Παρεμβάσεις: Το παράδειγμα της Φώφης

Την μέρα που κηδευόταν η Φώφη Γεννηματά, ο ουρανός της Αττικής είχε συννεφιάσει πολύ. Σαν να μην δεχόταν ο καιρός να δεχθεί το κακό και μαζί του όλοι μας. Μας συγκίνησε η Φώφη. Για την στάση της. Για τον τρόπο που πάλεψε. Για το φευγιό της που ήταν αδόκητο. Μας συγκίνησε γιατί ο καρκίνος χτυπάει πόρτες και εκείνη δεν το έκρυψε ποτέ. Γιατί το πάλεψε χρόνια και λες τροφοδοτείτο η μάχη αυτή, η κορυφαία από την συμμετοχή της στην κυρίαρχη πολιτική σκηνή. Ο κόσμος όμως περισσότερο από όλα την αποχαιρέτησε ανθρώπινα. Ως μια μάνα. Μια γυναίκα που μάχεται στο ανδροκρατούμενο τοπίο και χωρίς τίποτε να της έχει – είχε χαριστεί. Είναι το αιφνίδιο. Είναι το τέλος ενός νέου ανθρώπου. Είναι οι άνθρωποι που αφήνει πίσω της και πρέπει να πορευθούν χωρίς εκείνη, εμπεριέχοντας την όμως. Και τι τρομερό! Πόσο έστω για λίγο ενώθηκε ο κόσμος. Πόσο ειλικρινή λύπη έβλεπες να διαπερνά τα συνήθως τοξικά κοινωνικά δίκτυα. Τι συγκινητική η εικόνα της τέως Υπουργού Σίας Αναγνωστοπούλου που αγκάλιαζε τους συναδέλφους της του ΚΙΝΑΛ στην Βουλή. Τι όμορφη και πικρή η εικόνα του Προέδρου Κώστα Τασούλα με τα λουλούδια στο έδρανο που καθόταν η Φώφη. Γιατί αυτός ο πολιτικός πολιτισμός να μην κρατήσει. Είπε- έγραψε κάτι όμορφο πολύ ο Παύλος Πολάκης: πως με τη Φώφη ήταν πολιτικοί αντίπαλοι, όχι εχθροί. Ναι υπάρχει και αυτό. Μπορείς να αντιπαρατίθεσαι με τον άλλον- η χωρίς λαβές κάτω απ’ την ζώνη. Χωρίς κίτρινες λογικές. Χωρίς προσωπικά χτυπήματα. Κόντρα στην τοξικότητα που επικρατεί από την μία και στις δήμόσιες σχέσεις της πλάκας, υπάρχει και η Πολιτική. Υπάρχει ο ιδεολογικός πόλεμος. Υπάρχει η μάχη των προγραμμάτων, ιδεών, οπτικών. Υπάρχει η διαφορετική ματιά για τον κόσμο. Για την χώρα. Την Οικονομία. Προϋποθέτει και Πολιτικούς με όραμα. Προσήλωση. Μας το θύμισε η Φώφη με το Παράδειγμά της.