Το Πολυτεχνείο φωτίζει τα διαρκή αιτήματα για την ελευθερία, τη δημοκρατία και το δίκαιο. Από την Παλαιστίνη και τη γενοκτονία που διαπράττει η κυβέρνηση του Ισραήλ, τη στρατιωτικοποίηση της Ευρώπης, έως την άνοδο της ακροδεξιάς και των νεοφασιστών στην Αμερική και την Ευρώπη, ο διαρκής αγώνας για το δίκαιο είναι η μόνη απάντηση των λαών.
Ο νεοφιλελευθερισμός και οι πολιτικές λιτότητας δημιουργούν έναν κόσμο ανισοτήτων και αυταρχισμού. Η υιοθέτηση από τη δήθεν φιλελεύθερη δεξιά όλης της νεοφασιστικής ατζέντας, η επίθεση στα δικαιώματα, η στοχοποίηση κοινωνικών ομάδων, η αναθεώρηση της ιστορίας στρώνουν το έδαφος στις ιδέες του μίσους, του φόβου, του ρατσισμού, της ακροδεξιάς και του εθνολαϊκισμού.
Το Πολυτεχνείο έρχεται να μας δείξει ότι, ακόμα και μπροστά στα ψηλότερα τείχη, μπορούμε να χαράξουμε τον δρόμο. Ότι το αδύνατο μπορεί να γίνει δυνατό, ότι μπορούμε να διεκδικήσουμε μια διαφορετική ζωή. Απέναντι στην απογοήτευση, την παραίτηση, την ατομική διέξοδο, μπορούμε να προχωρήσουμε αλλιώς. Να βαδίσουμε στον δρόμο της συλλογικότητας, της αλληλεγγύης, της διεκδίκησης.
51 χρόνια μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου, έχουμε χρέος να υπερασπιστούμε την ιστορία μας, να διατηρήσουμε τη μνήμη ως οδηγό. Γιατί μνήμη σημαίνει αντίσταση, μνήμη σημαίνει ελπίδα.