργάσιμου χρόνου;
Εμείς απευθύνουμε προσκλητήριο στους εργαζόμενους, μαζί με τον αγώνα που δίνουν καθημερινά για την προστασία της υγείας τους, να δυναμώσουν τον αγώνα και την οργάνωση τους συνολικά. Να βάλουν στο επίκεντρο όλες τις σύγχρονες ανάγκες τους. Αυτός ο αγώνας θέτει, εκ των πραγμάτων στο προσκήνιο, την ανάγκη για ριζικές ανατροπές ενάντια στη σημερινό σύστημα της σήψης και της βαρβαρότητας.
• Αυτή τη στιγμή η κυβέρνηση της Ν.Δ προχωρά τις διερευνητικές επαφές με την Τουρκία. Ποια είναι η εκτίμηση σας γι’ αυτές τις συζητήσεις. Και τι πρέπει να προσδοκά η Ελλάδα από την έκβαση τους;
Οι προθέσεις Ελλάδας–Τουρκίας ήδη έχουν διερευνηθεί κατά τη διάρκεια των 60 γύρων των σχετικών συνομιλιών που έχουν προηγηθεί (από το 2002) και θεωρείται βάσιμη η πιθανότητα, ότι τώρα γίνεται διερεύνηση των δυνατοτήτων, των όρων και του μεγέθους ενός «μεγάλου συμβιβασμού», εναρμονισμένου με τις επιδιώξεις του ευρωατλαντικού παράγοντα, ο οποίος παρεμβαίνει, δίνει τον τόνο, για γενικότερες διευθετήσεις στην περιοχή. Συνυπάρχει το ενδεχόμενο του συμβιβασμού, με νέες εντάσεις σε περίπτωση μη συμφωνίας. Γι’ αυτό μιλάμε για «φαύλο κύκλο», που έχει τη σφραγίδα της πολιτικής όλων των κυβερνήσεων και των συμμαχιών τους.
Το ψεύτικο δίλημμα «διάλογος ή πόλεμος» είναι σκόπιμο και προετοιμάζει το έδαφος για απαράδεκτες παραχωρήσεις. Όλα τα γεγονότα μαρτυρούν πως κοινός παρονομαστής της πολιτικής των αστικών κομμάτων είναι η γεωστρατηγική αναβάθμιση των συμφερόντων της ελληνικής αστικής τάξης και των επιθετικών της σχεδίων, μέσα από τη συμμετοχή της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ, στην ΕΕ και τις στενές σχέσεις με τις ΗΠΑ. Αρκεί και μόνο να ανατρέξουμε στην ιστορία, για να δούμε ότι αυτές οι σχέσεις μόνο κινδύνους εγκυμονούν κι όχι προστασία για τα κυριαρχικά δικαιώματα, πολύ περισσότερο για την Ειρήνη, την ασφάλεια και την ευημερία των λαών.
• Παρατηρούμε «Εργατικά ατυχήματα» να κάνουν δυστυχώς της επανεμφάνιση τους. Εργαζόμενοι στα νοσοκομεία όλης της χώρας να έχουν υπερβεί εαυτούς απέναντι στην μάχη της πανδημίας. Απολύσεις και καθυστερήσεις μισθών συνθέτουν τον κανόνα στον ιδιωτικό τομέα που υπολειτουργεί. Πως αλλάζει αυτό το σκηνικό;
Τα εργατικά ατυχήματα δεν έπαψαν ποτέ να “κάνουν” την εμφάνισή τους και δεν αποτελούν χαρακτηριστικό μόνο των ελληνικών χώρων δουλειάς. Τα παραδείγματα σε χώρες της ΕΕ -και όχι μόνο- όπως η Μ. Βρετανία, είναι πολλά. Και πριν την πανδημία εργαζόμενοι λιποθυμούσαν στους χώρους δουλειάς από τα εξαντλητικά ωράρια. Πριν λίγες μέρες συνέβη το δυστύχημα με 3 νεκρούς και 1 τραυματία στο Γυμνό της Εύβοιας. Αυτά δεν αποτελούν τυχαία και μεμονωμένα περιστατικά. Αποτελούν τρανή απόδειξη ότι ακόμα και η ανθρώπινη ζωή δεν υπολογίζεται, όταν σκοπός της παραγωγής είναι το κέρδος. Αυτός είναι ο λόγος που σε μία σειρά χώρους δεν παίρνονται μέτρα προστασίας της ζωής και της υγείας, δεν δίνεται στους εργαζόμενους ο απαραίτητος εξοπλισμός για να δουλεύουν με ασφάλεια, ενώ η εργασία εντατικοποιείται διαρκώς. Αλήθεια, οι ατέλειωτες υπερωρίες που νομοθετούνται, δε θα οδηγήσουν και σε περισσότερα εργατικά ατυχήματα; Κι όλα αυτά εν γνώσει των κυβερνήσεων, που διαχρονικά έχουν τεράστιες ευθύνες, ειδικά αν σκεφτεί κανείς τις μειώσεις προσωπικού που έχουν γίνει, όλα αυτά τα χρόνια στο σώμα της επιθεώρησης της εργασίας.
Όλα αυτά αποδεικνύουν ότι ο κάθε εργαζόμενος δεν έχει άλλη επιλογή από το να μπει στον αγώνα για να διεκδικήσει τις σύγχρονες ανάγκες του στην εργασία, την υγεία, κόντρα σε αυτή την πολιτική που δεν διστάζει να θυσιάζει ανθρώπινες ζωές για να πλουτίζουν οι λίγοι.