Η ελληνική Αριστερά βρίσκεται σήμερα μπροστά σε ένα καθοριστικό σταυροδρόμι. Τα τελευταία χρόνια, η κοινωνία βιώνει βαθιά απογοήτευση και αποστράτευση, ενώ τα πιο λαϊκά και νεανικά στρώματα μένουν πολιτικά ακάλυπτα. Οι δυνάμεις της Αριστεράς κοινοβουλευτικές και εξωκοινοβουλευτικές μοιάζουν εγκλωβισμένες σε εσωτερικές αντιθέσεις, οργανωτικά σχήματα του χθες και στρατηγικές που δεν απαντούν στις απαιτήσεις της εποχής.
Η κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ και η αποχώρηση της ηγεσίας του άνοιξαν έναν κύκλο ρευστότητας. Η προσπάθεια συγκρότησης της Νέας Αριστεράς αποτελεί θετική εξέλιξη, γιατί δηλώνει πρόθεση επανεκκίνησης και αναστοχασμού. Είναι βήμα που μπορεί να συμβάλει στην ανασυγκρότηση του χώρου υπό την προϋπόθεση ότι δεν θα επαναληφθούν τα λάθη του κυβερνητισμού, της διαχειριστικής αυταπάτης και της αποκοπής από τα κοινωνικά κινήματα. Το ΜέΡΑ25, παρά τις αντιφάσεις του, έχει αναδείξει πλευρές της κρίσης που αγγίζουν μεγάλα κομμάτια της κοινωνίας: την ακρίβεια, τα εργασιακά δικαιώματα, τη δημοκρατία, την αντιπολεμική στάση. Η επιμονή του σε ρήξη με τις νεοφιλελεύθερες επιταγές παραμένει στοιχείο αναφοράς.
Η εξωκοινοβουλευτική Αριστερά, αν και συχνά παγιδευμένη σε διασπάσεις και ιδεολογικές καθαρότητες, διατηρεί την πολύτιμη επαφή με τους κοινωνικούς και εργατικούς αγώνες, τους δρόμους, τα κινήματα των νέων, του περιβάλλοντος, των δικαιωμάτων. Ο κόσμος αυτός έχει εμπειρία, αγωνιστικότητα και ριζοσπαστικό λόγο αλλά λείπει η μαζική πολιτική απεύθυνση. Το ΚΚΕ συνεχίζει να διατηρεί σταθερή εκλογική βάση και παρουσία στο εργατικό κίνημα, αλλά παραμένει εγκλωβισμένο σε στρατηγική αυτάρκειας και άρνησης κάθε πολιτικής σύγκλισης, ακόμα και στοιχειώδους κοινής δράσης. Η εικόνα είναι εικόνα κατακερματισμού. Και την ίδια ώρα, η κυβέρνηση της Δεξιάς χτίζει ανενόχλητη ένα αυταρχικό, ταξικά μεροληπτικό κράτος. Η ακροδεξιά κερδίζει έδαφος. Η ΕΕ πιέζει για ακόμα μεγαλύτερες ιδιωτικοποιήσεις και λιτότητα. Οι μισθοί κατρακυλούν, η νεολαία μεταναστεύει, τα δικαιώματα περιστέλλονται. Η κοινωνία δεν περιμένει θεωρητικές συζητήσεις. Δεν μπορεί να εμπιστευτεί άλλο «ενδιάμεσες λύσεις», «μεταβατικά προγράμματα», «μεγάλα λόγια». Η κοινωνία ζητά πραγματική εναλλακτική λύση απέναντι στον καπιταλισμό, στη λιτότητα, στην υποτέλεια. Αν κάτι μπορεί να αλλάξει τα δεδομένα, αυτό είναι η συγκρότηση ενός πραγματικού ενιαίου φορέα της Αριστεράς.
Όχι απλής συνεργασίας κομμάτων ή προσωρινών μετώπων για τις εκλογές.
Αλλά ενός ενιαίου, δημοκρατικού, κοινωνικά ριζωμένου πολιτικού οργανισμού που θα φέρει μαζί του όλο το δυναμικό του χώρου: τον κόσμο που αποχώρησε απογοητευμένος από τον ΣΥΡΙΖΑ και ελπίζει σε νέα αρχή μέσα από τη Νέα Αριστερά, τον κόσμο του ΜέΡΑ25 που επιμένει στον δρόμο της ρήξης και της ριζοσπαστικής εναλλακτικής, την εξωκοινοβουλευτική Αριστερά, τις οργανώσεις και τις συλλογικότητες των δρόμων, των συνδικάτων, των φοιτητικών κινημάτων, τα νέα κοινωνικά ρεύματα: τα οικολογικά κινήματα, τις φεμινιστικές και αντιρατσιστικές πρωτοβουλίες, τις τοπικές αντιστάσεις.
Ένας τέτοιος φορέας πρέπει να στηριχτεί σε σαφείς αρχές: αντι-καπιταλιστική κατεύθυνση, υπεράσπιση και διεύρυνση των κοινωνικών δικαιωμάτων και των ελευθεριών, οικονομική στρατηγική με έμφαση στη δημόσια ιδιοκτησία των στρατηγικών τομέων και στον εργατικό έλεγχο, ριζοσπαστικό οικολογικό πρόγραμμα υπέρ της κοινωνικής πλειοψηφίας, πραγματική δημοκρατία των μελών, συλλογικές αποφάσεις, απουσία αρχηγισμού. Η ανάγκη είναι προφανής: ο κόσμος της εργασίας, της νεολαίας, οι κοινωνικές αντιστάσεις χρειάζονται ένα ενιαίο, μαζικό, αριστερό πολιτικό εργαλείο.
Ένα μέτωπο που να μπορεί να αποτελέσει αντίπαλο δέος στο κεφάλαιο και το σύστημα εξουσίας. Η ίδρυση του νέου φορέα από τον Αλέξη Τσίπρα κινείται σε τελείως διαφορετική κατεύθυνση. Δεν διεκδικεί ρήξη, ούτε ανατροπή, ούτε κοινωνική αλλαγή, αλλά προσπαθεί να στεγάσει τον απογοητευμένο κεντρώο χώρο μέσα σε ένα σχήμα «δημοκρατικού καπιταλισμού», μια εκδοχή φιλελεύθερης διαχείρισης, με προοδευτικό προσωπείο, αλλά χωρίς καμία πρόθεση ουσιαστικής σύγκρουσης με το σύστημα. Αν ο χώρος της Αριστεράς δεν κινηθεί αποφασιστικά προς την κατεύθυνση ενός ενιαίου φορέα ρήξης, τότε μεγάλο μέρος του προοδευτικού κόσμου θα διοχετευθεί αναγκαστικά σε τέτοιες επιλογές «ήπιου εκσυγχρονισμού», στη λογική του “δημοκρατικού καπιταλισμού” αυτού του σύγχρονου οξύμωρου που υπόσχεται δικαιοσύνη χωρίς σύγκρουση, κοινωνικό κράτος χωρίς φορολογία στο κεφάλαιο, ανάπτυξη χωρίς εκμετάλλευση.
Κι όμως, αυτό το μονοπάτι είναι χωρίς προοπτική. Όσο η Αριστερά δεν συνενώνεται σε μια καθαρή, ριζοσπαστική, ταξική στρατηγική, τόσο ο δρόμος θα παραμένει ανοιχτός για τον εκφυλισμό σε τέτοιες «δημοκρατικές» εκδοχές του συστήματος. Είναι αν όλοι οι χώροι κάνουν βήματα πίσω από τις «γραμμές άμυνας» τους και μπροστά προς την κοινή υπόθεση. Αν η Νέα Αριστερά αρνηθεί να γίνει απλώς ανασχηματισμένος ΣΥΡΙΖΑ. Αν το ΜέΡΑ25 ξεπεράσει την προσωπική λογική του Βαρουφάκη. Αν οι εξωκοινοβουλευτικές οργανώσεις πάψουν να αναπαράγουν τον μικρομεγαλισμό και τον κατακερματισμό. Αν υπάρξει πραγματική διάθεση για κοινό συνέδριο, για ενιαίο πρόγραμμα, για νέα συλλογική ταυτότητα. Χωρίς αυτή τη σύνθεση, η Αριστερά θα παραμείνει αδύναμη και χωρίς προοπτική. Με αυτή τη σύνθεση, μπορεί να ξαναγεννηθεί: σαν δύναμη ελπίδας και ανατροπής, σαν ρεύμα που θα δώσει ξανά λόγο στους ανθρώπους που σήμερα σωπαίνουν, που απέχουν, που απογοητεύονται. Το στοίχημα είναι δύσκολο. Αλλά είναι και το μόνο που αξίζει.Ή ενότητα και νέο ξεκίνημα ή ιστορική ήττα.
Αποστόλης Ντόντορος , Συνδικαλιστής με το ΔΙΚΤΥΟ σε ΑΕΙ ,μέλος της Νεολαίας Νέας Αριστεράς