Δεν υπάρχει σπίτι, πολίτης άντρας ή γυναίκα, νέοι άνθρωποι ή μεγαλύτεροι, δεν υπάρχει κανένας σε αυτόν τον τόπο που να μην έχει καταλάβει πως αυτό που ζούμε δεν είναι Δημοκρατία. Κανένας, πλην της Νέας Δημοκρατίας δηλαδή, και για αυτό διατηρώ τις επιφυλάξεις μου…. Γιατί, κάποια ισχυρά κυβερνητικά της στελέχη μόνο για τις δημοκρατικές τους πεποιθήσεις δε φημίζονται, αλλά θα θεωρούσα ολική ήττα αν δεν ελπίσω πως κάποια άλλα στελέχη της ΝΔ δεν θίγονται από αυτήν την κατάντια.
Στη γειτονική Ιταλία τα αποτελέσματα της κάλπης ανέδειξαν την ανοιχτά φασιστική σύμπραξη με πρωθυπουργό πια τη Μελόνι. Αλλά είναι τόσο σοκαριστικό για την ελληνική πολιτική σκηνή; Αν μη τι άλλο, τουλάχιστον στην Αριστερά, το περιμέναμε. Ήταν πρώτα ο Όρμπαν, μετά ο Μπόρις, μετά η ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη. Ναι, στην alt-right κατρακύλα της Ευρώπης συγκαταλεγόμαστε κι εμείς, η Ελλάδα των πλέριων αντιφασιστικών αγώνων, η Ελλάδα που πολέμησε για τη Δημοκρατία και στα βουνά και στις εξορίες και στα πανεπιστήμια. Και με τον Παναγούλη και με τον Μουστακλή.
Πώς γίναμε αλυσίδα της alt-right απειλής, τα αποτελέσματα της οποίας τα είδαμε στην Ιταλία και είναι φασισμός; Εγώ δεν θα πω ότι ο κόσμος ήξερε τι ψήφιζε. Θα πω ότι ξεγελάστηκε. Όταν η δική μας κυβέρνηση της αριστεράς κατάφερε να βγάλει τη χώρα από τα μνημόνια, αυτή ήταν μία στιγμή ιστορίας για τον τόπο. Πασχίσαμε να απαντήσουμε στα προβλήματα αξιοπρεπούς διαβίωσης με το κοινωνικό μας κράτος. Δεν καταφέραμε, όμως, ή -για να είμαστε ακριβείς- δεν προλάβαμε να αυξήσουμε ουσιαστικά τα εισοδήματα των πολιτών. Μπορεί να καταφέραμε να μην αυξηθούν τα είδη πρώτης ανάγκης, το ρεύμα, τα φάρμακα, αλλά οι μισθοί παρέμειναν, δυστυχώς, σχεδόν στάσιμοι.
Κι ήρθαν οι σειρήνες. Έτσι κέρδισε ο Μητσοτάκης. Έπεισε τους φτωχούς ότι ανήκουν στη μεσαία τάξη και, χωρίς να πει απολύτως κανένα ψέμα, προεκλογικά μας σύστησε τα σχέδια για τις ιδιωτικοποιήσεις, αλλά αφήνοντας να εννοηθεί ότι θα μετατραπούμε στο Αμερικανικό Όνειρο… Μα έλα που το “αμερικανικό όνειρο” είναι εφιάλτης, ακόμη και για τους αμερικάνους. Για τα εκατομμύρια που ζούνε στις παραγκουπόλεις; Για το γεγονός ότι μπορείς να αγοράσεις σπίτι (!) σε πλειστηριασμούς που γίνονται διαδικτυακά; Ή για τα άτομα που πεθαίνουν στα (μόνο) ιδιωτικά νοσοκομεία ακόμη κι από γαστρεντερίτιδες;
Αν δεν είχε προηγηθεί η πανδημία, το σχέδιο των ιδιωτικοποιήσεων θα είχε προχωρήσει περισσότερο, ειδικά στην Υγεία. Αλλά η πανδημία με ιδιωτικό σύστημα, χωρίς ΕΣΥ ήταν σαφές ακόμη και για αυτούς ότι δεν… έβγαινε. Τώρα, όμως, συνεχίζουν ό,τι ξεκίνησαν: ακρίβεια, εργασιακά δικαιώματα διαλυμένα, όπως και τα ανθρώπινα δικαιώματα -και ποιος δεν ανατριχιάζει με τις ειδήσεις για τις γυναικοκτονίες; Στεγαστική κρίση, ενεργειακή κρίση, οικονομική κρίση κι σ’ όλα αυτά μας κοροϊδεύουν: έχουμε πόλεμο με την Ρωσία. Αυτό είπε ο πρωθυπουργός σε συνέντευξη στην Όλγα Τρέμη. Έβαλε τη χώρα σε “πόλεμο” για να δικαιολογήσει τη διάλυση του κοινωνικού ιστού.
Ναι, ξεγέλασε τους ψηφοφόρους, αλλά του διαφεύγει κάτι. Οι πολίτες δεν είναι ανόητοι. Γνωρίζουν πολύ καλά και τι ψήφισαν και ότι αντί να γίνουν μεσαία τάξη, μεσαία τάξη δεν υπάρχει πια. Διαλύθηκε, εξαφανίστηκε. Πλέον υπάρχουμε οι φτωχοποιημένοι (και μάλιστα ξαφνικά και αγρίως) και οι πλούσιοι. Και για να διασφαλίσει το καθεστώς του, γιατί περί καθεστώτος πρόκειται, ο πρωθυπουργός αυταρχικοποιεί την καταστολή εκτός της Βουλής και συγκεντρώνει απαξιώνει τη Δημοκρατία εντός. Εμφανίζονται το ένα σκάνδαλο μετά το άλλο. Πριν προλάβουμε να καταλάβουμε τι έγινε με το σκάνδαλο Νovartis, προέκυψε το σκάνδαλο Λιγνάδη και πριν προλάβουμε να ξεπεράσουμε το σοκ, προέκυψαν οι υποκλοπές.
Και οι υποκλοπές από μεγάλο πολιτικό σκάνδαλο που ήταν μετατράπηκε σε πληγή για την δημοκρατία. Στην εξεταστική επιτροπή, αρνούνται να δώσουν στοιχεία. Ο πρωθυπουργός που διόρισε τον ανιψιό του στην ΕΥΠ, έχει στα χέρια του στοιχεία πολιτικών αντιπάλων και πολιτών και αρνείται να τα δώσει σε ποιους; Στο εξεταστικό όργανο της Βουλής! Αρνείται να τα παραδώσει στη Δημοκρατία. Την στιγμή που, σαν κερασάκι στη τούρτα του αυταρχισμού, διώκονται νομικοί και δημοσιογράφοι…
Αυτό δεν είναι Δημοκρατία. Γιατί η Δημοκρατία, ακόμη και όταν φθείρεται, όπως φθάρθηκε με τα μνημόνια, επιμένει να διατηρεί αρχές και αξίες. Έχει την «κακιά συνήθεια» να επιστρέφει στο λαό και να κάνει εκλογές. Αυτό δεν είναι Δημοκρατία. Ένας παλιός ιστορικός όρος είναι η “κοινοβουλευτική δικτατορία”. Κι αν οι νεότεροι δε θυμούνται, οι μεγαλύτεροι θυμόμαστε καλά τα οικονομικά σκάνδαλα της χούντας -μια σύγκριση που έκανε η μεγαλύτερη και πιο αξιόπιστη εφημερίδα στον κόσμο, οι New York Times. Κι αν στη χούντα είχε εξορίες, τώρα έχει νεκρό παιδάκι, πέντε χρονών, σε νησίδα στον Έβρο που δε δείλιασαν ούτε λίγο να σκυλέψουν. Αρχαία Τραγωδία…
Κι ερχόμαστε τώρα εμείς, οι δημοκράτες πολίτες, που ξέρουμε τι διακυβεύεται ή που ξέρουμε τι έχουμε χάσει. Όταν χάνεται η Δημοκρατία, οι πολίτες χάνουν τα πάντα. Την ελευθερία πρώτα, την αυτάρκεια μετά. Να μπορούν να αγοράσουν τρόφιμα, να πληρώσουν δάνεια, ενοίκια και ρεύμα. Αυτό ζούμε, με αυτόν τον κίνδυνο καθημερινά ερχόμαστε αντιμέτωποι, αντιμέτωπες.
Το στοίχημα, λοιπόν, δεν είναι να κερδίσει τις εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ. Το στοίχημα είναι να κερδίσουμε τις εκλογές, γιατί πέφτει πάνω μας το ιστορικό χρέος της επαναφοράς της Δημοκρατίας στον τόπο. “Τσίπρας ή τανκς”, θα πουν χλευαστικά τα δεξιά τρολς. Δημοκρατία ή Μητσοτάκης, θα απαντήσω εγώ. Γιατί δεν αντέχουμε άλλο. Θέλουμε πίσω τις ζωές μας.