Απ’ τον καιρό του Μαρίνου Αντύπα και τους αγώνες των ακτημόνων για ένα κομμάτι γης και μια ανθρώπινη ζωή, ‘’κύλησε πολύ νερό στ’ αυλάκι’’. Ο κόσμος άλλαξε εντελώς πρόσωπο, κάποια ‘’πράγματα’’ όμως παραμένουν τα ίδια:
Η λάσπη στα χωράφια μετά τη βροχή βουλιάζει το ίδιο όπως και τότε. Για να φας πρέπει να ‘’την ιδρώσεις τη φανέλα’’. Για το πως θα ζήσεις και ίσως και το αν θα ζήσεις αποφασίζουν
άλλοι για σένα, ‘’υψηλά ιστάμενοι’’. Αν δεν αντιδράσεις με οργανωμένο αγώνα διεκδικώντας τη δική σου θέση στον Ήλιο, θα συνεχίσουν να σε αγνοούν, θα συνεχίσουν να σε ‘’πατάνε’’.
Οι πρόσφατες αγροτικές κινητοποιήσεις είναι μια συλλογική προσπάθεια ‘’σύγχρονων κολίγων’’ που επιμένουν, κόντρα στην κυρίαρχη αντίληψη, να θεωρούν πως οι απλοί άνθρωποι, ο Λαός, μπορούν και έχουν κάθε δικαίωμα, να παρεμβαίνουν στις κοινωνικές εξελίξεις. Να λύνουν προβλήματα, να χαράζουν το σημάδι τους στην ιστορία.
Ο αγώνας αυτός των μικρομεσαίων αγροτών που λοιδορείται απ’ την αλαζονική κυβέρνηση, ως όχληση κάποιων ‘’τεμπελχανάδων’’ που επετειακά κάθε χρόνο διαδηλώνουν τη γκρίνια τους, τους πληροφορούμε πως δεν εξαντλείται στα μπλόκα παρά κορυφώνεται εκεί. Ο αγώνας είναι διαρκής,
εκπροσωπεί ακόμα κι αυτούς που δεν συμμετέχουν, γιατί η εξαθλίωση πολλές φορές αντί να δημιουργεί κίνητρο για ξεσηκωμό, υποτάσσει το λαό, τον ‘’αναγκάζει’’ να σκύψει κι άλλο το κεφάλι και να ικανοποιείται με ελεημοσύνη.
Ο αγώνας αυτός δεν υπερασπίζεται τα συμφέροντα κάποιας συντεχνίας σε βάρος των υπολοίπων κοινωνικών ομάδων παρά θέτει σε πρώτη προτεραιότητα την διατροφική αυτάρκεια της χώρας ως στρατηγικής σημασίας ζήτημα, κάτι που ποτέ δεν υπήρξε στην κυβερνητική ατζέντα, αυτής αλλά
και των κυβερνήσεων των τελευταίων εβδομήντα χρόνων.
Ιδιαίτερα δε από την ένταξη στην ευρωπαϊκή ένωση (ΕΟΚ τότε) και μετά, η πολιτική για την αγροτική παραγωγή της χώρας μας καθοριζόταν σε άλλα κέντρα αποφάσεων εκτός Ελλάδας και μάλιστα υπό την καθοδήγηση πανίσχυρων εταιρικών ‘’Λόμπι’’ που στην ουσία αντικαθιστούσαν τους ευρωπαϊκούς θεσμούς. Η Ε.Ε δεν θέλει ισχυρό αγροτικό τομέα.
Ο προϋπολογισμός της κοινής αγροτικής πολιτικής βαίνει συνεχώς μειούμενος. Η κατεύθυνση είναι να ‘’σβήσουν’’ απ’ το χάρτη οι μικρές αλλά και οι μεσαίες αγροτικές εκμεταλλεύσεις ή να απορροφηθούν από εταιρικά μεγαθήρια καθιστώντας τους αγρότες εργάτες γης ή βιομηχανικούς στην μεταποίηση. Οι συμφωνίες που έκλεισαν με τρίτες χώρες ( όπως με τις χώρες της Ν. Αμερικής)
για εισαγωγές φθηνών αλλά και αμφίβολης ποιότητας τροφίμων, κινούνται προς την κατεύθυνση αυτή .
Οι κυρώσειςπρος τη Ρωσία με πρόσφατη την επιβολή πρόσθετων δασμών στα Ρωσικά λιπάσματα, έχουν ανεβάσει κατακόρυφα το κόστος παραγωγής και έχουν στερήσει για τη χώρα μας μια σημαντική αγορά κηπευτικών, φρούτων αλλά και άλλων διατροφικών προϊόντων.
Η Ε.Ε κατευθύνει και οι κυβερνήσεις στη χώρα μας εφαρμόζουν , στα υψηλής παραγωγικότητας χωράφια μας να φυτεύονται φωτοβολταϊκά αντί σπόρων, στις κορυφές μας ανεμογεννήτριες αντί της χλωρίδας, ο Πρωθυπουργός μας καμαρώνει πως γίναμε μια χώρα εξαγωγική στην ενέργεια αλλά με το ακριβότερο ρεύμα για τα λαϊκά νοικοκυριά.
Στα κοπάδια μας αντί για τις ζωονόσους να στελεχώνονται επαρκώς οι κτηνιατρικές υπηρεσίες και να εφαρμόζονται πρωτόκολλα πρόληψης, εφαρμόζονται πρωτόκολλα θανάτου με ελάχιστη αποζημίωση για τον κτηνοτρόφο και τεράστια γραφειοκρατία και καθυστέρηση. Η έξοδος απ’ το επάγγελμα αποτελεί μονόδρομο.
Παλεύουμε για το αυτονόητο.
Να αμείβεται ο κόπος μας για να ζούμε με αξιοπρέπεια. Να μην είμαστε στο έλεος των κυκλωμάτων εμπορίας και μεταποίησης. Προστασία απ’ τα σκαμπανεβάσματα της αγοράς. Για αυτό θεωρούμε πως το αίτημα για εγγυημένες τιμές των προϊόντων που παράγουμε με ταυτόχρονη επιδότηση του κόστους παραγωγής είναι αυτό που θα δώσει ουσιαστική λύση. Θα μας κρατήσει στην παραγωγή και ταυτόχρονα με τους ελέγχους για αισχροκέρδεια θα κρατήσει χαμηλά τις τιμές των τροφίμων
στην κατανάλωση.
Να πάψει να στενάζει η λαϊκή οικογένεια στα σούπερ μάρκετ. Να πάψουν τα γεροντάκια να ψαχουλεύουν στα υπολείμματα των λαϊκών αγορών. Να σταθούμε με περηφάνεια ξανά.