Στις μέρες μας το περιβάλλον, υπό την απειλή της κλιματικής κρίσης έχει την τιμητική του. Όλοι κραυγάζουν για την προστασία του. Οι εθνικές πολιτικές για τη διαφύλαξη αλλά και τη βελτίωση της ποιότητας επιμέρους στοιχείων του περιβάλλοντος γίνονται νόμοι, ακολουθώντας γενικές Κοινοτικές Οδηγίες. Τόνοι Μελετών Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων (Μ.Π.Ε.) και δημόσιες διαβουλεύσεις μεταξύ κυβερνόντων, διοίκησης, επιστημόνων και τοπικών κοινωνιών, προηγούνται της ψήφισης και ισχύος των νόμων.
Ποιος όμως γνωρίζει πόσο φιλικές προς το περιβάλλον η όχι, είναι οι ενέργειες των επιχειρήσεων που εδρεύουν σε ένα συγκεκριμένο έδαφος? Τέτοιου είδους στοιχεία, συνήθως δεν συλλέγονται από εθνικές αρχές. Οι εθνικές αρχές και οι κατά τόπους διοικήσεις-διαχειριστές, ευθύνονται για την πιστή εφαρμογή των Νόμων, ώστε να εξασφαλίζουν την επίτευξη περιβαλλοντικών στόχων. Στην περιοχή μας το αντικείμενο προστασίας είναι το υπόγειο υδατικό σύστημα Μιτσικελίου-Βελλά, που ανήκει στη λεκάνη απορροής του Καλαμά. Από αυτό το υδατικό σύστημα ως γνωστό, υδρεύεται το λεκανοπέδιο Ιωαννίνων, τροφοδοτείται η Παμβώτιδα και κερδίζουν οι εταιρείες εμφιάλωσης.
Η καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος από την απειλούμενη λειψυδρία, οι κίνδυνοι για την δημόσια υγεία σε ένα λεκανοπέδιο στραγγισμένο από τα υδάτινα αποθέματα, η μετατροπή του λεκανοπεδίου σε ένα οικοσύστημα εχθρικό για τον άνθρωπο φαίνεται να μη πολυενδιαφέρουν την Δημοτική, Περιφερειακή Αρχή και την Αποκεντρωμένη Περιφέρεια Ηπείρου & Δυτ Μακεδονίας.
Τα σχέδια της Δημοτικής Αρχής για την πλήρη ιδιωτικοποίηση του νερού καλά κρατούν! Το φανερώνει η ίδια η διαχείριση της ΔΕΥΑΙ. Τα πανάκριβα τιμολόγια της, η καθημερινή απαξίωσή της, η έλλειψη προσωπικού, η παραχώρηση τμηματικά δραστηριοτήτων σε ιδιώτες, η συκοφάντηση των εργαζομένων της, αποτελούν την πολιτική που ακολουθεί η Δημοτική Αρχή έτσι ώστε η ιδιωτικοποίηση να φαίνεται μονόδρομος.
Επίσης, το τελευταίο διάστημα οι ενέργειες της Διεύθυνσης Υδάτων και κατά συνέπεια της Αποκεντρωμένης Διοίκησης δείχνουν ότι αντιλαμβάνεται τους υδάτινους πόρους σαν ιδιοκτησία της που μπορεί να τους διαθέτει όπως εκείνη νομίζει, αγνοώντας τις αυξανόμενες ανάγκες υδροδότησης του Λεκανοπεδίου και τον εμπλουτισμό της Παμβώτιδας. Αυτό δεν μπορεί να το παραβλέψει κανείς όταν επωφελούνται του νερού οι εταιρείες εμφιάλωσης που αντιμετωπίζουν τον φυσικό πόρο σαν εμπόρευμα που πωλούν για την αύξηση των κερδών τους.
Τα υδατικά αποθέματα ανήκουν στην κοινωνία και η διαχείρισή τους απαιτεί κοινωνικό έλεγχο και απόδοση ευθυνών στις αρχές που παραχωρώντας τη χρήση τους σε μικρά η μεγάλα οικονομικά συμφέροντα, προκαλούν μείωση των διαθέσιμων πόρων, κοινωνική και περιβαλλοντική αδικία.
* Τοποθέτηση του Χρήστου Πατσούρα