Η απαξίωση του συνδικαλισμού [της Ράνιας Τρομπούκη]

Τα απόνερα της δεκάχρονης και πλέον κρίσης, οικονομικής και εσχάτως της υγειονομικής, δεν θα μπορούσαν, παρά να έχουν συνέπειες σε όλες τις βαθμίδες δράσης του ατόμου. Πέρα από την ριζική αλλαγή στην οικονομική και συνεπακόλουθα στην κοινωνική διαστρωμάτωση των πολιτών, όλη αυτή η νέα φυσιογνωμία του κόσμου, εμφάνισε ελλείψεις και οπισθοδρόμηση, αν όχι έκπτωση, των αξιακών αρχών αλλά και των δημοκρατικών συμμετοχικών διαδικασιών που αφορούν τον ενεργό πολίτη. Παρατηρείται λοιπόν, έντονα το φαινόμενο, επαγγελματικά σωματεία, που είναι η πρωτοβάθμια βάση των επαγγελματικών διεκδικήσεων και το λιμάνι για τη διαφύλαξη όλων των εργασιακών δικαιωμάτων των εργαζομένων, να μην μπορούν να συμπληρώσουν συμμετοχές μελών για την ανάδειξη των διοικητικών τους συμβουλίων. Αναπότρεπτα αυτό οδηγεί σε απαξίωση των θεσμών και περαιτέρω στην αποχαυνοποίηση των νέων. Προφανώς οι νέοι που «βγαίνουν» στα επαγγέλματα με πολλά πια προσόντα, να νιώθουν την υφιστάμενη πολιτειακή αδικία και να αμφισβητούν τη δύναμη της συλλογικής αξίωσης των δικαιωμάτων τους. Αναμφισβήτητα, είναι δεδομένη η κόπωση των επαγγελματιών. Ωσαύτως και η απογοήτευση και αποστράγγιση των αποθεμάτων ελπίδας, που κλαδεύτηκαν άκομψα και βίαια στην δεκάχρονη πορεία της κρίσης. Σε κάθε διεκδίκηση οι πόρτες ήταν πάντα ερμητικά κλειστές και η οριζόντια λήψη φορολογικών και ασφαλιστικών μέτρων, που είχαν τιμωρητικό ενίοτε χαρακτήρα, οδήγησαν στη χειραγώγηση των ενεργών πολιτών. Αυτοί τώρα με τη σειρά τους, γυρίζουν την πλάτη τους στον συνδικαλισμό. Αν λοιπόν αυτός ήταν ο στόχος, η φίμωση δηλαδή, και η παραίτηση από συλλογικούς αγώνες, τότε επιτεύχθηκε απολύτως. Αν όμως λείψει παντελώς και η αντίσταση, τότε θα είμαστε άξιοι της μοίρας μας. Δεν είναι συμβατή με την παρούσα κατάσταση, η επίκληση ατομικών, κοινωνικών πολιτικών και συμμετοχικών συνταγματικών δικαιωμάτων, όταν εμείς οι ίδιοι, με την στάση μας, αρνούμαστε τη ύπαρξή τους αφού δεν κάνουμε χρήση τους. Ελπίζω να μη χρειαστεί ποτέ να αφυπνιστούμε βίαια και άναρχα κι αναπολήσουμε τα δικαιώματα που εμείς οι ίδιοι υπονομεύσαμε με την αδράνειά μας.