Στο πλαίσιο της διεθνούς συνόδου COP26 για την απομάκρυνση της κλιματικής καταστροφής, ο Πρωθυπουργός μας, παρουσίασε μια σειρά από στόχους που δεσμεύεται να επιτύχει η χώρα μας, ώστε να συνεισφέρει στην πράσινη μετάβαση που έχει ανάγκη η ανθρωπότητα – με ενδιάμεσο ορίζοντα το 2030 και απώτερο το 2050.
Αξιοθαύμαστοι στόχοι δεν αντιλέγει κανείς.
Βέβαια η χώρα που παρουσίασε ο κος Μητσοτάκης στην Γλασκώβη δεν είναι η χώρα μας. Είναι μια Ελλάδα που υπάρχει μόνο σε κάποιο εναλλακτικό σύμπαν, μια Ελλάδα που «πετάει» και σε αυτόν τον τομέα και που είναι έτοιμη να κάνει γιγάντιες πράσινες επενδύσεις έως το 2030.
Και εύλογα γεννιούνται στους απλούς πολίτες, ερωτήματα όπως:
Έχει προηγηθεί κοστολόγηση ή νομιμοποίηση από τη Βουλή των Ελλήνων για αυτές τις γιγάντιες πράσινες επενδύσεις;
Με τι κονδύλια και ποιες αναδιανεμητικές πολιτικές σκοπεύει να υλοποιήσει τις πράσινες δεσμεύσεις του προς την Διεθνή Κοινότητα (COP26) ο Πρωθυπουργός;
Ποιοι και με ποιόν τρόπο θα τις πληρώσουν;
Ενδεικτικά ο Πρωθυπουργός δεσμεύτηκε στην Γλασκώβη για την απεξάρτηση της ελληνικής ναυτιλίας από ορυκτά καύσιμα, την μετατροπή των νησιών μας (κι όχι μόνο μικρών όπως η Αστυπάλαια και η Χάλκη), σε πράσινες κοινότητες με μηδενική καθαρή (net) συνεισφορά CO2 στην ατμόσφαιρα.
Επίσης προσυπόγραψε στη Σκοτία τον στόχο της μείωσης των αερίων του θερμοκηπίου κατά 65% μέχρι το 2030 και κατά 30% ειδικά για το μεθάνιο.
Γιγάντιες οικονομικά και τεχνολογικά προκλήσεις. Μπορούμε να ανταπεξέλθουμε;
Μήπως με αυτό τον τρόπο υπερδιπλασιαστεί το μοναδιαίο κόστος εκπομπής CO2 που στην χώρα μας ήταν πρόσφατα 57 ευρώ ο τόνος; Μήπως γίνουν περαιτέρω αυξήσεις, ώστε (σύμφωνα με το ΔΝΤ) το κόστος να φτάσει τα €68 τον τόνο το 2030.
Έλαβε κανείς υπόψη την σημερινή πρακτική εξίσωσης της τιμής κάθε κιλοβατώρας με το κόστος παραγωγής της πιο ακριβής μονάδας παραχθέντος ηλεκτρικού ρεύματος;
Έλαβε κανείς υπόψη το Χρηματιστήριο Ενέργειας, το οποίο εγγυάται τη μεταβίβαση του επί πλέον κόστους στους καταναλωτές (εκτός αν το κράτος επιδοτήσει γενναία τους ιδιώτες);
Έχει προβλεφθεί στον κρατικό μας προϋπολογισμό ένας πράσινος φόρος CO2 προς τις ρυπαίνουσες επιχειρήσεις, με σαφές χρονοδιάγραμμα για την μεγάλη σταδιακή αύξησή του μέχρι το 2030, που τα έσοδά του να αναδιανέμονται στους φτωχότερους πολίτες της χώρας μας;
Και όλα αυτά όταν χώρες όπως η Γερμανία τεχνολογικά και οικονομικά σε καλύτερη θέση από την Ελλάδα δεσμευτήκαν για κλιματική ουδετερότητα το 2045!
Λέτε να την πληρώσουμε εμείς την «νύφη» τελικά;