Όλα όσα συμβαίνουν το τελευταίο διάστημα είναι πρωτόγνωρα και συγκλονιστικά. Το έγκλημα στα Τέμπη από μόνο του είναι μια μεγάλη πληγή στα ελληνικά χρονικά, φαίνεται όμως τις τελευταίες ημέρες ότι μια νέα σελίδα γράφεται στην ελληνική ιστορία και είναι αυτή ενός μεγάλου δυναμικού κοινωνικού κινήματος. Όπως ήταν λογικό, οι κινητοποιήσεις για το έγκλημα στα Τέμπη ήταν μαζικές από την αρχή, αυτό που συμβαίνει τους τελευταίους μήνες είναι ασύλληπτο στην πραγματικότητα. Η συγκέντρωση στις 26 Γενάρη, οι συγκεντρώσεις στις 28 Φλεβάρη (ήταν οι μεγαλύτερες που έχουν συμβεί ποτέ), οι συγκεντρώσεις στις 5 και 7 Μαρτίου. Κάθε νέα συγκέντρωση έχει την ίδια μεγάλη μαζικότητα, το ίδιο πάθος και όλο και μεγαλύτερη αποφασιστικότητα.
Γιατί βγαίνει ο κόσμος όμως στο δρόμο; Δεν είναι μόνο το γεγονός ότι 57 άνθρωποι άδικα έχασαν τις ζωές τους, εξαιτίας της σύγκρουσης των τρένων.
Είναι η μετέπειτα διαχείριση από το κράτος του μοιραίου εγκλήματος, είναι η αλαζονική συμπεριφορά των υπουργών απέναντι στα θύματα, είναι το πλατύ αίτημα για δικαιοσύνη, είναι τα αιτήματα για δημόσιο και ασφαλή σιδηρόδρομο, πίσω απ’ όλα αυτά όμως είναι και το αίτημα για ζωή, μέλλον και προοπτική.
Αυτές τις ώρες στους δρόμους όλης της χώρας, νέοι και νέες, άνθρωποι μεγαλύτερης ηλικίας, κόσμος απ’ όλα τα κοινωνικά στρώματα διαδηλώνει για το έγκλημα των Τεμπών, είναι οργισμένος με τη διαχείριση από την Κυβέρνηση και φωνάζει: δικαίωση, όχι στη συγκάλυψη. Εντός των τειχών της Βουλής, η Κυβέρνηση δεν μετανοεί για τίποτα και η Αντιπολίτευση δεν μπορεί να δώσει εναλλακτική στον κόσμο. Υπάρχει μια κοινωνική αντιπολίτευση που έχει ήδη κερδίσει την Κυβέρνηση, αλλά ακόμη καμία πολιτική δύναμη δεν μπορεί να αντιπαρατεθεί στη Νέα Δημοκρατία.
Ο κόσμος που ζητά δικαιοσύνη, που δεν θέλει την ιδιωτικοποίηση των τρένων, που διαδηλώνει για το μέλλον του, αυτός ο κόσμος πρέπει και μπορεί να βρει έκφραση. Αυτό θα συμβεί μόνο αν οι πολιτικές δυνάμεις ακούσουν και προσέξουν όλα όσα συμβαίνουν έξω στους δρόμους και πάρουν μαθήματα απ’ αυτό τον κόσμο.
Οι παραδοσιακές δυνάμεις της Αριστεράς δεν μπορούν από μόνες τους να αποτελέσουν την εναλλακτική, και αναλώνονται σε μια αντιπαράθεση πρωτοβουλιών χωρίς όμως να προχωράει η ουσία αυτής της συζήτησης. Τρία, κατά τη γνώμη μου, είναι τα βασικά προτάγματα για μια πολιτική προοπτική που πρέπει να βγουν μπροστά:
– Δικαιοσύνη για τα θύματα. Καμία συγκάλυψη του εγκλήματος στα Τέμπη.
– Δημόσιες και Ασφαλείς συγκοινωνίες. Ακύρωση της Ιδιωτικοποίησης των τρένων.
– Λεφτά για Παιδεία, Υγεία, Κοινωνικό Κράτος. Όχι για τις τράπεζες, εξοπλισμούς και αστυνομία.
Ας ξεκινήσουμε μια μίνιμουμ συζήτηση απ’ αυτά τα μικρά αλλά πολύ ουσιαστικά αιτήματα. Υπάρχει μεγάλη ανάγκη να υπάρχει πολιτική έκφραση των κινημάτων, των ανθρώπων που δεν ανέχονται και δεν αντέχουν άλλο αυτή τη ζωή. Αν εμείς δεν είμαστε αυτοί που θα ανοίξουμε το δρόμο για μια πολιτική συζήτηση, δε θα το κάνει κανείς. Τώρα η Αριστερά πρέπει να μιλήσει πολιτικά και να βγει μπροστά, αν δεν το κάνει, στις επόμενες εκλογές η ίδια θα είναι περισσότερο αποδυναμωμένη και η Ακροδεξιά θα είναι ο μεγάλος κερδισμένος. Τότε η ελπίδα για μια καλύτερη εναλλακτική θα έχει χαθεί, για τον κόσμο, τις ζωές και το μέλλον μας.
*Μέλος Κεντρικής Επιτροπής του ΜέΡΑ25