Η μεγάλη απεργία της 28ης του Φλεβάρη αποτέλεσε πάνδημη “κραυγή αγωνίας” ενός λαού που βλέπει να ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια του το κουβάρι της συγκάλυψης του εγκληματικού δυστυχήματος των Τεμπών, το οποίο συντελέστηκε πάνω στις ράγες του κέρδους, της ιδιωτικοποίησης, της λεγόμενης “απελευθέρωσης”. Αυτό είναι το έδαφος πάνω στο οποίο ξέσπασε η οργή του λαού και της νεολαίας, όπως και πάνω στο έδαφος των μνημονίων, της φτώχειας, της ακρίβειας και της διάλυσης -εδώ και δεκαετίες- των παραγωγικών δυνατοτήτων της χώρας.
Η κατάσταση όπως διαμορφώνεται μετά τις 28/2 βρίσκει την κυβέρνηση της Ν.Δ σε θέση αντεπίθεσης απέναντι στον “εχθρό-λαό”. Η μονταζιέρα της συγκάλυψης έχει πάρει φωτιά, ενώ έφτασε ο πρωθυπουργός και κορυφαία κυβερνητικά στελέχη να ισχυρίζονται ότι το μήνυμα της ιστορικής απεργιακής συγκέντρωσης ήταν η επιτάχυνση των αντιλαϊκών μεταρρυθμίσεων για λιγότερο κράτος (άρση μονιμότητας στο δημόσιο) και βαθύτερη πρόσδεση στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ.
Η απαίτηση για αύξηση των νατοϊκών δαπανών στο 5% του ΑΕΠ εντός μιας ΕΕ του πολέμου και της στρατιωτικοποίησης των οικονομιών και των κοινωνιών, η συνάντηση Μητσοτάκη με τον δολοφόνο εγκληματία πολέμου Νετανιάχου, οι σκέψεις και οι σχεδιασμοί για αποστολή στρατευμάτων στην Ουκρανία βαθαίνουν ακόμα περισσότερο την ευρω-ΝΑΤΟϊκή πρόσδεση του εξαρτημένου ελληνικού κράτους βάζοντας σε περιπέτειες και μεγαλύτερους κινδύνους τον λαό.
Μπροστά σε αυτές τις εξελίξεις, με δεδομένη την ιστορικών διαστάσεων συμμετοχή του λαού στο συλλαλητήριο της 28ης του Φλεβάρη και της τεράστιας αντιλαϊκής επίθεσης που μαίνεται, θα έπρεπε να υπάρχει σχέδιο κλιμάκωσης των λαϊκών εκδηλώσεων με αιχμή του δόρατος το ζήτημα της συγκάλυψης της πολύνεκρης κρατικής δολοφονίας στα Τέμπη. Με αιτήματα που συγκρούονται άμεσα με την στρατηγική που έφτασε τον λαό να “μην έχει οξυγόνο”· τη στρατηγική της απελευθέρωσης και της ιδιωτικοποίησης, διεκδικώντας να επανακρατικοποιηθούν οι στρατηγικής σημασίας υποδομές και κοινωνικά αγαθά· τη στρατηγική της όλο και μεγαλύτερης πρόσδεσης της χώρας στο πολεμικό ιμπεριαλιστικό άρμα ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ· τη στρατηγική που κονιορτοποιεί δημοκρατικά δικαιώματα κι ελευθερίες, η οποία ευθύνεται για τα κάθε λογής “μπαζώματα” και για την “ασφυξία” του λαού.
Το γεγονός ότι δεν υπήρξε τέτοιο σχέδιο κλιμάκωσης κάνει ξεκάθαρο σε σημαντικά τμήματα του λαού, ότι υπάρχει πολιτικό κενό. Κενό εκπροσώπησης των λαϊκών συμφερόντων με στρατηγική σύγκρουσης, που θα βάζει άμεσα στο “κάδρο” τις αιτίες της φτωχοποίησης, της υποβάθμισης της ζωής του λαού, της εξάρτησης της χώρας από τα ιμπεριαλιστικά κέντρα (ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ)· κενό ανάδειξης του άλλου δρόμου ανάπτυξης, έξω και πέρα από τις αιτίες της καταδυνάστευσης.
Λείπει μια τέτοια χαραμάδα οξυγόνου!
Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, η μαζική συμμετοχή στην απεργία της 9ης του Απρίλη και στις απεργιακές συγκεντρώσεις μπορεί να στείλει μήνυμα ότι ένα σημαντικό τμήμα του λαού, παρακάμπτοντας τις πολιτικές και συνδικαλιστικές ηγεσίες, δεν παραιτείται, δεν κουράζεται, δεν υποχωρεί. Μπορεί και πρέπει αυτή η απεργιακή μάχη να αποτελέσει άλλον έναν σημαντικό σταθμό, ώστε να μείνει η φλόγα του αγώνα αναμμένη και η συζήτηση για την κάλυψη του πολιτικού και κινηματικού κενού να γίνει πιο ουσιαστική, με απτά αποτελέσματα. Άλλος δρόμος δεν υπάρχει!
Είναι επιτακτική ανάγκη όλες οι οργανώσεις και συλλογικότητες του κινήματος να κινηθούν σε κατεύθυνση τέτοια, ώστε να μη χαθεί άλλος χρόνος για την οργάνωση ενωτικών αγώνων – σε κάθε σωματείο, σύλλογο, συνοικία, πόλη – για διεκδικήσεις που ωριμάζουν στη λαϊκή συνείδηση. Ορισμένα από αυτά τα αιτήματα είναι η ανατροπή της κυβέρνησης της συγκάλυψης, της φτώχειας, της αντιδημοκρατικής εκτροπής και του πολέμου, οι ριζικές αλλαγές για δημοκρατία και δικαιοσύνη. Να απαιτήσουμε να έρθουν όλα τα στοιχεία στο φως και να τιμωρηθούν παραδειγματικά οι πολιτικοί και ποινικοί υπεύθυνοι του εγκληματικού δυστυχήματος των Τεμπών. Από το “κάδρο” των διεκδικήσεων δεν μπορεί να λείπει η επανακρατικοποίηση των σιδηροδρόμων για την άμεση και ασφαλή λειτουργία τους με ευθύνη του Δημοσίου και με κοινωνικό έλεγχο των εργαζομένων. Γενικότερα, το αίτημα για δημόσιες και ασφαλείς συγκοινωνίες.
Το μπλοκάρισμα κάθε περαιτέρω ιδιωτικοποίησης και οι εθνικοποιήσεις των βασικών υπηρεσιών, επιχειρήσεων και υποδομών!
Ο δρόμος είναι δύσκολος, μα και ελπιδοφόρος. Η επιτυχία του θα κριθεί στο πόσο σύντομα, αποτελεσματικά και ενωτικά θα εργαστούμε όσοι και όσες διαπιστώνουμε την ύπαρξη του πολιτικού και κινηματικού κενού, για τη λύση του προβλήματος. Είναι προϋπόθεση για τη ζωή και το μέλλον μας!