Το ελληνικό κράτος από τις πρώτες σχολές που έφτιαξε στο πρώτο πανεπιστήμιο ήταν και των μηχανικών, αργότερα όμως έγινε το ΕΜΠ που από εκεί αποφοιτήσανε οι πρώτοι εκδικημένοι ανά κατηγορία μηχανικοί. Το 1923 έγινε και το ΤΣΜΕΔΕ, ως Νομικό Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου. Ο πρώτος επίσημα μηχανικός που εμφανίζεται στην πόλη μας ήταν ο Χρ. Μασαλής επί Δημαρχίας Γαρουφαλιά Αντ. που κάτι έκανε, λίγα έργα. Οι ανάγκες της χώρας από τεχνικούς ήταν πολύ μεγάλη μετά το 1944 και τον εμφύλιο, όλες οι δουλειές γίνονταν από τους εμπειροτέχνες εργολάβους και τους καλούς μαστόρους. Μετά το 1950 που είχαν και άδειες για μικρά έργα ήταν ο Φώτης Καρατζένης, ο Παπαφώτης, ο Ανδρέας Σιαμαντάς, Κουρής και μερικοί άλλοι. Είχαν όμως δημιουργηθεί τα Μικρά Πολυτεχνεία στη χώρα, εκεί βρήκαν να πάνε να φοιτήσουν πολλά νέα παιδιά, είχε κι ένα πλεονέκτημα, δεν ζητούσαν χαρτί νομιμοφροσύνης, ένα από αυτά ήταν στα Γιάννενα και από εκεί αποφοιτήσανε οι πρώτοι Υπομηχανικοί που είχε ο Νομός μας, η πόλη μας. Έπαιρναν και άδειες και για μικρά έργα και για δίπατα πέτρινα σπίτια.
Ο Νομός μας είχε μεγάλες ανάγκες από έργα παντού κι στον Κάμπο και στα ορεινά μετά το 1950, είχαν γίνει στον κάμπο το μεγάλο έργο του αναχώματος δίπλα στον Άραχθο και οι μεγάλες «μάνες» για την αποστράγγιση των πλημυρών και των βάλτων κι ο κόσμος δεν είδε πλέον να πνίγεται. Στους δρόμους κάθε χρόνο αμμοχάλικο από το ποτάμι, να ανέβουν λίγο τα ύψη και να μην βουλιάζουν στις λάσπες. Στα ορεινά πάνω από το Πέτα δεν είχε αμάξι, εκεί πέσανε οι μηχανικοί γενικώς να ανοίξουνε κάποιο δρόμο, αν είχανε κι μπουλντόζα το έργο προχωρούσε, με εργατικά χέρια οι διάνοιξες κρατούσαν μήνες, χρόνια, επίσης τα μικρά γεφυράκια σε όλα τα ρέματα. Όλοι περίμεναν να φτάσει το καρναβαλάκι ή το μικρό ανατρεπόμενο στην πλατεία του χωριού. Μεγάλα έργα ήταν η διάνοιξη του περιφερειακού που έφυγε η μικρή κίνηση από την πόλη και η κατασκευή της νέας γέφυρας.
Μηχανικοί στην πόλη ήταν οι Χριστογιώργος Γ, ο Δημ. Πήχας και ο Αχιλ. Παπακώστας και οι τρεις στις υπηρεσίες της Νομαρχίας, και συγχρόνως έκαναν μελέτες. Εργολάβους μηχανικούς δεν είχε, ήταν ο Περικλής Μαρτίνος, ο Ηλίας Τσουμάνης, ο Αλ. Δημητριάδης, ο Γιώργος Καίσαρης που έπαιρναν τα λίγο μεγάλα έργα, στη Μάτσου είχε γραφεία και εκεί έβλεπες τα Σάββατα τα απογεύματα ουρά οι εργάτες, οι εργαζόμενοι για πληρωμή. Αρχάς της δεκαετίας του ΄60 εμφανίστηκε ο Κώστας Σιόντης κι αμέσως άρχισε να έχει αρκετές δουλειές κι Άρτα κι Γιάννενα κι μεγάλους δρόμους κι διανοίξεις και ασφαλτικά, κράτησε για πολλά χρόνια κι έφυγε για Αθήνα. Επίσης την ίδια εποχή εμφανίστηκαν οι Υπομηχανικοί καλά κι από Γιάννενα κι από Αθήνα, Θεσσαλονίκη, όπως ο Τέλης Μέλιος, Κώστας Καραβασίλης, Γιώργος Χαρίτος, Γιάννης Πολύμερος, Τάκης Κεφάλας Κώστας Παππάς, Χρ. Ρίζος, Τάκης Κρεμπούνης, Νάτσικας Ευρ., Νίκος Αρτέμης, ο Σωτήρης Γεωργάκης, ο Τάκης Πανούτσος, ο Δημήτρης Πανούτσος, οι περισσότεροι στα Δημόσια έργα και λίγα ιδιωτικά, μερικοί στο Δημόσιο, είχαν καλή εκπαίδευση από τις σχολές και με την λίγη πείρα, ήταν πολύ καλοί στις εργασίες του. Το 1961 μόνο στο Μικρό Πολυτεχνείο (πολιτικούς) της Αθήνας έλαβαν μέρος περίπου 600 μαθητές για να περάσουν 40, πολύ μεγάλος ανταγωνισμός. Τα δύο μικρά ήταν επίσημα οι μόνες σχολές ανώτερες, πριν γίνουν τα ΚΑΤΕΕ. Μετά μηχανικός ήρθε ο Βαγγέλης Τζαδήμας, στην αρχή με μελέτες και συνέχεις εργολάβος σ΄ όλη την Ήπειρο. Είχε εμφανιστεί και αρχιτέκτονας η Ελένη Καζάνη με αρχιτεκτονικές μελέτες και με τα σχέδια της έγιναν αρκετές οικοδομές στην πόλη μας. Είχε έλθει κι ο Γιώργος Σταρίδας από Αυστρία, μηχανολόγος ηλεκτρολόγος, αλλά έφυγε για Γιάννενα και ΟΤΕ. Αργότερα ήρθαν ο Θόδωρος Κολιοπάνος και ο Χάρης Σκορίλας. Οι εργολάβοι πήραν μεγάλη ανάσα στην ταχύτητα κατασκευής των έργων ήταν όταν εμφανίστηκαν οι πρώτες τσάπες που είχαν οι Αναστασόπουλος, Κ. Φώτης, Χρ. Ζουμπούλης και οι αδελφοί Κοκκινέλη. Όλοι οι εργολάβοι είχαν αναγκαστεί να έχουν μόνιμους εργαζόμενους, ιδίως στους οδηγούς, χειριστές μηχανημάτων, καθότι δεν ήταν εύκολο να βρεις, όποτε τον χρειαζόσουν, μεγάλα κόστοι. Μετά την χούντα πολύ δουλειά, πολλά έργα, παντού γίνονταν δρόμοι, διανοίξεις σε όλα τα χωριά και οικισμούς, προηγούνταν οι υδρεύσεις σε όλα τα χωριά. Υπήρχαν κι οι «λαψάνες» όπως έλεγαν οι ίδιοι, κυρίως ήταν τα χωματουργικά. Να μην ξεχνάμε τα έργα της ΔΕΗ και του ΟΤΕ, παντού κολώνες και σκαψίματα, είδαν φως, τηλέφωνα παντού στα χωριά, αγόρασαν ψυγεία, κουζίνες, ανάπτυξη.