Παρεμβάσεις: Νοέμβρης ‘73 [του ΚΟΜΙΣΑΡΙΟΥ – Δημήτρη Μανιάτη]

Τρεις ημέρες μετά την φετινή επέτειο της Εξέγερσης του Πολυτεχνείου, η μνήμη είναι εδώ παρούσα αλλά και ενοχλητική για τις εξουσίες. Κι αυτό είναι το πνεύμα εκείνου του Νοέμβρη. Πως δεν οριοθετείται απλώς στα τότε συγκλονιστικά γεγονότα που οδήγησαν στην κατάρρευση της τυραννίας. Αλλά υπερβαίνει πια το ‘73 και απλώνεται σε όλες τις ιστορικές περιόδους όπου ο κόσμος διατηρεί την αγωνία του για ζωή. Κυρίως σήμερα που με πρωτόγνωρο τρόπο η ζωή αυτή διακυβεύεται με άμεσο τρόπο. Και βέβαια σήμερα που περνάμε σε μια φάση που οι δουλειές δεν θα είναι αυτονόητες και που η λαϊκή οικογένεια χτυπιέται ανυπεράσπιστη από την ακρίβεια, το ρεύμα, την ανεργία, την διάλυση του Κοινωνικού Κράτους. Εκείνος πάντως ο Νοέμβρης πάντα έχει τα δικά του διδάγματα. Τον ρόλο της νεολαίας αλλά και το γεγονός πως δεν υπάρχει εξουσία ακούνητη. Πως οι εκτροπές του συστήματος είναι μέρος αυτού και τις ενεργοποιεί για τα σχέδιά του χωρίς να υπολογίζει εδαφικούς ακρωτηριασμούς ή ταλαιπώριες. Πως η Γ’ Ελληνική Δημοκρατία είναι δυναμικό πεδίο όπου με πάλη και συνεχή υπεράσπιση των θεσμών τα δικαιώματα διευρύνονται, ανοίγουν, αφορούν. Πως ο λαός μπορεί μόνον να σώσει τον λαό και πως δεν υπάρχουν γενιές παθητικές και αδιάφορες. Πως οι κρέοντες θα βρουν μοιραία απέναντι τους τις Αντιγόνες, όπως η Χούντα του ‘73 βρήκε εκείνο το κορίτσι, την φοιτήτρια του Πανεπιστημίου των Ιωαννίνων, την Πόπη Βουτσινά. Εκείνο το κορίτσι που βασανίσθηκε στο ΕΑΤ ΕΣΑ και δεν λύγισε. Και που της αφιέρωσε την σημαντικότερη επιφυλλίδα του στο Βήμα ο Δημήτρης Μαρωνίτης με τίτλο «Η μικρή Αντιγόνη και ο χορός των Δώδεκα». Παραθέτω: «Ντρέπομαι να μεταγράψω τον επίλογο της Βουτσινά. Τη σφραγίζει και της ανήκει απόλυτα. Ο αιχμηρός λόγος της δείχνει το χάσμα που χωρίζει το δικό της ύφος από το ύφος του πρύτανή της: εκείνος κακέκτυπο του Κρέοντα. Εκείνη μια μικρή Αντιγόνη. Θα αισθάνονται, υποθέτω, ησυχασμένοι άξιοι δάσκαλοι σαν τον Κοκκινόπουλο και τον Παπαθωμόπουλο. Όσο για μένα, συχνά συλλογιζόμουνα τον τελευταίο καιρό πως ίσως η πιο άμεση και πιο πειστική αναίρεση κάθε ολοκληρωτισμού, είναι η δροσιά ενός νεανικού κορμιού, που κυκλοφορεί ατίθασα ανάμεσα στις στημένες κρεατομηχανές. Η κοπέλα, από τα Γιάννενα έδωσε πρόσωπο σ’ αυτό το φάντασμα».