Ο γνωστός και επιτυχημένος ερμηνευτής Γιώργος Μεράντζας μιλά στην “ΔΦ” και στον Χρήστο Τσούτση για την παρουσία στην εκδήλωση του Εργατικού Κέντρου Άρτας προς τιμήν του καλλιτέχνη Βαρελά , την Αριστερά, την σημερινή εποχή, την Μουσική, τον Θάνο Μικρούτσικο και για τα αγαπημένα του Τζουμέρκα.
⬛ Δον Κιχώτης; Γιατί επιμένεις;
Μα δεν επιμένω, αυτό θέλω να κάνω. Μου λένε συνάδελφοι ‘ρε Γιώργο, αδικείσαι. Θα μπορούσες να κάνεις πιο εμπορικά πράγματα’ και δείχνουν και με τη συμπεριφορά τους και με το ύφος τους σαν κατά κάποιον τρόπο να απαξιώνουν το πολιτικό τραγούδι και εγώ τους λέω ‘έχω μια χαραμάδα εγώ από την άβυσσο στην οποία είστε βουτηγμένοι και σας ενοχλεί που έχω μόνο μια χαραμάδα; Ποιο είναι το πρόβλημά σας; Άσε με εμένα να είμαι εκτός των ρυθμών σας’. Αυτό επιλέγω, αυτό γουστάρω. Εξάλλου, τι είναι πολιτικό και τι δεν είναι; Για να σου πω τι θέλω να πω, υπάρχει ένα τραγούδι στην Ήπειρο που λέει «στο καρδιτσό… λούζεσαι και όξω νερό δεν χύνεται…», που μιλάει για τον έρωτα και συνεχίζει παρακάτω και λέει…”θα πεθάνει γι’ αυτά τα μάτια τα δικά της…» και λέω, από τους μεγαλύτερους πόνους είναι και ο έρωτας. Και ο έρωτας είναι πολιτικός, ανάλογα πώς το αναλύει ο καθένας και πως αισθάνεται.
⬛ Έχεις πει σε συνέντευξή σου ότι «αν δεν είχα μπει στην Αριστερά, θα είχα καεί».
Νομίζω πως είναι από τα πιο σοβαρά πράγματα που έχω πει και το διαπιστώνω όσο περνάνε τα χρόνια περισσότερο. Κοίτα να δεις, όταν είσαι 20 χρόνων και έρχεται η Μεταπολίτευση και βλέπεις σε συναυλίες 30.000, 80.000, 100.000 κόσμο και όχι μια μέρα τον χρόνο, όχι τρεις, αλλά δεκάδες, για να μην πω εκατοντάδες, σαφώς σηκώνεσαι από το έδαφος και είναι λογικό να σου συμβαίνει και πετάς και τότε, αν δεν είσαι γειωμένος, όλα αυτά τα φορτία τα ηλεκτρικά σε καίνε, ενώ αν είσαι γειωμένος, σημαίνει πως περνάει αυτό το φορτίο στη γη και όταν λέω γειωμένος, να έχεις ενδιαφέροντα, κάπου να ακουμπάς. Εμένα, που ήμουν στην Αριστερά και μ’ ενδιέφεραν πράγματα στον κόσμο, στην κοινωνία, αυτό με κράτησε ζωντανό και δεν κάηκα. Ξέρω πάρα πολλούς που έχουν καεί…
⬛ Θα βρεθείς στην Άρτα, στην εκδήλωση τιμής του καλλιτέχνη Βαρελά καλεσμένος του Εργατικού Κέντρου. Ποια τα συναισθήματα;
Αγαπώ την Ήπειρο, τα Τζουμέρκα – είναι το καταφύγιο μου και η περηφάνια μου, οι ρίζες μου. Ανταποκρίθηκα αμέσως στην τιμή να βρεθώ σε αυτή την ωραία εκδήλωση, νιώθω οικεία . Θεωρώ ότι αξίζουν πολλά μπράβο στο Εργατικό Κέντρο Άρτας και στους συντελεστες αυτής της όμορφης εκδήλωσης- μα πάνω από όλα στον Δημιουργό Βαρελά. Θα είναι νομίζω μια “ζεστή” βραδιά.
⬛ Τζουμέρκα, Πράμαντα, γιατί τ’ αγαπάς;
Οσες λέξεις και να σου πω, δεν νομίζω ότι μπορώ να σου μεταφέρω τα συναισθήματα. Γυρίζω με το αυτοκίνητο. Λόγω του ξενώνα που έχω εκεί πηγαινοέρχομαι συνέχεια. Μόλις περνάω την Αμφιλοχία, αλλάζει η ψυχολογία μου, αλλάζει η προφορά μου, δεν μπορώ να μιλήσω όπως μιλάω εδώ. Είναι άλλο πράγμα, είναι άλλη αναπνοή, άλλη μυρουδιά και αυτές οι μνήμες, οι φοβερές μνήμες… Κοίτα να δεις τώρα, αυτά λοιπόν τα βουνά που δεν έχουν από κάτω χώμα, που το μεγαλύτερο χωράφι μας, ας πούμε, που έχω δει εγώ είναι 70×20, σκέψου, γιατί ο άλλος λέει ‘έχω 3.000 στρέμματα, δεν έχω τίποτα’. Είχα δει πρώτη φορά που πήγαινα με τον πατέρα μου και δούλευα στη Θεσσαλία και έβλεπα χωράφια στον κάμπο που δεν ήταν οργωμένα και του έλεγα ‘πατέρα, τι έχουν πάθει αυτοί; Καταστραφήκανε; Έχουν τέτοια χωράφια και δεν τα οργώνουν να φάνε ψωμί;’. Γιατί εμείς δεν λέγαμε ‘πού δουλεύεις;’, λέγαμε ‘πού βγάζεις ψωμί;’.
⬛ Για τον Θάνο Μικρούτσικο έλεγες «ο φούλης». Στην Ήπειρο είναι ο αδελφός …
Ναι, στην Ήπειρο είναι ο αδελφούλης-φούλης… Γι’ αυτό και λέει κάποιος, όταν ακούω και λέει, «έλα, φούλη», φαντάζεται γυναίκα, τη Φούλη, αλλά είναι ο φούλης, ο αδελφούλης, και του άρεσε.
⬛ Πως βλέπετε την σημερινή πολιτική κατάσταση;
Εχω ζήσει 50 χρόνια κυβερνήσεις αλλά δεν έχω νιώσει ποτέ τέτοια οργή. Είµαι 70 χρόνων και νιώθω τέτοια οργή σαν να είµαι 16. Μεγαλύτερη κατάπτωση δεν έχει συµβεί σε αυτήν τη χώρα. Αυτό βέβαια κάποια στιγµή θα τελειώσει – δεν ξέρω πότε αλλά θα κάνει και θόρυβο και θα γίνει και από τα µέσα, να το θυµηθείς.