Η στάχτη κατακάθεται και σιγά, σιγά οφείλουμε να ανοίξουμε τον λογαριασμό απολογισμού της πύρινης τραγωδίας που δοκίμασε την χώρα μας τις τελευταίες μέρες.
Μέσα σε λίγες μόλις μέρες χιλιάδες περιουσίες καταστράφηκαν και σύμφωνα με τις πρώτες εκτιμήσεις το 12% της συνολικής δασικής έκτασης της χώρας μας εξαφανίστηκε.
Η κατάσταση είναι πολύ βαριά για τα κυβερνητικά αλληλο-συγχαρητήρια και ένα ερώτημα πλανάται πάνω από την Ελλάδα,μετά την λήξη του απυροβλητου της ανάγκης: «Τίς Πταίει;»
Η κυβέρνηση ισχυρίζεται λίγο-πολύ πως ό,τι περνούσε από το χέρι της το έκανε εξαιρετικά και ότι ο μόνος ένοχος είναι η κλιματική αλλαγή.
Δεν μπορώ παρά να διαφωνήσω, όχι γιατί αρνούμαι την «ενοχή» της κλιματικής αλλαγής αλλά επειδή αμφισβητώ πως η κυβέρνηση έκανε το παν δυνατό για να προλάβει το ολοκαύτωμα.
Το «κατηγορώ» μου αυτό βασίζεται σε δύο άξονες.
Πρώτον ενώ γνώριζε τις ακραίες συνθήκες που φέρνει ως κανονικότητα η κλιματική κρίση, δεν προετοιμάστηκε στο ελάχιστο για να τις αντιμετωπίσει.
Δεύτερον η πολιτική της μέχρι τώρα, επιταχύνει αντί να αντιμετωπίζει την κλιματική αλλαγή, και πως να το κάνουμε, δεν μπορείς να επικαλείσαι ως δικαιολογία μια κατάσταση που ο ίδιος τρέφεις.
Πιο συγκεκριμένα, η ΝΔ όλους αυτούς τους μήνες λειτούργησε σαν να θεωρούσε ότι οι Πυρκαγιές έχουν κομματική προτίμηση και δεν θα συμβούν κατά την περίοδο διακυβέρνησης της.
Η πυροσβεστική δεν ενισχύθηκε, από τα 74 εναέρια μέσα τυπικά διαθέσιμα στην χώρα μας, μονάχα τα 20 είναι σε επιχειρησιακή ετοιμότητα.
Ταυτόχρονα, η κυβέρνηση δεν ανανέωσε τις συμβάσεις 5000 δασοπυροσβεστών. Περιορισμένοι πόροι θα πει κανείς.
Κι όμως, λεφτά βρέθηκαν για την συγκρότηση πανεπιστημιακής αστυνομίας και την αγορά περιπολικών.
Η πολιτική στην πιο απλουστευμένη μορφή της είναι η διαχείριση περιορισμένων πόρων και η κυβέρνηση αποφάσισε να θυσιάσει την ασφάλεια των πολιτών στον βωμό της καταστολής.
Νομίζω είναι σημαντικό να ξεκαθαρίσουμε ότι αυτή η επιλογή δεν είναι πρώτιστα αποτέλεσμα ελλείπων διοικητικών ικανοτήτων αλλά απόρροια της ιδεολογίας της ΝΔ, του Νεοφιλελευθερισμού.
Η κυβέρνηση έχει μίσος για οποιαδήποτε δομή λειτουργεί ως δίχτυ προστασίας της κοινωνικής πλειοψηφίας καθώς είναι πόροι που στερούνται από την ανάπτυξη. Αδυνατούν να καταλάβουν ότι η ανάπτυξη χωρίς τους ανθρώπους όρθιους και αξιοπρεπείς είναι ένα πουκάμισο αδειανό.
Η εμμονή δε της κυβέρνησης στην ανάπτυξη με όποιο κόστος είναι ολοφάνερη στην αντίφαση της να επικαλείται την κλιματική αλλαγή, ενώ με το περιβαλλοντοκτόνο νομοσχέδιο που ψήφισε συμμετέχει σε αυτή.
Θεωρεί άραγε η κυβέρνηση ότι η κλιματική αλλαγή θα ανασχεθεί επιτρέποντας τις εξορύξεις σε περιοχές Natura;
Πολύ περισσότερο θεωρεί ότι η πυροπροστασία ενισχύεται με την μεταφορά βιομηχανικών δραστηριοτήτων με εύφλεκτα υλικά στις εν λόγω περιοχές ή με την νομιμοποίηση δασικών αυθαιρέτων;
Θεωρεί ότι η παραχώρηση της περιβαλλοντικής αξιολόγησης των επενδύσεων στον εκάστοτε ιδιώτη μεγαλοσχήμονα θα λειτουργήσει ως ανάχωμα στην κλιματική κρίση και όχι ως λευκή επιταγή ρύπανσης;
Η απάντηση σε όλα τα παραπάνω ερωτήματα είναι προφανώς όχι.
Απλώς η πλάστιγγα μεταξύ συλλογικής ευημερίας και ιδιωτικού κέρδους βαραίνει υπέρ του δεύτερου στην λογική της ΝΔ.
Όσοι ανήκουμε στον χώρο του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού μετράμε διαφορετικά στην ζυγαριά αυτή και βγάζουμε το συμφέρον της κοινωνικής πλειοψηφίας πιο πάνω από τα κέρδη των μεγαλοσχημόνων.
Για αυτό το λόγο από πολύ νωρίς το ΠΑΣΟΚ και ο Γιώργος Παπανδρέου, μιλήσαμε για την αξία της πράσινης ανάπτυξης.
Τότε οι σημερινοί κυβερνώντες μίλησαν για «πράσινα άλογα» και τώρα πάλι αγνοούν τις ανάγκες της κοινωνίας και του πλανήτη.
Αυτός είναι ένας ακόμα λόγος που με την ΝΔ μας χωρίζει άβυσσος.
Από την μια είναι η βιώσιμη και δίκαιη ανάπτυξη, που θα μας επιτρέψουν να κληροδοτήσουμε έναν υγιή πλανήτη, με πνεύμονες πρασίνου στα παιδιά μας.
Από την άλλη είναι η νεοφιλελεύθερη καμένη γη, και ένας πλανήτης για έχοντες και κατέχοντες.
Όσοι ανήκουμε στον προοδευτικό χώρο οφείλουμε να δώσουμε την μάχη για να σταματήσουμε την νεοφιλελεύθερη λαίλαπα.
Τα βήματα που πρέπει να γίνουν προς αυτή την κατεύθυνση είναι πολλά και απαιτούν διεθνή συντονισμό και συνεννόηση με τα επιμέρους κινήματα και προοδευτικά κόμματα.
Στην Ελλάδα όμως το πρώτο βήμα αυτής της προσπάθειας πρέπει να είναι η ανατροπή αυτής της περιβαλλοντικά και κοινωνικά ανάλγητης κυβέρνησης.
*Ο Μιχάλης Καρχιμάκης είναι πρώην Υφυπουργός και Βουλευτής του ΠΑΣΟΚ, υποψήφιος Βουλευτής στην Δυτική Αθήνα και μέλος του Πολιτικού συμβουλίου του ΚΙΝ.ΑΛ.