Το Πολυμελές Πρωτοδικείο Αθηνών, με την 1097/2022 απόφασή του, υιοθέτησε πλήρως το σκεπτικό και τις αιτιάσεις του δημάρχου Αλίμου, σχετικά στην αγωγή που άσκησε εναντίον μου, για την ανάρτηση στα προσωπικά μου μέσα κοινωνικής δικτύωσης, των ανακοινώσεων αλληλεγγύης συνδικαλιστικών οργανώσεων, οι οποίες ασκούσαν κριτική στην πολιτική της δημοτικής αρχής και καταδίκαζαν τη βιομηχανία διώξεων, σε βάρος της Αναστασίας Παπαχρίστου, εργαζόμενης στους παιδικούς σταθμούς Αλίμου και μέλους του ΔΣ του Συλλόγου Εργαζομένων και επέβαλε τις εξουθενωτικές ποινές:
1. Της καταβολής 5.000 ευρώ, 2. Της ανάκλησης και διαγραφής των δημοσιευμάτων, εντός δύο μηνών, 3. Της επιβολής της χρηματικής ποινής, των 1.000 ευρώ, για κάθε ημέρα καθυστέρησης της ανάκλησης – διαγραφής τους, 4. Της απειλής τρίμηνης προσωποκράτησης, ως μέσω αναγκαστικής εκτέλεσης της ανωτέρω, 5. Της απαγόρευσης δημοσίευσης στο μέλλον των ενδίκων δημοσιευμάτων, 6. Της υποχρέωσης δημοσίευσης περίληψης της δικαστικής απόφασης, εντός 15 ημερών, 7. Της επιβολής και άλλης χρηματικής ποινής, 1.000 ευρώ και τρίμηνης προσωποκράτησης, ως μέσο αναγκαστικής εκτέλεσης της ανωτέρω και 8. Της καταβολής 500 ευρώ, ως μέρος των δικαστικών εξόδων!
Διαβάζοντας το σκεπτικό της απόφασης του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Αθηνών, η πρώτη αίσθηση που δημιουργείται, σε κάθε καλόπιστο αναγνώστη, είναι ότι υπάρχουν δικαστές που δεν ασχολούνται με τα επιχειρήματα και τις αιτιάσεις της εργατικής πλευράς, αλλά απλώς αναμασούν τις απόψεις της εργοδοσίας, με συνέπεια να εμφανίζονται ως πειθήνια όργανα της εκτελεστικής εξουσίας και του συστήματος διαπλοκής και να χρησιμοποιούν την εξουσία τους, όχι για να αποδώσουν δικαιοσύνη αλλά για εναρμονιστούν με το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα.
Περαιτέρω, υιοθέτησε τους ισχυρισμούς του δημάρχου, ότι υπήρχαν βάσιμοι λόγοι και άρα «…νόμιμα δεν ανανεώθηκαν οι συμβάσεις…», σχετικά με τις απολύσεις 12 εργαζομένων από τους Παιδικούς Σταθμούς, από το πρόγραμμα του ΕΣΠΑ, ενώ το Μονομελές Πρωτοδικείο Αθηνών, με την 142/14-2-2022 απόφασή του, δικαίωσε απολυμένο εργαζόμενο, γιατί «…η αιτιολογία για σοβαρό λόγο μη ανανέωσης της σύμβασης […] δεν χαρακτηρίζεται από την απαιτούμενη σαφήνεια..» και ότι «…αξιολογείται ως ουσιαστικά αβάσιμος…» και για τον λόγο αυτόν «…αξιολογείται ως ουσιαστικά αβάσιμος…» και υποχρεώνει το δήμο «…να καταβάλει (στον εργαζόμενο) 12.000 ευρώ…» για το «…χρονικό διάστημα από την 1/9/2020 έως 31/8/2021, με τους νόμιμους τόκους».
Επίσης, το Τριμελές Πλημμελειοδικείο Αθηνών έκρινε αθώα διωκόμενη εργαζόμενη και συνδικαλίστρια, η οποία είχε άδικα κατηγορηθεί, συκοφαντηθεί και διωχθεί ποινικά και πειθαρχικά για την υπεξαγωγή του δικού της εγγράφου! Χαρακτηριστική είναι η σχετική με την υπόθεση διαπίστωση του δικαστηρίου ότι , «…Στην περίπτωση αυτή δεν πρόκειται για σύγχρονη διοίκηση αλλά για ένα είδος αποδοκιμαζόμενου κοτσαμπασισμού…» (Σελ. 39 της Έκθεσης πρακτικών και απόφασης του Ζ’ Τριμελούς Πλημμελειοδικείου Αθηνών του ίδιου δήμου). Το σκεπτικό όμως της καταδικαστικής απόφασης, της εν λόγω αγωγής όμως, υιοθετεί το σκεπτικό του δημάρχου και αβασάνιστα αποφαίνεται ότι «…δεν ασκήθηκε παράνομα στο Πειθαρχικό Συμβούλιο του Δήμου Αλίμου πειθαρχική δίωξη σε υπάλληλο του Δήμου για υπεξαίρεση δημοσίου εγγράφου…».
Όμως, όποιες κι αν είναι οι σκοπιμότητες των δικαστών, ένα πράγμα πρέπει να γνωρίζουν: Το δικαίωμα της ελεύθερης συνδικαλιστικής και πολιτικής δράσης, της άσκησης δημόσιας κριτικής και της διακίνησης των απόψεων και των ιδεών, κατακτήθηκε με πολύχρονους αγώνες του εργατικού – συνδικαλιστικού κινήματος.
Για την υπεράσπιση αυτών των δικαιωμάτων, πολλοί και πολλές πριν από εμάς, σε μαύρες περιόδους της ιστορίας του τόπου μας, φυλακίστηκαν, εξορίστηκαν και στήθηκαν απέναντι στα εκτελεστικά αποσπάσματα, και γι’ αυτό εμείς έχουμε ιερή υποχρέωση να τα υπερασπίσουμε, να τα διευρύνουμε και να τα παραδώσουμε στις επόμενες γενιές.
Αυτή η καταδικαστική απόφαση πρέπει να ανατραπεί, κατά την εκδίκασή της σε δεύτερο βαθμό, για να μην δημιουργηθεί δεδικασμένο, το οποίο θα χρησιμοποιηθεί απέναντι σε κάθε συνδικαλιστή και κοινωνικό αγωνιστή, με στόχο τη φίμωση κάθε φωνής αντίστασης, απέναντι στην εργοδοτική τρομοκρατία, την κρατική καταστολή και την αυθαιρεσία.
Επιβάλλεται, όλες οι συνδικαλιστικές και κοινωνικές οργανώσεις, όλος ο δημοκρατικός και προοδευτικός κόσμος, να ορθώσουν τείχος προστασίας, για να μην περάσουν οι πολιτικές των νοσταλγών του παρελθόντος. Ήδη δεκάδες συνδικαλιστικές οργανώσεις, με ψηφίσματα αλληλεγγύης, συνδικαλιστές και παράγοντες της δημόσιας ζωής με δηλώσεις τους, κόμματα και εκπρόσωποι του τύπου, με ανακοινώσεις τους, εκφράζουν την αλληλεγγύη τους και μιλάνε για πρωτοφανή απόφαση. Αν σήμερα είμαι εγώ αύριο θα είναι όλοι!
Εξάλλου το κράτος θωρακίζεται με νόμους τύπου Χατζιδάκη, με τη διατήρηση και αυστηροποίηση του αντιτρομοκρατικού νόμου, με το νόμο για τις διαδηλώσεις, με την ουσιαστική κατάργηση των ΣΣΕ κλπ, για να ευνουχίσουν το εργατικό και λαϊκό κίνημα και να περιορίσουν αντιδράσεις που έτσι κι αλλιώς θα υπάρξουν απέναντι στην πολιτική του αυταρχισμού, της ακρίβειας, της λιτότητας και της κατάργησης δημοκρατικών ελευθεριών και δικαιωμάτων. Σε ό,τι μας αφορά, δηλώνουμε με οποιοδήποτε κόστος, ότι δεν πρόκειται να κάνουμε βήμα πίσω από την υπεράσπιση των ιδεών και των αξιών, της ελευθερίας, της κοινωνικής δικαιοσύνης και της αλληλεγγύης. Δεν πρόκειται να εγκαταλείψουμε την Αναστασία, αλλά και κάθε Αναστασία, που δουλεύει για να ζήσει, αγωνίζεται για την υπεράσπιση των εργασιακών και συνδικαλιστικών δικαιωμάτων και ελευθεριών και δεν σκύβει το κεφάλι στις πιέσεις και στους εκβιασμούς του κράτους και της εργοδοσίας.