Ο αγροτικός κόσμος στενάζει, αγκομαχά, αγωνιά, προβληματίζεται και αναζητεί λύσεις για τα πολλά προβλήματα που του κληροδότησε η πανδημία. Οι αγρότες και στην Ήπειρο, όπως βέβαια και σε άλλες περιοχές, είναι ιδιαίτερα πιεσμένοι και θέλουν προοπτική και όχι απλά επιδοτήσεις.
Η Δημοκρατική Φωνή σήμερα με το κεντρικό της θέμα αναδεικνύει τι συμβαίνει πραγματικά στον αγροτικό κόσμο και της περιφέρειάς μας και καταγράφει την μεγάλη εικόνα που υπάρχει, επιδιώκοντας με την προβολή να προκύψουν και θετικά νέα.
Μην λησμονούμε ότι η ελληνική γη κρατάει σταθερές οικονομικές αξίες και η παραγωγική δραστηριότητά της έχει την δυνατότητα να σηκώσει το μεγάλο βάρος της οικονομικής ανάκαμψης την επόμενη περίοδο, αρκεί και οι πολιτικοί να πιστέψουν σε αυτή.
Αναμφίβολα είναι ενθαρρυντικό ότι αυτή τη νέα πραγματικότητα τη συνειδητοποιούν, ολοένα και περισσότερο, το πολιτικό προσωπικό της χώρας, ο επιχειρηματικός κόσμος και ιδίως οι παραγωγοί, αλλά το ζήτημα είναι οι αρμόδιοι να πιστέψουν και να δώσουν λύσεις και κυρίως να μπουν τα θεμέλια για να υπάρξει προοπτική και μέλλον.
Κοιτάχτε γύρω σας τι συμβαίνει με τις τιμές των προϊόντων. Οι παραγωγοί έχουν δίκιο λόγω και της αύξησης των πρώτων υλών και βέβαια των μεταφορικών εξαιτίας της εκτόξευσης της τιμής των καυσίμων. Τι έχασαν λόγω της πανδημίας και τι θα τους δώσει το κράτος. Αλλά το ζήτημα δεν είναι να υπάρξουν αποζημιώσεις μόνο, καθώς αυτές είναι εφήμερες.
Χρειάζεται σχέδιο για τον αγροτικό χώρο που να υπηρετεί τρεις βασικές παραμέτρους. Ενδεικτικά αναφέρω: Πρώτον τη διατροφική επάρκεια για τους μόνιμους αλλά και τους επισκέπτες της χώρα μας. Δεύτερον την ανταγωνιστικότητα των τροφίμων στις διεθνείς αγορές, μέσω της προστιθέμενης αξίας και τρίτον την παραγωγική κοινωνική και πληθυσμιακή επανατοποθέτηση της υπαίθρου.
Οι νέοι άνθρωποι θα πρέπει να μείνουν, και άρα και στην Ήπειρο, στους τόπους καταγωγής, για να ασχοληθούν με την πρωτογενή παραγωγή, ώστε να αναπτυχθεί και οικονομικά και κοινωνικά και πολιτιστικά η ελληνική περιφέρεια.
Εργαλεία υπάρχουν και το ιδιαίτερα σημαντικό είναι ότι οι περιφέρειες έχουν σχεδιασμό και γνωρίζουν καλύτερα τα ζητήματα που αφορούν ιδιαίτερα την ανάπτυξη του αγροτικού χώρου.
Αντί των τσακωμών, για τα εσωκομματικά και διακομματικά μίζερα, καλό είναι να διατυπωθούν απόψεις, για αυτά που μπορούν και πρέπει να γίνουν, για να αλλάξει η χώρα μας και η περιοχή μας και με φόντο τον πρωτογενή τομέα σε όλες τις εκφάνσεις του.
Μην ξεχνάμε ότι τον αγρότη, τον κτηνοτρόφο, τον ψαρά, τον προβληματίζει το ακριβό καύσιμο, ο μικρός κλήρος και το αλαλούμ της αγροτικής γης, τα ακριβά λιπάσματα, οι μεσάζοντες, η απουσία επιστημονικής στήριξης και κρατικής αρωγής, η απουσία ειδικών ποιοτικών επιλογών στην παραγωγή, η χαμηλή κερδοφορία και η περιορισμένη ποιότητα του τρόπου ζωής στις περιφέρειες.
Τον παραγωγό που δουλεύει, για να ζει την οικογένεια του, για να τρώμε όλοι, για να εξάγει η χώρα και για να κερδίζει η εθνική οικονομία. Τον άνθρωπο χωρίς την δουλειά του οποίου δεν υπάρχει ούτε ζωή ούτε ανάπτυξη. Τόσο σημαντικοί και πολύτιμοι είναι οι άνθρωποι της πρωτογενούς παραγωγής.
Αλλά για ποιους αγρότες ( και κτηνοτρόφους και ψαράδες ) μιλάμε..? Για ποια αγροτιά..? Και για ποια πρωτογενή παραγωγή..;
Μιλάμε για εκείνους που καρπίζουν την γη, φροντίζουν τα ζώα και ψαρεύουν στις θάλασσες, ως μοναχικοί μεροκαματιάρηδες, ως συνεταιρισμένοι παραγωγοί και ως επιχειρηματίες γεωργοκτηνοτροφικών επιχειρήσεων..;
Μιλάμε για εκείνους που βγάζουν από την γη το μεροκάματο τους ή που κάνουν φάρμες και αναπτύσσονται και κερδίζουν από την δουλειά τους, πλουτίζοντας και την χώρα..;
Η μήπως μιλάμε για εκείνους που κάνουν άλλες δουλειές στον δημόσιο ή τον ιδιωτικό τομέα, ζουν στα αστικά κέντρα αλλά έχουν αγροτικές εκτάσεις, που δήθεν τις “καλλιεργούν” για να παίρνουν επιδοτήσεις ή τις έχουν νοικιάσει σε πραγματικούς παραγωγούς, για να παίρνουν και ενοίκια και επιδοτήσεις..;
Ή μήπως μιλάμε για το κύκλωμα των μεσαζόντων, που δεσμεύουν την παραγωγή των αγροτών, την “μαζεύουν” πάμφθηνα και την μεταφέρουν στα ράφια της κατανάλωσης, από όπου εμείς αγοράζουμε πανάκριβα..; Αλλά το μεγάλο κέρδος πάει στους μεσάζοντες και στους εμπόρους και όχι στους αγρότες, τους κτηνοτρόφους και τους ψαράδες..
Όλοι μιλούν για “νέο παραγωγικό μοντέλο” αλλά είτε δεν ξέρουν τι είναι αυτό είτε “δουλεύουν” εαυτούς και αλλήλους.Πολλά μπορεί να ειπωθούν, τα οποία οι περισσότεροι τα έχετε ακούσει. Θα εστιάσω όμως σε ένα βασικό: Οι νέοι άνθρωποι θα πρέπει να μείνουν, και άρα και στην Ήπειρο, στους τόπους καταγωγής, για να ασχοληθούν με την πρωτογενή παραγωγή, ώστε να αναπτυχθεί και οικονομικά και κοινωνικά και πολιτιστικά η ελληνική περιφέρεια.
Αυτό θα είναι μια καλή ανατροπή. Εξάλλου να είσαι αγρότης τον 21ο αιώνα μπορεί να είναι και ευλογία, αρκεί να έχεις την απαραίτητη στήριξη και δεν εννοώ απλά και μόνο επιδοτήσεις.