Στις κρίσιμες τούτες τις ώρες της απελπισίας που διανύουμε, η αβεβαιότητα που προκαλεί η πανδημία, η φτώχια, ο πόλεμος ενισχύουν τον φόβο στις κοινωνίες, φέρνουν με ένταση στην επιφάνεια το ζητούμενο της πίστης, της αλληλεγγύης, της προσωπικής και συλλογικής ευθύνης. Αυτός ο πόνος μπορεί εύκολα να οδηγηθεί σε βλασφημία.
Τέτοιες ώρες δύσκολες όπου πάνω από 28.000 συμπολίτες μας έχουν χάσει την ζωή τους εξαιτίας του φονικού ιού που ταλαιπωρεί τον πλανήτη και την ανθρωπότητα τα τελευταία χρόνια, τέτοιες ώρες που τα ευάλωτα νοικοκυριά ταλαιπωρούνται από τις αυξήσεις στους λογαριασμούς και οι εικόνες με πρόσφυγες στην Ευρώπη ξανακάνουν την εμφάνιση τους αυτή την φορά από την «πληγωμένη» Ουκρανία, πρέπει να αναλογιστούμε την επόμενη ημέρα ελπίζοντας και αγωνιζόμενοι για ένα καλύτερο αύριο.
Η φρίκη των εικόνων που δύο χρόνια κάνουν την εμφάνιση τους στους δέκτες μας ας γίνει η κινητήριος δύναμη μας για να μπορέσουμε να προστατεύσουμε «ακόμη λίγο» τα άτομα που αγαπάμε και τους ίδιους τους εαυτούς μας. Να μην απολέσουμε την ανθρωπιά μας.
Η ιστορία έχει αποδείξει ότι είμαστε μαθημένοι να δίνουμε μάχες που πολλές φορές είναι «αντίξοες» και να τις κερδίζουμε, στις δύσκολες στιγμές να βάζουμε τον συνάνθρωπο και τις ανάγκες του, πάνω από τα κέρδη και τους αριθμούς.
Ο φόβος για το τί θα ακολουθήσει τα επόμενα χρόνια ή τις επόμενες δεκαετίες σίγουρα τρομάζει και δικαιολογημένα πολλούς ανθρώπους γύρω μας καθώς δεν είναι μόνο τα προβλήματα σε υγειονομικό επίπεδο αλλά υπάρχουν ζητήματα που προκύπτουν τόσο σε οικονομικό, σε κοινωνικό επίπεδο ακόμα και θέματα που έχουν να κάνουν σχέση με την εφοδιαστική αλυσίδα.
«Την Ανάσταση» λοιπόν αυτήν πρέπει και οφείλουμε να την κερδίσουμε μαζί. Για να σταθούμε ξανά ο ένας πλάι στον άλλο. Για να παλέψουμε μαζί να μη πάνε χαμένοι οι κόποι,οι θυσίες και τα όνειρά μας . Για να νικήσει το συλλογικό και όχι το ατομικό – το φως και όχι το σκοτάδι…
Γι’ αυτό όμως οι κοινωνίες πρέπει συγκροτημένα να αποφασίζουν, να σκέπτονται, να αντιδρούν, να στοχάζονται και να ενεργούν παλεύοντας για καλύτερες μέρες πάντοτε με αξιοπρέπεια και με το βλέμμα «στραμμένο» στις επόμενες γενιές.
Διανύουμε τις Άγιες Μέρες της Μεγάλης Εβδομάδας, των Παθών του Ιησού που οδηγούν στη λύτρωση με την Ανάσταση και την κορυφαία εορτή της Κυριακής του Πάσχα των ορθοδόξων Χριστιανών. Πιστοί και μη πιστοί, θα έρθουν αντιμέτωποι σ’ ένα βαθμό με τα ακόλουθα ερωτήματα, ίσως λίγο πιο έντονα αυτές τις μέρες καθώς όταν ο άνθρωπος «δοκιμάζεται» στρέφεται προς τον Θεό ή σε υπαρξιακές αναζητήσεις. Ποιο θα μπορούσε να είναι το μήνυμα της Ανάστασης; Μας αφορά προσωπικά; Και αν ναι, τότε με ποιον τρόπο μπορούμε να το βιώσουμε; Αν το σκεφτούμε βαθύτερα, θα διαπιστώσουμε ίσως πως το μήνυμα της Ανάστασης του Χριστού, δεν περιορίζεται μόνο στην πίστη και την προσδοκία μας για την ανάσταση των νεκρών και την αιώνια ζωή. Το εν λόγω μήνυμα μεταφέρεται και στο κοσμικό επίπεδο της σημερινής πραγματικότητας. Στο επίπεδο της προσωπικής και εγκόσμιας ζωής μας, όπου όλοι μας καλούμαστε να το ερμηνεύσουμε με το δικό του τρόπο ο καθένας.
Η Ανάσταση σήμερα για την χώρα μας περνά μέσα από τον αγώνα των ανθρώπων της βιοπάλης και του μόχθου, που δεν παλεύουν μόνο για δικαιώματα και κατακτήσεις που έχουν χαθεί αλλά και για να σώσουν την ίδια την αξιοπρέπεια τους. Εκεί τρέχει η σκέψη μας. Μέσα από τον αγώνα των ανθρώπων της πρώτης γραμμής της σημερινής μάχης. Στους αφανείς ήρωες της διπλανής μας πόρτας. Σε ανθρώπους ηλικιωμένους-μεσήλικες και νεώτερους που τα βγάζουν πέρα δύσκολα αλλά ρίχνονται στην μάχη της επιβίωσης χωρίς να σκύβουν το κεφάλι σε δυσκολίες και προβλήματα κουβαλώντας τον δικό τους «σταυρό» του Μαρτυρίου.
«Την Ανάσταση» λοιπόν αυτήν πρέπει και οφείλουμε να την κερδίσουμε μαζί. Για να σταθούμε ξανά ο ένας πλάι στον άλλο. Για να παλέψουμε μαζί να μη πάνε χαμένοι οι κόποι, οι θυσίες και τα όνειρά μας.
Για να νικήσει το συλλογικό και όχι το ατομικό – το φως και όχι το σκοτάδι…