Οι γενιές που σήμερα είναι λίγο πάνω ή λίγο κάτω από τα πενήντα μεγάλωσαν παρά τις όποιες δυσκολίες και τις αρνητικές συγκυρίες με τη βεβαιότητα ότι δε θα δουν πόλεμο στα χρόνια τους.
Αυτό ήταν μια μεγάλη κατάκτηση για τον «πολιτισμένο» κόσμο και έδωσε την ασφάλεια στους λαούς να επενδύσουν στην πολιτισμική και οικονομική τους ανάπτυξη.
Έως εδώ όλα καλά και η ειρήνη ήταν και είναι πάντα και πάνω απ’ όλα το ζητούμενο.
Έλα όμως που η εξέλιξη της τελευταίας εβδομάδας στην Ουκρανική κρίση μας έδειξε πόσο κοντά μπορεί να είναι μια μεγάλη πολεμική σύγκρουση στην Ευρώπη, που σχεδόν κανένα δε θα αφήσει ανεπηρέαστο.
Για τη χώρα μας δε, που παρά την επικίνδυνη γειτονιά στην οποία συνυπάρχει, οι πολίτες της ζουν με την ψευδαίσθηση ότι τίποτα ποτέ δε θα συμβεί και ότι κάποιοι θα τρέξουν στα δύσκολα να τη σώσουν, η Ουκρανική κρίση διαλύει κάθε ψευδαίσθηση και αποδεικνύει ότι στα δύσκολα θα είμαστε μόνοι μας.
Το τέλος της ψευδαίσθησης ότι είμαστε ασφαλείς επειδή ανήκουμε στον σκληρό πυρήνα της Ευρώπης μόλις ήρθε καθώς όλοι καταλάβαμε ότι η Ευρώπη επένδυσε στη νομισματική και δημοσιονομική ενοποίηση αλλά σε ζητήματα ασφάλειας και εξωτερικής πολιτικής απέχει πολύ από το να θεωρηθεί ότι έχει κάποια ολοκληρωμένη λύση.
Έτσι η Ευρώπη δεν πρόκειται και δεν μπορεί να σταθεί έμπρακτα δίπλα μας εάν κάποιο ωραίο πρωινό ξυπνήσει κάποιος «στραβά» και διεκδικήσει δικαιώματα και εδάφη μας και η βοήθεια των Ευρωπαίων μάλλον θα εξαντληθεί σε οικονομικές κυρώσεις, λεκτικές καταδίκες και συστάσεις.
Είναι δυσάρεστο να ασχολούμαστε με σενάρια αναταραχής αλλά η ψευδαίσθηση ότι ποτέ δε θα συμβεί τίποτα μπορεί να αποβεί μοιραία εάν πότε κάτι «στραβώσει». Αρα, ας κάνουμε τα…κουμάντα μας ως χώρα.
Η οδυνηρή εμπειρία του Κυπριακού δεν μας επιτρέπει να ξαναπιαστούμε αδιάβαστοι και η ψευδαίσθηση ότι θα είμαστε ασφαλείς χωρίς τη δική μας προετοιμασία ανήκει στο παρελθόν.
Δυστυχώς όσο και να «πονάει» η οικονομία και η κοινωνία της χώρας οφείλουμε να εξοπλιζόμαστε και επιπρόσθετα θα έλεγα ότι μάλλον ήρθε η ώρα να αποκτήσουμε κουλτούρα επιβίωσης παρόμοια με αυτή που έχουν κράτη που ζουν υπό απειλή.
Δεν πρόκειται να σταματήσουμε τις ζωές μας ούτε και την προσπάθεια να προχωρήσει μπροστά ο τόπος μας αλλά παράλληλα με αυτό επειδή οι επενδύσεις και η ανάπτυξη απαιτούν σταθερότητα πρέπει να είμαστε οργανωμένοι και εξοπλισμένοι ώστε η αποτρεπτική μας δύναμη να εξασφαλίζει την ειρήνη και την ανάπτυξη.
Είναι δυσάρεστο να ασχολούμαστε με σενάρια αναταραχής αλλά η ψευδαίσθηση ότι ποτέ δε θα συμβεί τίποτα μπορεί να αποβεί μοιραία εάν πότε κάτι «στραβώσει».
Οι θάνατοι, οι καταστροφές, η νέα προσφυγική κρίση και ο πόλεμος στην Ουκρανία έχουν προκαλέσει παγκόσμια ανησυχία για το πως θα τελειώσει αυτή η οδυνηρή ιστορία.
Έχουν ήδη γραφεί και ειπωθεί πολλά για τέλος εποχής και για αρχή δεινών για την Ευρώπη αλλά ας δούμε τι έκανε αυτή η Ευρώπη που τώρα πανικόβλητη κοιτάει τις δυσάρεστες εξελίξεις όταν γύρω της γινόταν τέρατα.
Βάλανε στο πέτο τους τα χρώματα της Ουκρανίας οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι και έστω και καθυστερημένα επέβαλαν κυρώσεις στον εισβολέα αλλά κατά τα λοιπά «παρηγοριά στον άρρωστο» καθώς την καταστροφή την υφίσταται μόνος του ο Ουκρανικός λαός.
Και για να μην ξεχνιόμαστε ο συγκεκριμένος εισβολέας δεν είναι ότι μας εξέπληξε με την τακτική του καθώς και στο πρόσφατο παρελθόν είχε αποδείξει ότι με τη δύναμη της ισχύος επέβαλε αυτό που ήθελε.
Βέβαια τα προηγούμενα χρόνια η Ευρώπη κοιτούσε την τσέπη της καθώς εξαρτιόταν ενεργειακά από τον εισβολέα και αξιωματούχοι της δεχόταν ευχάριστα υψηλόβαθμες θέσεις εργασίας σε εταιρείες του εισβολέα και μεγάλες διοργανώσεις ποδοσφαίρου δεχόταν με ευχαρίστηση χορηγίες.
Όλα αυτά που γράφω μπορεί να χαλούν το κλίμα που έχει δημιουργηθεί τις τελευταίες ημέρες για την Ευρώπη που αφυπνίστηκε από τη Ρωσική εισβολή αλλά είναι η πραγματικότητα και αφορούν ιδιαιτέρως και τη χώρα μας.
Θυμόμαστε ότι όταν ήμασταν οικονομικά το «μαύρο πρόβατο» της Ευρώπης πριν λίγα χρόνια και εξηγούσαμε στους αυστηρούς επιτηρητές μας ότι εμείς δε μπορούμε να έχουμε τα δημοσιονομικά της βόρειας Ευρώπης διότι είμαστε σε επικίνδυνη γειτονιά και πρέπει να εξοπλιζόμαστε. Τότε κανείς δε μας άκουγε και απαιτούσαν νέες θυσίες.
Ας ελπίσουμε ότι έστω και αργά η Ευρώπη σα σύνολο αποφάσισε να ασχοληθεί με την δημιουργία ενιαίας αμυντικής θωράκισης και κοινής εξωτερικής πολιτικής.
Και εδώ βρίσκεται η νέα μεγάλη παγίδα μήπως ο πόλεμος στην Ουκρανία δεν οδηγήσει τελικά την Ευρώπη σε κοινή στρατηγική αλλά αποτελέσει αιτία για εξοπλιστικά προγράμματα μεμονωμένων κρατών, όπως π.χ. η Γερμανία και τελικά οδηγηθούμε σε εθνικές αντί για ευρωπαϊκές στρατηγικές.
Όλα τα παραπάνω αποδεικνύουν περίτρανα ότι σα χώρα πρέπει να κάνουμε «τα κουμάντα μας», γιατί ναι μεν είμαστε Ευρωπαίοι και ναι μεν ανήκουμε σε συμμαχίες αλλά τελικά το λογαριασμό εάν θα χρειαστεί τουλάχιστον στην αρχή θα τον πληρώσουμε μόνοι μας και στη συνέχεια θα δούμε πόσοι και πως θα βοηθήσουν.
Η Ρωσία δημιουργεί δεδομένα επιστροφής στην «παλαιά τάξη»
Είναι κρίσιμο να γίνει κατανοητό ότι η μετα-ψυχροπολεμική «νέα τάξη» είναι πλέον γράμμα κενό. Επίσης, η «αλά καρτ» ασφάλεια συνόρων. Το προ της εισβολής ηγεμονικό διάγγελμα Πούτιν, που, μεταξύ άλλων, πέταξε στον κάλαθο των αχρήστων για τη Ρωσία τις επτά δεκαετίες των «μπολσεβίκων» και τον ιδεολογικοπολιτικό ηγέτη τους, Λένιν, αναθεωρεί την Ιστορία από το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, θέλοντας να θέσει «στο πεδίο» τη Ρωσία ως «αυτοκρατορία του Βορρά», επιστρέφοντας στη μυστικιστική, βυζαντινή, δεσποτική διεθνή πολιτική του τσάρου.