Η εξάλειψη της έμφυλης καταπίεσης και βίας προϋποθέτει να δημιουργήσουμε έναν χώρο ασφάλειας, όπου τα θύματα θα νιώθουν ότι μπορούν να μιλήσουν και θα έχουν την εμπιστοσύνη ότι η υπόθεσή τους θα κριθεί όπως πρέπει από τη δικαιοσύνη.
Ένας τέτοιος χώρος μπορεί να υπάρξει μόνο όταν αντιμετωπίζουμε όλες τις καταγγέλλουσες με σεβασμό, χωρίς στοχοποίηση, χωρίς να αναπαράγουμε κάθε μα κάθε φορά όλα τα στερεοτυπικά επιχειρήματα που προορίζονται για να αμφισβητούν -συχνά πριν καν φτάσει να επιληφθεί η δικαιοσύνη- τη βασιμότητα κάθε καταγγελίας. Ναι, μπορεί να παρενοχλούν και να βιάζουν και οι όμορφοι, πλούσιοι και επιτυχημένοι – η κάθε είδους κακοποίηση δεν οφείλεται στο ότι κάποιος “δεν βρίσκει γυναίκα”. Ναι, μια ενεργή ή παρελθούσα σχέση ή γάμος όχι απλά δεν αποκλείει εκ προοιμίου την κακοποίηση αλλά μπορεί να αποτελεί ένα από τα συνηθέστερα πλαίσια εντός των οποίων εκτυλίσσεται αυτή.
Κυρίως, ένας τέτοιος χώρος ασφάλειας μπορεί να υπάρξει μόνο όταν δεν διαλέγουμε “καλές” και “κακές” καταγγέλλουσες, όταν δεν χωρίζουμε τους καταγγελλόμενους σε “δικούς μας” και “των άλλων”, με πολιτικούς ή άλλους όρους.
Η μόνη διάκριση που υπάρχει εδώ είναι ανάμεσα σε αληθείς και ψευδείς καταγγελίες, ανάμεσα σε αθώους και ένοχους καταγγελλόμενους. Αυτό είναι το περιβόητο τεκμήριο αθωότητας κι αυτό τελικά μόνο η δικαιοσύνη το κρίνει.
Ωστόσο, το τεκμήριο αθωότητας δεν παραβιάζεται επειδή δίνεται αυτός ο ασφαλής χώρος σε κάθε καταγγέλλουσα να πει αυτό που έχει να αφηγηθεί και να φτάσει η ιστορία της εκεί που πρέπει, δηλαδή στη δικαιοσύνη. Το τεκμήριο αθωότητας παραβιάζεται από τα “λαϊκά δικαστήρια” που στήνουν κάθε φορά δημοσιογράφοι, διάφοροι στα social media – ακόμα και ο κλασικός όχλος.
Καμιά μας όμως δεν ζητάει -ή δεν θα έπρεπε να ζητάει- λαϊκά δικαστήρια. Όπως επίσης δεν ζητάμε και κρεμάλες ή δρακόντειες ποινές για τους ένοχους. Είμαστε απλά εδώ, η κοινωνία που επαγρυπνεί, όσο η δικαιοσύνη κάνει (και προκειμένου η δικαιοσύνη να κάνει) τη δουλειά της.
Και κάτι ειδικά για το χώρο της πολιτικής:
Γενικώς, κανένας πολιτικός χώρος δεν έχει ανοσία έναντι του σεξισμού και της έμφυλης καταπίεσης. Ακόμα κι η Αριστερά, που είναι εκ γενετής ο χώρος της ισότητας, ο χώρος που είναι ταυτοτικά πάντα με τα θύματα. Θέλει δουλειά πολλή και διαρκή, ατομική και συλλογική.
Ο ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ έχει αποδείξει ότι διαθέτει τη συλλογική ευαισθησία, τη βούληση -και εδώ και ένα χρόνο πια και το καταστατικό πλαίσιο- για να αποτελέσει έναν χώρο πρότυπο στο θέμα αυτό. Και η επίσημη αντίδραση στο συγκεκριμένο περιστατικό το απέδειξε.