Του Γρηγόρη Αυδίκου
To 1954 δημοσιεύθηκε το διήγημα του Αντώνη Σαμαράκη με τον τίτλο «Ζητείται Ελπίς» στην ομώνυμη συλλογή διηγημάτων του. Με το λιτό του ύφος και έμπλεο κοινωνικού προβληματισμού για το μέλλον της ανθρωπότητας, το διήγημα συγκλονίζει μέχρι και σήμερα τον αναγνώστη. Ο ήρωας του διηγήματος έχει χάσει την ελπίδα του για το μέλλον της ανθρωπότητας και αποφασίζει να δημοσιεύσει μια πρωτότυπη και λακωνική μικρή αγγελία με τον παραπάνω τίτλο.
Το καλοκαίρι που μας πέρασε επισκέφθηκα για άλλη μια φορά την αγαπημένη μου Πρέβεζα. Παρά το συναισθηματικό δέσιμο που έχω με την πόλη και τους ανθρώπους της, αρκετά χρόνια τώρα κάθε φορά που επιστρέφω, μαζί με την χαρά, με διακατέχει και μια μελαγχολία. Μελαγχολία γιατί βλέπω την πόλη αυτή με τις τεράστιες δυνατότητες να μην αξιοποιεί τα συγκριτικά της πλεονεκτήματα, να μην έχει ένα συγκροτημένο σχέδιο και πλάνο για το μέλλον, ένα όραμα, επίγνωση τέλος πάντων του πού βρίσκεται και πού θέλει να πάει. Το νοσοκομείο φυλλοροεί, το πανεπιστήμιο είναι μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, ενώ το φάντασμα του υπερτουρισμού, εν μέσω απουσίας δομών, πλησιάζει όλο και περισσότερο. Τα κάστρα της πόλης ρημάζουν και μένουν αναξιοποίητα παρά τις όποιες σποραδικές προσπάθειες, τα μεγάλα οικόπεδα που φιλοξενούσαν πρώην στρατόπεδα ερημώνουν, η δημιουργία του αρχαιολογικού πάρκου της Νικόπολης όλο έρχεται και ποτέ δεν φτάνει, τα λιγοστά μουσεία της πόλης (πλην του αρχαιολογικού) υπολειτουργούν, η δε ανάδειξη της ιστορικής, αρχαιολογικής και αρχιτεκτονικής κληρονομιάς της πόλης μας παραμένει ζητούμενο. Κι αυτά είναι μόνο μερικά από τα ανοιχτά θέματα. Βλέποντας κανείς όλα αυτά, δεν μπορεί παρά να αναρωτιέται αν τελικά αυτή η πόλη έχει κάποιο όραμα για το μέλλον. Μήπως τελικά τα σχέδια και τα οράματα έχουν γίνει μπανάλ;
Μήπως θα ήταν καλύτερα ο καθένας από εμάς να εστιάσει στο δικό του μικρόκοσμο και να μην τον ενδιαφέρουν ιδιαίτερα όλα αυτά; Ζητείται ελπίδα για την πόλη ή έχουμε παραιτηθεί από αυτή;
Αυτή είναι μια ερώτηση που δεν μπορώ να απαντήσω καθολικά. Δεν μπορώ να ξέρω τι θα απαντούσε η πλειοψηφία της πόλης. Αυτό που μπορώ να επισημάνω είναι ότι είμαι βέβαιος ότι η έλλειψη ελπίδας και οράματος για την πόλη πληγώνει πολλούς από τους δημότες της και αρκετοί ήδη αναζητούν διέξοδο.
Η διέξοδος αυτή δεν μπορεί παρά να είναι πολιτική. Πολιτική καθώς τα παραπάνω προβλήματα έχουν εξόχως πολιτικό χαρακτήρα. Δεν είναι απλώς διαχειριστικά ζητήματα. Αγγίζουν τον πυρήνα της πολιτικής που πρέπει κανείς να εφαρμόσει στην πόλη.
Έχει έρθει νομίζω η ώρα και η στιγμή οι Πρεβεζάνοι και οι Πρεβεζάνες να αναλάβουμε ουσιαστική δράση με στόχο τη συγκρότηση ενός νέου, μοντέρνου αλλά ταυτόχρονα και διαχρονικού οράματος για την πόλη, πριν να είναι πολύ αργά. Ζητείται Ελπίς. Τη ζητάει η ίδια η πόλη και το μέλλον της. Ας την ακούσουμε!