Πατρίδα μας είναι η παιδική ηλικία
Ρολάν Μπάρτ
Σε κάθε παιδί, σε κάθε αυγή, ξανανιώνει η θεία φαντασία – LENAN (Φάουστος)
Αισθάνομαι περήφανη που μου δόθηκε η ευκαιρία να γράψω λίγα λόγια για τον αγαπημένο μου δάσκαλο Σωτήρη Διαμάντη. Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που τον είχα δάσκαλο στη πρώτη Δημοτικού στο 3/θέσιο πέτρινο Δημοτικό Σχολείο Παλαιάς Φιλιππιάδας, στο τέλος της δεκαετίας το΄60, το ΄59.
Πριν πάω σχολείο η μάνα μου έκανε μεγάλες προσπάθειες να μου μάθει την αλφαβήτα, χωρίς αποτέλεσμα. Όταν πήγα στην πρώτη Δημοτικού όλα ήταν πιο ωραία απ΄ό,τι περίμενα. Εκεί βρήκα παρέες για ατελείωτο παιχνίδι. Θυμάμαι την αυλή του σχολείου που τρέχαμε ασταμάτητα, παίζοντας κρυφτό.
Το σχολείο ήταν ο παράδεισος για τα παιδιά της αγροτικής και κτηνοτροφικής κοινωνίας της περιόδου. Συναντόμαστε με τους φίλους μας, παίζαμε, χορεύαμε παραδοσιακούς χορούς, παίρναμε μέρος σε θεατρικές παραστάσεις. Κατά τη διάρκεια του μεσοπολέμου και μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο η εκπαίδευση ήταν επηρεασμένη απ΄τα παιδαγωγικά ρεύματα της Ευρώπης για πολύπλευρη ανάπτυξη της προσωπικότητας του παιδιού. Πάντως το σχολείο ήταν μια πλούσια πραγματικότητα σε σχέση με το οικογενειακό περιβάλλον της εποχής.
Αλλά το σπουδαιότερο για μένα ήταν οι θύμησες μου απ΄ την Α΄ Δημοτικού, που είχα δάσκαλο το Σ. Διαμάντη, με το διεισδυτικό και γελαστό βλέμμα. Αλλά το πιο χαρακτηριστικό του γνώρισμα ήταν το πάθος και η αγωνία του για να φέρει το καλύτερο αποτέλεσμα στην εκπαίδευση των μαθητών και μαθητριών του. Μας εισήγαγε με εκπληκτικό τρόπο στην εμπειρία της μάθησης και της γνώσης. Δεν τον θυμάμαι ποτέ να κάθεται στην έδρα με το χάρακα «επί της έδρας». Η «αγία ράβδος» δεν έφερνε αποτέλεσμα για το δάσκαλο μου. Εξάλλου τι να χτυπούσες απ΄ τα μικρά παγωμένα χεράκια των βρεγμένων και πολλές φορές νηστικών παιδιών. Ναι, την ήθελε την πειθαρχία το παιδί της εποχής εκείνης, που έτρεχε στους δρόμους όλη μέρα, γιατί έλειπαν οι γονείς του παλεύοντας για το μεροκάματο, δεν χρειαζόταν όμως σκληρότητα και αυταρχικότητα.
Ο δάσκαλος Διαμάντης, ήταν πάντα κοντά μας. Απ΄ ό,τι θυμάμαι αμυδρά τα θρανία στην αίθουσα ήταν σε σχήμα Π και όχι το ένα πίσω από το άλλο, παιδαγωγική ταξιθεσία που εφαρμόστηκε πολύ αργότερα στα σχολεία. Νομίζω ότι ήταν φιλοσοφημένος παιδαγωγός για την εποχή του με σωστή οπτική γωνία προς το παιδί. Ένιωσα πολύ σημαντική τότε. Κάποιος ασχολείτο μαζί μας με ωραίο και παιδαγωγικό τρόπο για να μάθουμε τα πρώτα γράμματα. Ήταν απόλαυση η γνώση μαζί του, ήταν εύκολα τα πάντα γιατί ο δάσκαλος ήταν αφοσιωμένος στο έργο του. Δεν εφάρμοζε το «cogito ergo sum” του Καρτέσιου, δηλαδή σκέπτομαι, άρα υπάρχω, αλλά το αγαπώ, σκέφτομαι, συνεργάζομαι άρα υπάρχω. Η ύπαρξη δεν έχει μόνο σχέση με τη σκέψη αλλά και με το συναίσθημα και τη συνύπαρξη.
Ήταν πολύ υπεύθυνος και τον πονούσε η αποτυχία των παιδιών. Παρακολουθούσε την πρόοδο των μαθητών του και στις επόμενες βαθμίδες της εκπαίδευσής τους. Ο Σ. Διαμάντης ανήκε στην ομάδα των προσωπικοτήτων της εποχής, που όπως έλεγε ο Ν. Καζαντάκης έριχναν την ευθύνη στον εαυτό τους, αν κάτι δεν πήγαινε καλά με την πρόοδο των μαθητών του. Οι προσωπικότητες αυτές σαν του δασκάλου μου ήταν προσωπικότητες της αναγκαιότητας, τους είχε ανάγκη η Ελλάδα μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και τον Εμφύλιο Πόλεμο. Η γενιά αυτή των δασκάλων πίστευαν ότι όλα θα τα αλλάξουν και θα δημιουργηθεί μια ευημερούσα κοινωνία και μια πολιτεία δικαίου και αξιοκρατίας.
Ως πολίτης ήταν ενταγμένος στη μικρή κοινωνία της Φιλιππιάδας καθώς και η οικογένεια του. Δεν υπήρχε έπαρση και επιδειξιομανία. Σοβαρός, ακέραιος, ειλικρινής χωρίς μικροπρέπειες και ανταγωνισμούς.