Η γενιά μας, η οποία έζησε από «πρώτο χέρι» κρίσιμες πολιτικές μάχες, θα υπερνικήσει το «μούδιασμα» των αρνητικών πολιτικών συσχετισμών και θα συνεχίσει να αγωνίζεται απέναντι σε κάθε κυβέρνηση τόνισε ο Σούρλας Κώστας νέος εργαζόμενος εκπαιδευτικός υποψήφιος βουλευτής με την ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α στη Θεσπρωτία..
⬛ Βρισκόμαστε στη μέση δύο εκλογικών αναμετρήσεων. Ο πήχης της πολιτικής αντιπαράθεσης, όμως, παραμένει χαμηλός. Πως το εξηγείς αυτό;
Τα συστημικά κόμματα συνειδητά χαμηλώνουν τον πήχη της πολιτικής αντιπαράθεσης. Σχεδόν κανένα από τα «καυτά» θέματα που απασχολεί τον εργαζόμενο κόσμο και τη νεολαία δεν βρίσκεται στη δημόσια προεκλογική ατζέντα. Μονάχα ορισμένα από τα πιο αξιοσημείωτα παραδείγματα θεματικών που απουσιάζουν εκκωφαντικά από το δημόσιο λόγο της προεκλογικής περιόδου είναι: Η ακρίβεια που διαρκώς κλιμακώνεται, η εγκληματική διαχείριση της πανδημίας που στοίχισε ζωές συνανθρώπων μας, η σκληρή καταστολή,οι τεράστιες δαπάνες εξοπλιστικών σε αντίθεση με τους πετσοκομμένους προϋπολογισμούς για παιδεία και υγεία κ.ο.κ. Φυσικά και η συζήτηση για τις πολιτικές ευθύνες του εγκλήματος στα Τέμπη υποβαθμίζεται από τα κόμματα της διαχείρισης και τα «πρωτοκλασάτα» ΜΜΕ. Το αίτιο σε αυτό δεν πρέπει να εντοπίζεται στο ότι ο κόσμος δεν «ενδιαφέρεται» για όλα τα παραπάνω, αλλά στο ότι η συντριπτική πλειονότητα των κομμάτων χαρακτηρίζεται από μία αφοπλιστική προγραμματική σύμπλευση! Άλλωστε ομολογήθηκε δια στόματος του ίδιου του Τσίπρα στο προεκλογικό debate, όταν περήφανα δήλωσε ότι έχει ψηφίσει τις περισσότερες από τις εξοπλιστικές δαπάνες που ήρθαν στη βουλή ή ακόμη πιο περήφανα ότι ο φράχτης του Έβρου θα παραμείνει στη θέση του! Άρα τα μεγάλα κόμματα δεν συζητούν τα φλέγοντα ζητήματα για τον πολύ απλό λόγο ότι συμφωνούν για αυτά…
⬛ Πιθανότατα ένα τμήμα της γενιάς που γαλουχήθηκε στους αγώνες της αντιμνημονιακής πάλης είναι «μουδιασμένο» από το αποτέλεσμα της 21ης Μαΐου. Ποιες είναι οι δικές σου σκέψεις;
Η γενιά στην οποία ανήκω, μάχεται εδώ και πολλά χρόνια. Σίγουρα, αυτή η γενιά, σήμερα, είναι σε ένα βαθμό μουδιασμένη! Πάλεψε για να ζήσει μία ζωή στο ύψος των αναγκών της .Συνεπώς το μούδιασμα είναι απολύτως λογικό και κατανοητό. Προκειμένου να το ξεπεράσουμε όμως, όσοι και όσες ανήκουμε σε αυτή τη γενιά, πιθανότατα πρέπει να ανασύρουμε από τη μνήμη μας τι είδους κυβερνήσεις είχαμε απέναντί μας κατά τις προηγούμενες μάχες που δώσαμε. Τότε θα συνειδητοποιήσουμε ότι οι συσχετισμοί στη βουλή ποτέ δεν ήταν υπέρ μας. Παρόλα αυτά, καταφέραμε μέσα από εξωκοινοβουλευτικούς αγώνες να τις κλονίσουμε σοβαρά, φτάνοντας στο σημείο να ανατρέψουμε νόμους μέχρι και επιχειρούμενες συνταγματικές αναθεωρήσεις (βλ. κίνημα ‘06- ’07). Το ίδιο μπορούμε να κάνουμε και τώρα και είμαι σίγουρος πως είναι το μόνο πράγμα που φοβάται πραγματικά η επόμενη κυβέρνηση. Άλλωστε, η απειλή που γεννιέται στη πραγματική ζωή είναι η μόνη επικίνδυνη.
⬛ Άρα, ποιο το βασικό διακύβευμα των επικείμενων εκλογών;
Το κεντρικό διακύβευμα είναι να μην επιστρέψουμε στη σταθερότητα της πολιτικής κανονικότητας. Μετά από μία δεκαετία ισχυρών κοινωνικών συγκρούσεων υπήρξαν έντονες πολιτικές ανακατατάξεις. Μεγάλο τμήμα του αγωνιζόμενου κόσμου πίστεψε στο σύνθημα της «αριστερής κυβέρνησης» και ήλπισε ότι αυτή θα τον απαλλάξει από την εφαρμοζόμενη πολιτική. Η «αριστερή» κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ ηττήθηκε το καλοκαίρι του ’15 και πλέον ο λαός έχει «μεταβολίσει» την ήττα αυτή. Τώρα, το μεγάλο ζητούμενο είναι να μην επιστρέψουμε σε μία εποχή «ησυχίας», αλλά οι αγώνες του προηγούμενου διαστήματος να αφήσουν (και) σε εκλογικό επίπεδο ένα ζωντανό πολιτικό χνάρι, το οποίο θα τροφοδοτήσει νέο, ακόμα πιο αναβαθμισμένο κίνημα. Η ενίσχυση του αντικαπιταλιστικού πολιτικού ρεύματος και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι η μόνη που μπορεί να συμβάλει ουσιαστικά σε αυτή τη κατεύθυνση.
⬛ Παρόλα αυτά, ενόψει 25ης Ιούνη, ο ΣΥΡΙΖΑ ζητάει ψήφο για να «ανακόψει την παντοδυναμία Μητσοτάκη». Το ΚΚΕ κάνει λόγο για «αυτοδύναμη αντιπολίτευση». ΜΕΡΑ25 και Πλεύση Ελευθερίας θέτουν ως στόχο τους την είσοδο στη Βουλή. Πως απαντάς;
Αυτοί που στηρίζουν σθεναρά το υπάρχον σύστημα ψηφίζουν στρατηγικά και δεν μπαίνουν σε διλήμματα. Αισθάνομαι πως εκείνοι/ες που ασφυκτιούν από την κοινωνική πραγματικότητα είναι πιο «ευάλωτοι» στα ψευτοδιλλήματα που τίθενται ενόψει εκλογών. Δηλαδή, υπάρχει ένα δυναμικό που μπορεί να σκέφτεται να «ρίξει» ΣΥΡΙΖΑ για να ανακοπεί ο Μητσοτάκης, αλλά δεν πιστεύω πως συμφωνεί με την «ήπια διαχείριση» που ευαγγελίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ, ούτε πως αυτή θα τον βοηθήσει να βγάζει τον μήνα και να μην μετράει τα λεφτά του μέρα-μέρα. Αντίθετα, ένα κομμάτι κόσμου σκέφτεται να ψηφίσει ΚΚΕ για να έχει 2-3 βουλευτές παραπάνω, αλλά προβληματίζεται από τη λογική που θέλει τα αναγκαία πολιτικά αιτήματα να μην μπαίνουν τώρα στο κίνημα, στο όνομα του… σοσιαλισμού, «ξενερώνει» που έγιναν δεκάδες μαζικότατες πορείες για τα Τέμπη αλλά το αίτημα για εδώ και τώρα κρατικοποίηση των σιδηροδρόμων χωρίς αποζημίωση με εργατικό έλεγχο υποβαθμίστηκε ενώ, ταυτόχρονα, πιθανότατα βγάζει «φλύκταινες» με μια ανάλυση που προστάζει πως τα φλέγοντα ζητήματα των ομόφυλων ζευγαριών και της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας θα λυθούν -ως διά μαγείας- σε μία κοινωνία που δεν θα υπάρχει… γάμος. Η Πλεύση χαρακτηρίζει τη συμφωνία των Πρεσπών ως «εθνοπροδοτική» και διατυμπανίζει (τουλάχιστον) περίεργες θέσεις για το μεταναστευτικό, ενώ σύμφωνα με όσα είπε ο Βαρουφάκης στο debate, αυτό το οποίο λείπει από τη χώρα είναι άλλο ένα κατασταλτικό σώμα όπως το FBI!!! Αναμφίβολα τα εκλογικά διλήμματα φαίνονται πιεστικά αλλά δεν είναι πραγματικά! Πρέπει να σταματήσουμε να μετράμε τις έδρες στη βουλή. Είτε με 153 είτε με 160 η κυβερνητική πολιτική δεν θα αλλάξει! Το εάν θα αποκρουστεί ή πολύ περισσότερο ανατραπεί, θα κριθεί στο κίνημα. Η αντιπολίτευση της επόμενης μέρας μπορεί να είναι διαφορετική….
⬛ Γιατί όμως συγκεκριμένα ψήφος στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ;
Το κυρίαρχο συμπέρασμα που έβγαλα από το αποτέλεσμα στις 21 Μάη είναι ότι: Η αντιπολίτευση που έχουμε ΔΕΝ είναι αυτή που μας αξίζει. Στις 25 Ιούνη μπορούμε και πρέπει να ψηφίσουμε την αντιπολίτευση που μας αξίζει. Είναι κρίσιμο να ενισχυθεί το αντικαπιταλιστικό πολιτικό ρεύμα ώστε να συμβάλλει στην αναγκαία εργατική-λαϊκή ανατρεπτική αντιπολίτευση. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, παρά της αδυναμίες της, ήταν είναι και θα είναι δύναμη πολιτικής αποσταθεροποίησης προς όφελος των εργατικών συμφερόντων. Μια τέτοια δύναμη πρέπει να ενισχυθεί!