Μια κατάδυση στην ζοφερότητα της ανθρώπινης ύπαρξης, η κατακρήμνιση του εγώ στον νοσηρό κόσμο των παραισθήσεων και της παράνοιας, δοσμένα μοναδικά με έναν υποβλητικό τρόπο στο μεταίχμιο όπου εκεί που νομίζει κανείς ότι ελέγχει τα όρια της ανθρώπινης λογικής, την ίδια στιγμή τα υπερβαίνει, όλα αυτά μεταρσιώνονται στα βασικά υλικά του κλασικού αυτού αριστουργήματος, συνθέτοντας ένα ιδιάζον κινηματογραφικό σύμπαν. Η νεαρή Ντενέβ μοναδική ερμηνευτικά, αποδίδοντας με μαεστρία τα σταδιακά βήματα καταβαράθρωσής της στον κόσμο των ψευδαισθήσεων, εκεί που καταργείται κάθε ίχνος από την πραγματικότητα.
Η απώθηση της σεξουαλικότητας επιτείνει το ατομικό δράμα της νεαρής κοπέλας που σιγά σιγά αφήνει την αστική ζωή της για να παραδοθεί στον απόλυτο τρόμο. Σε αυτά τα ζοφερά κοιτάσματα απόκοσμης αίσθησης, κυριαρχεί το κλειστοφοβικό κλίμα, τα υλικά αντικείμενα σωματοποιούνται σε εργαλεία θανάτου, πλήρως ενταγμένα στην πρόθεση του σκηνοθέτη να απορρυθμίσει πλήρως τους μηχανισμούς της αστικής πραγματικότητας.
Στη θέση της αόρατα χέρια προβάλλουν λάγνα από τους τοίχους, φανταστικοί επισκέπτες κλονίζουν στο έπακρο την ψυχική υγεία της ηρωίδας, ενώ ο πραγματικός φόνος ως φυσικό απότοκο στο τέλος σηματοδοτεί συμβολικά την κρίση του ίδιου του αστικού πολιτισμού, θύμα της ίδιας της εγκεφαλικότητάς του. Ο Πολάνσι αρέσκεται επίμονα να διερευνά τα άλογα στοιχεία που ενεδρεύουν στο υποσυνείδητο, απειλώντας να αμαυρώσουν τις ψηφίδες του αστικού κόσμου με την πρώτη ευκαιρία. Ο τρόμος της Κάρολ για το σεξ ισοδυναμεί με τον φόβο υποχώρησης στα ένστικτα που στην προκειμένη περίπτωση θα σήμαινε χειραφέτηση από παρωχημένα στερεότυπα.
Η Κάρολ καθημερινά κάνει μια συγκεκριμένη διαδρομή. Από το σπίτι στην δουλειά της, μια εργασία που θεωρείται κοινωνικά αποδεκτή. Έχει μάθει να κινείται πάντα στην επιφάνεια, ποτέ να διερευνά το εσωτερικό της, μέχρι την στιγμή που το απόκρημνο βάθος της ύπαρξης έρχεται να ανατρέψει με την παντοδύναμη ορμή του κάθε επίφαση λογοκρατούμενης έκφανσης στον δυτικοκεντρικό κόσμο. Εξαιρετική σκηνοθεσία, φωτογραφία, υπέροχη η Ντενέβ ως ερεβώδες αντικείμενο του πόθου στα χέρια του αριστοτέχνη Πολάνσκι. Μια ταινία σταθμός που μάς προδιαθέτει για το τι θα επακολουθήσει με τον Ένοικο.