«Luthier Art» -επί της οδού Διδότου 55- είναι η επωνυμία της ατομικής επιχείρησης του Δημήτρη Βασιλείου, ο οποίος εργάστηκε ως επιπλοποιός, σπούδασε στη Γυμναστική Ακαδημία και δεν άργησε να καταλάβει ότι η κλίση του είναι η οργανοποιία, εξ ου και τη μελέτησε στο Τμήμα Λαϊκής και Παραδοσιακής Μουσικής στο ΤΕΙ Ηπείρου.
«Πρέπει να έχουμε την αίσθηση ότι αυτό μας αρέσει ως τέχνη. Ένας οργανοποιός είναι καλό να γνωρίζει τη μουσική, τουλάχιστον για να μπορεί να χρησιμοποιεί τα όργανα που κατασκευάζει. Οφείλει να κατέχει ακόμη τη χρήση των εργαλείων και τον τρόπο διαχείρισης των υλικών. Η παράδοση της δουλειάς μας πάει πάνω από εκατό χρόνια πίσω στον χρόνο, έτσι κι εμείς ως νεότεροι ”κλέβουμε” τεχνικές από τους παλαιούς μάστορες».
Αυτές είναι μέσες άκρες οι αρχές οι οποίες πρέπει να χαρακτηρίζουν έναν οργανοποιό της δεύτερης δεκαετίας του 21ου αιώνα.
Σε παλαιότερη συνέντευξη του τονίζει:
“Θέλω έναν χώρο που θα είναι ευχάριστος για τον πελάτη. Μπορεί να χρειαστεί μια και δυο ώρες για να αποφασίσει. Να ξανάρθει την επόμενη και παρεπόμενη μέρα. Δεν παίρνεις έτσι εύκολα ένα όργανο. Πρέπει να σε αγγίξει ο ήχος του. Να ταιριάζει στο σώμα σου, να σε βολέψει το μανίκι. Να δεις αν σου αρέσουν τα πρίμα και τα μπάσα. Υπάρχουν πολλά κριτήρια”.
Ο Δημήτρης Βασιλείου μεγάλωσε και έζησε στην Πρέβεζα, σπούδασε Γυμναστική Ακαδημία αλλά αποφοίτησε και από το τμήμα Λαϊκής και παραδοσιακής μουσικής του τότε ΤΕΙ στην Άρτα. Ο πατέρας κουρέας, δούλεψε κοντά του για ένα διάστημα ενώ είχε προηγηθεί η ενασχόληση του ως επιπλοποιός.
Την απόφαση του να εγκατασταθεί στα Εξάρχεια το 2018 και να ανοίξει τον δικό του χώρο δεν την μετανιώνει. Άλλωστε στο κατάστημα του πέρα από μουσικούς της Αθήνας μπορεί κάποιος να βρει και πολλούς Πρεβεζάνους και Ηπειρώτες μουσικούς και φίλους. Κανένα μεσημέρι ή καθώς σουρουπώνει αυθόρμητα γλέντια στήνονται με ωραία χαραγμένα λαούτια, μαντολίνα και μπουζούκια να δένουν το ντεκόρ και ήχους του Τσιτσάνη, του Καλδάρα και του Μάρκου να ακούγονται. Έτσι στο κέντρο της πρωτεύουσας έχει γίνει ένα “στέκι” που γραφεί την δική του ιστορία…
Όσο για τη δική του φιλοσοφία, λέει ότι προσπαθεί να τελειοποιεί το παλιότερο. “Δεν αλλάζω τη γεωμετρία και τη δόμηση του οργάνου. Η φιλοσοφία είναι ότι εγώ προσπαθώ να κάνω κάτι πάνω σε αυτό το οποίο βρήκα”. Κι αυτό γιατί το υπάρχον “είναι αποτέλεσμα δουλειάς χρόνων. Εξέλιξης”.
“Αντιπροσωπεύω αυτούς που παίζουν ένα εύρος μουσικής από το 1900 έως το 1960. Όχι όμως ότι δεν μπορούν να ‘ρθουν άλλοι. Και ηλεκτρικές κιθάρες φτιάχνω, δεν έχω πρόβλημα”.
Η αγάπη του Δημήτρη για τα μουσικά όργανα δεν προέκυψε όμως μόνο από τις σπουδές ή την ενασχόληση με το ξύλο.
Ο Δημήτρης Βασιλείου έπαιζε μπουζούκι σε κομπανίες και γλέντια και η λαϊκότητα του παραδοσιακού αυτού οργάνου τον κέρδισε από πολύ νωρίς. Η αγάπη του για το όργανο ενδεχομένως το σπρώχνει συνεχώς να βελτιώνεται.
Αν βρεθείτε στην Αθήνα αξίζει να κάνετε μια στάση στα Εξάρχεια.
