Αν υπήρχε κάποιο ζωτικό όργανο που έδινε πνοή στην πόλη που αργοσβήνει, αυτό ήταν το ΓΝ Άρτας, το οποίο φθίνει και καταρρέει καθημερινά. Έχει γίνει πια, ένα από τα περιφερειακά νοσηλευτικά ιδρύματα, τα οποία χαρακτήρισε ο ίδιος ο υπουργός κος Θάνος Πλεύρης, ως παρέχοντα χαμηλές και κακές υπηρεσίες (εκπομπή Παπαδάκη, ΑΝΤ1 4-02-2022). Παραθέτω λοιπόν, την προσωπική μου αγωνία και ιστορία γιατί κάποιος πρέπει να μιλήσει. Νιώθω, πως πέρα από το βάρος του δικού μου ψυχικού μου άλγους, κουβαλώ στην πλάτη μου, τον πόνο κι άλλων συνανθρώπων μου. Η μητέρα μου απεβίωσε. Αυτό δεν σημαίνει πως πρέπει να πεθάνει και η μητέρα του γείτονα. Τονίζω δε, πως ό,τι γράφω, το γνωρίζω προσωπικά.
Στις 7-01-2022, η υπέργηρη μητέρα μου, εισήχθη στα εξωτερικά ιατρεία COVID, με χαμηλό οξυγόνο που μπορεί να οφειλόταν στον ιό, ίσως όμως και σε υποκείμενο νόσημα, συμβατό με την ηλικία της. Υπό το βάρος των προσωπικών μου ενοχών, αναφέρω πως έπραξα αυτό, διότι είχα την πεποίθηση πως το νοσοκομείο θα πράξει τα δέοντα είτε για την ανάρρωσή της είτε για έναν έντιμο θάνατο. Τονίζω δε, πως η μητέρα μου ήταν τριπλά εμβολιασμένη και είχε παρέλθει η έκτη ημέρα της υποχρεωτικής καραντίνας των θετικών ασθενών. Παρόλα ταύτα εισήχθη στην κλινική COVID. Σε όλη τη διάρκεια της νοσηλείας της, συναισθανόμενη την κατάσταση που επικρατεί, δεν υπερέβην ποτέ τα εσκαμμένα, τουναντίον μάλιστα, σχεδόν με ικεσίες εκλιπαρούσα για την προσοχή και την φροντίδα ενός αδύναμου προσώπου, που δεν μπορούσε να σιτιστεί ή να φροντιστεί με τις δικές της δυνάμεις. Καθημερινά έδινα τις «μάχες μου», με φίλους και γνωστούς, έξω από τα τείχη χωρίς να μπορώ να ανοίξω τις καστρόπορτες, μέσα από τις οποίες γραφόταν δράματα και επικρατούσε «ομερτά». Μετά την ταλαιπωρία και την αγωνία των είκοσι ημερών νοσηλείας της, χωρίς τον έλεγχο από τους οικείους της και τελικά τη θλίψη της απώλειάς της, σας παραθέτω τα κάτωθι:
1ο: Το ΓΝ Άρτας, στην εν λόγω κλινική COVID, λειτουργεί με τρεις παθολόγους, οι οποίοι είναι επιφορτισμένοι να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους σε σαράντα ασθενείς θετικούς στον ιό, στους ασθενείς του καθαρού παθολογικού τμήματος και επιπλέον στους ασθενείς των άλλων κλινικών του νοσοκομείου.
2ο: Το νοσηλευτικό προσωπικό, μπαίνει στους θαλάμους των ασθενών COVID, μόνο για τις απαραίτητες νοσηλείες διάρκειας δυόμισι ωρών. Θα ξαναμπεί στους θαλάμους μετά από ώρες. Ο ανήμπορος ασθενής……στον αυτόματο πιλότο. Βρεγμένος, διψασμένος, πεινασμένος, παλεύει μόνος του. Προς επίρρωση των όσων αναφέρω αξίζει η έκθεση μιας «μικρής εικόνας» που δείχνει το πραγματικό μέγεθος: κάποια στιγμή, ζήτησα από μια νοσηλεύτρια, να μου δώσει το κινητό τηλέφωνο της μητέρας μου, και μου απάντησε ότι θα πρέπει να περιμένω δυόμισι ώρες, όταν θα ντυθεί για να ξαναμπεί στο θάλαμο, γιατί δεν μπορεί να ντύνεται και να ξεντύνεται εκατό φορές. Την ρώτησα αν χρειάζονται κάτι για την ασθενή και μου απάντησε, πως αν χρειαστούν, θα με ειδοποιήσουν στο κινητό μου τηλέφωνο. Κι όμως……η μητέρα μου φορούσε νυχτικό κάποιας άλλης, αμάνικο καλοκαιρινό, σιελ χρώματος. Στην κυριολεξία, μια κουβέρτα πεταμένη και ξεχασμένη σ’ένα κρεβάτι…… Δεν θέλω να περιγράψω άλλα γεγονότα για την κατάστασή της. Μόνο ταραχή και φρίκη μπορεί να προκαλέσουν. Όταν πια απεβίωσε, πήγα να αναλάβω τα προσωπικά της αντικείμενα. Τότε μου παραδόθηκε μια πλαστική σακούλα, που εκτός από το σακίδιο της μητέρας μου, εμπερίεχε καρό κουβέρτα, εσώρουχα χρησιμοποιημένα και νυχτικά άλλης ασθενούς. Φανερά εκνευρισμένη και ενοχλημένη για την ξεφτίλα που συνόδευε το θάνατό της, τους ζήτησα να την αδειάσουν και να μου φέρουν μόνο τα δικά της πράγματα. Εικόνες ντροπής και αίσχους περιφρονητικές της αξιοπρέπειας των ασθενών και της αγωνίας των συγγενών.
3ο: Τα τηλέφωνα, μονίμως κατεβασμένα και στην προσπάθεια όλων των ενδιαφερομένων για ενημέρωση, μεταβαίναμε στα γραφεία των ιατρών, όπου εισπράτταμε την, εύλογη ίσως, δυσαρέσκειά τους. Εκείνη την ώρα ζυγίζεις τον θυμό, την θλίψη και την αγωνία για τον άνθρωπό σου. Δίνεις τόπο στην οργή και κάνεις την ανάγκη φιλότιμο.
Συμπερασματικά, μπορώ να πω ευθαρσώς πως, ο covid, είναι ο ιός που προσέβαλε αρχικά και πρωτίστως τα εθνικά συστήματα υγείας ανά τον κόσμο, σκέπασε τα πάντα, έδωσε το άλλοθι για ενδεχόμενα λάθη και παραλείψεις του ιατρικού νοσηλευτικού και διοικητικού προσωπικού και δευτερευόντως τον ανθρώπινο πληθυσμό. Έτσι φτάσαμε, σχεδόν νομοτελειακά, να αλλάξουμε άρδην και ριζικά τη ζωή μας, με εγκλεισμό, φιμωμένοι, κοινωνικά παροπλισμένοι και πληγωμένοι αφού μετράμε απώλειες, ώστε να προσφέρουμε εμείς οι ίδιοι, εντατική θεραπεία, σε ένα βαριά από τον covid νοσήσαν και ημιθανές σύστημα υγείας, στο οποίο πας με τα πόδια και βγαίνεις με ξύλινο κουστουμάκι. Το δε στόρυ, γραμμένο πριν από σένα για σένα copy paste: Υπερήλικας, υποκείμενο νόσημα, κούμπωσε κι ο covid……..βαριά και δύσκολη κατάσταση. Μέσα σε μία εβδομάδα, κατέληξαν πέντε ασθενείς με πανομοιότυπο τρόπο. Άλλοι τρεις ασθενείς, μολύνθηκαν στην παθολογική κλινική από κάποιο συνοδό που ήταν θετικός. Τα ονόματα υπάρχουν. Δεν είναι απλοί αριθμοί.
Η διοίκηση όμως, κάθεται αναπαυτικά στην πολυθρόνα του γραφείου και δεν στοιχειώνεται από τους θανάτους. Δεν δίνει απαντήσεις και λύσεις για την σωστή λειτουργία του Νοσοκομείου, τον έλεγχο των ατόμων που το υπηρετούν, δεν απαιτεί και πλειοδοτεί με τη στάση της, ώστε να στεφτεί με απόλυτη επιτυχία, η μεταμόρφωση του Νοσοκομείου Άρτας σε Κέντρο Υγείας, όπως αρμόζει σε χωριό. Αν με την αδιαφορία τους, νομίζουν πως βοηθούν το έργο αυτών που τους εμπιστεύτηκαν, τότε τι να πω; Καληνύχτα άρχοντες!!!!!