Θα γυρίσω το ρολόι του χρόνου τέσσερα χρόνια πίσω. Τέτοιες ημέρες, η τότε κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ διοργάνωσε στα Γιάννενα, το 5ο διήμερο περιφερειακό αναπτυξιακό συνέδριο, μια διαδικασία στην οποία είχε επενδύει πολλά για τα μελλούμενα. Ο τότε Πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας με την ομιλία του στην έδρα της Περιφέρειας Ηπείρου, έδωσε το στίγμα του, όπως πίστευε ο ίδιος και το κόμμα του, για την μεταμνημονιακή Ελλάδα.
Αρκετά απ’ όσα ειπώθηκαν τότε έμειναν στα χαρτιά, όπως είχε συμβεί στο παρελθόν και με άλλους πολιτικούς αρχηγούς. Η Ήπειρος μονίμως παραπονεμένη, δικαίως σε μεγάλο βαθμό, καθώς δεν τυγχάνει της προσοχής που πρέπει. Η υστέρηση φαίνεται σε μεγάλο βαθμό με ευθύνη του αθηνοκεντρικού Κράτους, ανεξαρτήτως κυβερνήσεων. Γιατί το ζήτημα δεν είναι οι μικροδιευθετήσεις και τα προσωπικά ρουσφέτια, αλλά ουσιαστικά έργα ανάπτυξης που πρέπει να προωθηθούν στην περιφέρεια και τα οποία θα αφορούν και τους τέσσερις νομούς. Σε αυτό το πεδίο της χάραξης ουσιαστικής αναπτυξιακής πολιτικής για τα επόμενα χρόνια, ώστε να έχουμε μετρήσιμα αποτελέσματα δεν έχουμε δει πολλά από την Αθήνα.
Ακόμα και το περίφημο θέμα της σιδηροδρομικής γραμμής που πολλοί πανηγυρίζουν αυτές τις ημέρες στην Ήπειρο, είναι κάτι που φαντάζει πάρα πολύ μακρινό για όσους γνωρίζουν πραγματικά τι συμβαίνει στον ΟΣΕ και στο αρμόδιο υπουργείο. Εξάλλου, αυτή την στιγμή μιλάμε για την προοπτική προμελετών που θα ολοκληρωθούν, εάν εγκριθούν με το καλό, το 2025 για να ακολουθήσουν οι μελέτες και μετά οι υπόλοιπες διαδικασίες για μια σιδηροδρομική γραμμή που ναι μεν είναι θετικό να γίνει και μακάρι, αλλά με τα στοιχεία που υπάρχουν σήμερα, είναι όνειρο θερινής νυκτός. Μακάρι να διαψευστούμε.
Βέβαια, πέρα από τα αναπτυξιακά σχέδια που πρέπει να υπάρξουν για την Ήπειρο και τα οποία οφείλει η κεντρική διοίκηση να τα προσαρμόσει με βάση τις ανάγκες και τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της περιοχής μας, τίθεται και ζήτημα συνολικά των παθογενειών του μεταπολιτευτικού Κράτους. Αυτές οι παθογένειες είναι παρούσες και δεν έχουν γίνει πολλά βήματα για να μπορέσουν να «τρέξουν» γρήγορα διάφορες διαδικασίες για να προωθηθεί αυτό που ονομάζεται ανάπτυξη και στην Ήπειρο. Αρκεί να δει κανείς, τι συμβαίνει σε ζώνες του δημοσίου και σε διάφορες δομές του κρατικού μηχανισμού και στην περιοχή μας και θα καταλάβει. Eίναι σαφές ότι πρέπει να γίνουν πολλά.
Η παρούσα κυβέρνηση, όπως και οι προηγούμενες, βρίσκεται απέναντι σε ένα κλίμα γενικευμένης αναξιοπιστίας για το σύνολο του πολιτικού συστήματος. Αυτό το κλίμα σε συνδυασμό με την βαθιά κρίση εμπιστοσύνης στους αντιπροσωπευτικούς θεσμούς, δημιουργεί βαριά ατμόσφαιρα για την πολιτική και τους εκπροσώπους της πάσης φύσεως και ιδεολογικής απόχρωσης. Αυτό το βλέπουμε και στην Ήπειρο.
Να ανοίξει από τώρα ένας μεγάλος διάλογος για την επόμενη μέρα στην Ήπειρο, δηλ. τι πρέπει να γίνει από εδώ και πέρα με ορίζοντα την επόμενη δεκαετία που είναι ιδιαίτερα κρίσιμη από πολλές πλευρές.
Άρα, και η παρούσα κυβέρνηση, αλλά και οι βασικοί παίκτες του πολιτικού συστήματος οφείλουν να διαμορφώσουν συνθήκες για την αναζωογόνηση της πολιτικής. Αυτό αφορά και το τοπικό και περιφερειακό πολιτικό προσωπικό.
Όμως αυτό, δεν θα γίνει με αφορισμούς, γενικόλογες αναφορές και με αόριστες υποσχέσεις περί του νέου που θα έλθει, αλλά με πράξεις ουσιαστικές που θα εμβαθύνουν την ίδια τη Δημοκρατία.
Οφείλουν οι κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις να καταθέσουν αξιόπιστη πρόταση για την Ελλάδα της επόμενης περιόδου και να υπάρξει πρέπει σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας. Οφείλουν τα πολιτικά κόμματα να καταθέσουν δημόσια τις προτάσεις τους και οι πολίτες να συγκρίνουν τι είναι ωφέλιμο για τον τόπο.
Αυτό όμως δεν αφορά την κεντρική πολιτική σκηνή μόνο. Αφορά και την τοπική και περιφερειακή πολιτική σκηνή. Να ανοίξει από τώρα ένας μεγάλος διάλογος για την επόμενη μέρα στην Ήπειρο, δηλ. τι πρέπει να γίνει από εδώ και πέρα με ορίζοντα την επόμενη δεκαετία που είναι ιδιαίτερα κρίσιμη από πολλές πλευρές.
Το ανέφερα και σε προηγούμενο σημείωμά μου: είναι η ώρα να καταρτιστούν τοπικά σχέδια από την περιφέρεια για κάθε περιοχή σε συνεργασία και με τους δημάρχους για να καλύψουν επί της ουσίας τις ατέλειες, τις αστοχίες και τις αβελτηρίες του ελληνικού σχεδίου για το Ταμείο Ανάκαμψης που δεν υπολόγισε ιδιαίτερα τις ανάγκες των περιφερειών. Θα πει κανείς: και που θα βρεθούν τα χρήματα. Υπάρχουν δυνατότητες και προοπτικές μέσα από τα κατάλληλα χρηματοδοτικά εργαλεία. Ας ανοίξει ο διάλογος, δυο χρόνια πριν από τις αυτοδιοικητικές εκλογές. Ολοι έχουν να κερδίσουν.
Την ίδια στιγμή, στο κεντρικό επίπεδο, εάν δεν γίνουν τα αναγκαία βήματα και στο οικονομικό, αλλά και στο θεσμικό πεδίο, το κλίμα γενικευμένου εκφυλισμού και πολιτικής απογοήτευσης θα μεγεθύνεται και μεγάλες ομάδες πολιτών θα αντιλαμβάνονται τους πολιτικούς όχι ως φορείς πολιτικής, αλλά ως μεταπράτες της εξουσίας. Και αυτό είναι το επικίνδυνο για την ίδια την Δημοκρατία.