Η Πρέβεζα ιστορικά ως πόλη έχει αναφορά στις τέχνες, τη μουσική και τον πολιτισμό. Το γεγονός ότι για δεκαετίες αν και μικρή επαρχιακή πόλη, άκμαζε εμπορικά την βοηθούσε να αναπτυχθεί παράλληλα πνευματικά και πολιτισμικά. Διέθετε φιλαρμονική ήδη από τις αρχές του ‘20 αιώνα. Στην πόλη ακούγονταν δυτικοί ήχοι μουσικής λόγω και της σχέσης με τα Επτάνησα αλλά και της επιρροής από τους Βενετούς, παραδοσιακά Δημοτικά τραγούδια συνυφασμένα με την Ηπειρωτική κουλτούρα, καθώς επίσης και ήχοι λαϊκών και ρεμπέτικων τραγουδιών που έδεναν αρμονικά με το λαϊκό στοιχείο της, κυρίως με το εργατικό δυναμικό του λιμανιού και με τους ψαράδες.
Μια από τις πιο σπουδαίες μουσικές προσωπικότητες που «έβγαλε η πόλη» ήταν ο μεγάλος ερμηνευτής και δημιουργός Λάκης Παππάς. Ο Λάκης Παππάς γεννήθηκε στην Πρέβεζα το 1938 όπου και μεγάλωσε. Έζησε για πολλά χρόνια στην Αθήνα όπου αγκάλιασε την μουσική και την αγάπησε.
Τα πρώτα βήματα
Έκανε την πρώτη του καλλιτεχνική εμφάνιση το 1959, παίζοντας κιθάρα στη θεατρική παράσταση «Παραμύθι χωρίς όνομα» του Ιάκωβου Καμπανέλλη, αντικαθιστώντας τον δάσκαλό του ,Γεράσιμο Μηλιαρέση. Τη μουσική της παράστασης είχε γράψει ο Μάνος Χατζιδάκις, ο οποίος διέκρινε το ταλέντο του στην κιθάρα και το τραγούδι. Με την αγάπη του για την μουσική και ειδικότερα για την κιθάρα πορεύτηκε και τον συντρόφευσε στην πορεία του στις «Μπουάτ της Πλάκας», όπου μεγαλούργησε δίπλα σε σπουδαία ονόματα του χώρου όπως ο Γιάννης Σπανός και ο Γιώργος Ζωγράφος. Το δικό του στέκι βρίσκονταν στην οδό Θόλου.
Μουσικό «τέκνο» του Μάνου Χατζιδάκι, έκανε δίπλα στον σπουδαίο Έλληνα δημιουργό και μουσικοσυνθέτη τα πρώτα δισκογραφικά του βήματα και τις πρώτες μεγάλες εμφανίσεις, καθώς καθιερώθηκε στον καλλιτεχνικό χώρο με τη συμμετοχή του στην «Οδό Ονείρων».
Ήταν από τους κυριότερους εκφραστές του νέου κύματος με αξέχαστες ερμηνείες σε πολλά τραγούδια. Ενώ παρουσίασε σπουδαία προσωπική δισκογραφική δουλειά , με τα πλέον γνωστά του τραγούδια να είναι «Πάει κι’ αυτή η Κυριακή», «Μη κουραστείς να μ΄αγαπάς», «Ήταν καμάρι της Αυγής», «Μανούλα μου», «Ο Έκτορας κι η Ανδρομάχη», «Έλα μαζί μου», «Ρίχνω την καρδιά μου στο πηγάδι».
Η Μπουάτ του Λάκη Παππά στην Πρέβεζα
Ο Λάκης Παππάς είχε ανέκαθεν μια ιδιαίτερη αγάπη για τον τόπο του , τον οποίο επισκεπτόταν συχνά και πέρναγε σ’ αυτόν τα καλοκαίρια του. Το όνειρο του όπως τόνισαν στην «ΔΦ» συνεργάτες του της εποχής, μουσικοί που τον «έζησαν από κοντά» και πορεύτηκαν μαζί του, ήταν να δημιουργήσει στην Πρέβεζα μια δική του Μπουάτ. Ένα πολιτιστικό κέντρο , όπου κάθε καλοκαίρι θα έδινε βήμα σε τοπικούς καλλιτέχνες και νέους δημιουργούς να τραγουδήσουν, θα έπαιζε ο ίδιος για το κοινό της αγαπημένης πόλης του αλλά και θα μπορούσε να φέρει ονόματα της κεντρικής μουσικής σκηνής φιλοξενώντας τα στην Πρέβεζα και στον συγκεκριμένο χώρο.
Το όνειρο αυτό πραγματοποιήθηκε λοιπόν και με πολύ μεράκι ο Λάκης Παππάς μπόρεσε και έφτιαξε την δική του Μπουάτ στην Πρέβεζα, στο σημείο που είναι σήμερα ο πρώην θερινός Δημοτικός Κινηματογράφος . Από τα μέσα της δεκαετίας του 70 ‘ έως τις αρχές και τα μέσα τις δεκαετίας του 80’ η Μπουάτ άνθισε και μεσουρανούσε ως κέντρο ποιοτικής διασκέδασης για ανθρώπους κάθε ηλικίας φιλοξενώντας μεγάλα ονόματα της κεντρικής μουσικής σκηνής. Ενώ σπουδαίοι Πρεβεζάνοι μουσικοί όπως ο Βασίλης ο Τζίμας, ο Χρήστος ο Τάγκας και ο Τάκης ο Γενιάς μοιράστηκαν στο «πάλκο» δικές τους δημιουργίες και νότες.
Κάθε καλοκαίρι από τέλη Μαΐου ο Λάκης Παππάς έως τέλος Σεπτεμβρίου βρίσκονταν στην πόλη για να δουλέψει την μπουάτ, που φιλοξενούσε πλήθος θαμώνων και πλέον είχε γίνει γνωστή στο πανελλήνιο.
Στα τέλη της δεκαετίας του 80’ η Μπουάτ άλλαξε χέρια και ενεπλάκη ο Δήμος Πρέβεζας στο ιδιοκτησιακό καθεστώς, με τον δημιουργό λυπημένο από αυτήν την εξέλιξη να αποτραβιέται από ‘το πολιτιστικό στολίδι’ που χάρισε στην πόλη του.
Η μπουάτ λειτούργησε για λίγα χρόνια ακόμα ως Δημοτική Επιχείρηση και ύστερα μετατράπηκε σε θερινό σινεμά.
Ο Λάκης Παππάς τα τελευταία χρόνια της ζωής του έπαψε να επισκέπτεται την πόλη της Πρέβεζας και έζησε στην Αθήνα αποτραβηγμένος από τα φώτα της δημοσιότητας αλλά και από την «νύμφη του Αμβρακικού» μέχρι και τον θάνατο του στις 26 Μαρτίου του 2014, σε ηλικία 76 ετών.
Δεν τιμήθηκε όσο θα έπρεπε από την ίδια του την πόλη αναλογικά με την προσφορά του. Ακόμα και σήμερα ο Δήμος δεν έχει καταφέρει να ονοματοδοτήσει έστω έναν δρόμο προς τιμήν του. Όσο δε για τον χώρο της πρώην Μπουάτ, δυστυχώς είναι παρατημένος στο έλεος του χρόνου και τίποτα δεν θυμίζει την ζωντάνια εκείνων των εποχών , ούτε βέβαια και την λειτουργία του Θερινού σινεμά, καθώς εδώ και πολλά χρόνια η Πρέβεζα δεν διαθέτει καθόλου κινηματογράφο.
Πριν λίγα χρόνια παρ’ όλα αυτά κατάφερε η Δημοτική Αρχή Μπαίλη λόγω της διαρκούς προσφοράς και προσπάθειας της τότε Αντιδημάρχου Πολιτισμού κα. Ελευθερίας Αγγέλη να διοργανώσει μια όμορφη εκδήλωση προς τιμήν του σπουδαίου Πρεβεζάνου δημιουργού στο Πολιτιστικό Κέντρο του Δήμου (πρώην ΟΑΣΗ).
Μακάρι έστω και τώρα κάτι όμορφο να γίνει προς τιμήν ενός ανθρώπου που πρόσφερε πολλά στον πολιτισμό της Πρέβεζας αλλά και της χώρας μας γενικότερα .