Πρόσφατα διάβασα το μυθιστόρημα του Σπύρου Μπρίκου «το κύκνειο άσμα του αβραάμ λεσπέρ», αν και έχει αρκετό καιρό που κυκλοφόρησε, τώρα ήρθε στα χέρια μου. Βιβλιοκριτικός δεν είμαι αλλά πολύ θέλω να πω δυο λόγια για αυτό το έργο του Σπύρου. Καταρχήν μέσα από το μυθιστόρημα ξεδιπλώνεται η ευρύτητα των γνώσεων του συγγραφέα. Όχι μόνο στην ανατομία και τη φυσιολογία του ανθρώπινου σώματος όπως είναι φυσικό για έναν γιατρό, αλλά το εύρος των γνώσεων του στην Κινέζικη Ιατρική, τη βοτανολογία, τη δασοπονία, τη γεωλογία, τη θαλάσσια βιολογία, την ιστορία, τη μυθολογία…
Η ιδιαιτερότητα όμως έγκειται στη χρήση του λόγου. Ένας λόγος με βαθύ λυρισμό και ποιητικότητα από την πρώτη ως και την τελευταία παράγραφο του βιβλίου. Λόγος που ρέει, που διεγείρει τα συναισθήματα και τον εσωτερικό κόσμο του αναγνώστη. Ένας λόγος που έχει ρυθμό και πάλλεται στο σουρεαλιστικό σκηνικό που αρχίζει να εξελίσσεται από την πρώτη σελίδα για να πάψει με την ολοκλήρωση της αφήγησης.
Ο Σπύρος Μπρίκος ανασταίνει τον δολοφονημένο Αβραάμ Λεσπέρογλου και τον οδηγεί μέσα από ιδιαίτερα μονοπάτια στον καθαρό τόπο. Εκεί που όχι μόνο είναι κυρίαρχη η κοινωνική αλληλεγγύη, αλλά και η ειρηνική συνύπαρξη με τα άλλα όντα, η υγιής αλληλεπίδραση με το φυσικό περιβάλλον. Οι συντρόφισσες κι οι σύντροφοί του με χαρακτηριστικά μυθολογικών ηρώων που και οι ίδιοι έχουν πριν υποφέρει και συγκρουστεί με την καθεστηκυία τάξη – βία των θεών, θα φροντίσουν τον αβραάμ όπως του αξίζει. Όμως οι διώκτες του, οι διώκτες όλων μας, «τα φονικά θεριά», δεν ησυχάζουν. Καραδοκούν ενσωματωμένοι σε ένα πανίσχυρο σύστημα υποδούλωσης αυτό το δίχως κοινωνική συνείδηση, που σαπίζει και ζέχνει και του στήνουν ξανά καρτέρι.
«Ο πολιτισμός τους, αδηφάγος πολιτισμός της δύσης του γένους των ανθρώπων, με οξειδωμένα, κούφια ορειχάλκινα αγάλματα, ξεπεσμένους μαστροπούς θεούς και πολυάριθμους λατρευτικούς ναούς, είχε τις ρίζες του να ακουμπάνε πάνω σε ψεύτικα, σε σκάρτα υλικά, και όχι να αγγίζουνε τα βαθιά της γης θεμέλια».
Και λίγο πριν ολοκληρώσει την ιδιαίτερη αφήγηση του, ο συγγραφέας, επαναφέρει την αλληγορία της αναγέννησης. «Όμως η πολιτεία των βουνών στέκεται όρθια, η καρδιά της χτυπάει ρυθμικά μέσα στο μεγάλο της γης εργαστήρι…». Και δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά, παρά να βρει το πρόσχημα για μια εκ νέου αναζωογόνηση. Για τη δικαίωση του αβραάμ λεσπέρ και όλων όσων αυτός αντιπροσωπεύει. Αφήνοντάς μας να σκεφτούμε πόσο σημαντική και πολύτιμη είναι τελικά η πνευματική κληρονομιά, η παρακαταθήκη του καθενός μας.
Το βιβλίο του Σπύρου Μπρίκου «το κύκνειο άσμα του αβραάμ λεσπέρ» κατά την άποψη μου, αποτελεί ένα λογοτεχνικό αριστούργημα που αξίζει να διαβαστεί.