Η προηγούμενη μεγάλη, σχεδόν δεκαετής, οικονομική κρίση συντάραξε τη χώρα, πλήγωσε τον ελληνικό λαό που πορεύτηκε μια δύσκολη μνημονιακή Οδύσσεια και άφησε βαθιά τα σημάδια της στην πολιτική σκηνή της χώρας. Η διεθνής χρηματοπιστωτική κρίση που ξέσπασε το φθινόπωρο του 2008 βρήκε την Ελλάδα κατακυριευμένη από τα λεγόμενα δίδυμα ελλείμματα, χωρίς πολλές δυνάμεις και δυνατότητες, αλλά και την ηγεσία της εξασθενημένη και ανήμπορη να πιάσει «τον ταύρο από τα κέρατα» και να λάβει τα υποδεικνυόμενα από όλους τους διεθνείς οργανισμούς σκληρά διορθωτικά μέτρα.
Ο τότε πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής έκρινε ότι δεν μπορεί να αναλάβει το κόστος των απαιτούμενων διασωστικών μέτρων. Περιορίστηκε σε κάποιες γενικού χαρακτήρα προειδοποιήσεις και προτίμησε το καλοκαίρι του 2009 να παραδώσει την εξουσία στον πρόθυμο, επερχόμενο τότε και κυριευμένο από πλάνες, Γιώργο Παπανδρέου. Κερδίζοντας εκείνος, το φθινόπωρο της ίδιας χρονιάς, τις εκλογές, αγνόησε τα σήματα κινδύνου που στέλνονταν από όλα τα σήμαντρα του σύγχρονου κόσμου, άρχισε να ονειρεύεται βοήθειες από απρόθυμες διεθνείς δυνάμεις και έφθασε να παραδώσει τη χώρα στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και βεβαίως να αποχωρήσει θέλοντας και μη από τη διακυβέρνηση της χώρας τον Νοέμβριο του 2011.
Ακολούθησε η σχεδόν οικουμενική κυβέρνηση Παπαδήμου, η οποία προσπάθησε να βάλει τα πράγματα στη θέση τους, να λάβει τα πρώτα σημαντικά μέτρα, να περιορίσει το εύρος των ελλειμμάτων, να δημιουργήσει συνθήκες βραχείας έστω βιωσιμότητας του χρέους και να ασφαλίσει κατά το δυνατόν την παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη. Ωστόσο πιεζόμενη από τον χρόνο και την αδημονία του Αντώνη Σαμαρά να αναλάβει τα ηνία της χώρας δεν μπόρεσε να ολοκληρώσει την προσπάθειά της.
Στις εκλογές που ακολούθησαν τον Μάιο του 2012 φάνηκαν οι πληγές της κρίσης στο πολιτικό σύστημα της χώρας. Η διεκδικούσα με αξιώσεις την εξουσία Νέα Δημοκρατία τιμήθηκε μόλις από το 18,85% του εκλογικού σώματος και το μόλις πριν από τρία χρόνια θριαμβεύσαν ΠαΣοΚ καταβαραθρώθηκε στο 13,18%. Αντιθέτως, τότε κατεγράφη για πρώτη φορά η δυνατότητα του ΣΥΡΙΖΑ να πάρει την εξουσία, αλλά και η διεκδίκηση άλλων μικρότερων αντισυστημικών δυνάμεων.
Όλη εκείνη η ανακατάταξη ήταν αποτέλεσμα της μεγάλης οικονομικής κρίσης και των οδυνηρών συνεπειών της στον ελληνικό λαό.
Η ένταση του πανδημικού φαινομένου λόγω και των μεταλλάξεων και η παρεπόμενη οικονομική και κοινωνική κρίση που το συνοδεύει δεν μπορεί παρά να επιδράσουν μεσοπρόθεσμα στην πολιτική ζωή της χώρας.
Προφανώς δεν υπάρχουν αναλογίες με την τρέχουσα παγκόσμια επίσης υγειονομική κρίση. Ωστόσο η ένταση του πανδημικού φαινομένου και η παρεπόμενη οικονομική και κοινωνική κρίση που το συνοδεύει δεν μπορεί παρά να επιδράσουν μεσοπρόθεσμα στην πολιτική ζωή της χώρας.
Προϊόντος του χρόνου θα εκθέσει και θα φθείρει τους εμπλεκομένους στη διαχείριση της υγειονομικής κρίσης. Γιατί απλούστατα η πανδημία πλήττει πλήθος συμπολιτών μας και ιδιαίτερα τους ασθενέστερους, τους πλέον αδύναμους.
Κοινώς, δεν υπάρχει κρίση τέτοιου μεγέθους χωρίς συνέπειες και επιδράσεις στη ζώνη της Πολιτικής. Γι’ αυτό και απαιτούνται πρόνοιες και φροντίδες ικανές να αμβλύνουν τις όποιες αρνητικές επιπτώσεις στο κοινωνικό σώμα.
Κάποια στιγμή η παραδοξότης που θέλει τους περισσότερους να αντιπολιτεύονται πιο πολύ την αντιπολίτευση απ’ ό,τι την κυβέρνηση θα εκλείψει.
Δυστυχώς το επόμενο διάστημα θα δούμε το σκληρό πρόσωπο της πανδημίας, με ό,τι αυτό συνεπάγεται και για την πολιτική, ειδικά μετά την ραγδαία αύξηση των κρουσμάτων.
Κοινώς, δεν είναι καιρός για σχέδια πολιτικά και άλλα. Έχουμε μπροστά μας μία περίοδο δύσκολης αναμονής. Μέχρι τότε τα γεγονότα θα είναι σκληρά και απολύτως αποδιοργανωτικά. Γι’ αυτό δεν χωρούν αναστολές ή ταλαντεύσεις. Μία είναι η οδός, αυτή της τιθάσευσης του ιού. Όλα τα άλλα έπονται, όπως και το πολιτικό ταμείο που θα γίνει.
Σε ανύποπτο χρόνο, στις αρχές της δεκαετίας του ’60, κάποιοι δημοσιογράφοι ρώτησαν τον τότε βρετανό πρωθυπουργό Χάρολντ Μακμίλαν αν φοβάται κάτι και εκείνος τους απάντησε αποστομωτικά: «Μα τα γεγονότα, αγαπητοί μου, τα γεγονότα…».
Η φράση είναι ιστορική και έρχεται κάθε φορά να δηλώσει πόσο απρόβλεπτο μπορεί να γίνει το παιχνίδι της πολιτικής, όπως και εκείνο της διακυβέρνησης.