Το πρόβλημα των χωριών μας και η εγκατάλειψη της υπαίθρου είναι κομβικής σημασίας θέμα.
Δεκάδες πια είναι τα χωριά στην Ήπειρο που ερήμωσαν. Δεκάδες τα χωριά με λιγότερους από πενήντα κατοίκους, στην συντριπτική τους πλειοψηφία ηλικιωμένοι. Είναι η θλιβερή πραγματικότητα, αποτέλεσμα των πολιτικών που εφαρμόστηκαν εδώ και δεκαετίες. Για τα χωριά αυτά ποιος θα μιλήσει σε αυτή την προεκλογική περίοδο; Πιθανόν κανένας… Σβήνουν από τον χάρτη.. Σβήνουν κι άλλα μεγαλύτερα.. Η επιστροφή στο χωριό μπορεί να αποτελεί ένα ωραίο αφήγημα για τους πολιτικούς, όμως είναι μία δύσκολη πραγματικότητα. Και δεν θα επιτευχθεί ποτέ αν η επιστροφή δεν συνοδεύεται από πολιτικές για υγεία, παιδεία και υποδομές.
Τον τελευταίο τροχό της άµαξας αισθάνονται ότι αποτελούν οι κάτοικοι της υπαίθρου στις προτεραιότητες που τέθηκαν εκ µέρους των κυβερνήσεων που πέρασαν στη διάρκεια της τελευταίας δεκαετίας.
Κι αυτό, σε αντίθεση µε τη δική τους σηµαντική συµβολή στην οικονοµία αλλά και γενικότερα στη διατήρηση της κοινωνικής συνοχής του τόπου. Η απογοήτευση και πικρία είναι ολοφάνερες. Πηγάζουν µέσα από την ατέρμονη αναµονή για υλοποίηση εξαγγελιών και υποσχέσεων για έργα που θα φρενάρουν την αστυφιλία και δράσεις στήριξης του κόσµου που µε πολλές θυσίες παλεύει να κρατήσει ζωντανή την ύπαιθρο και να µην οδηγηθεί στην οριστική ερήµωση.
Οι άνθρωποι στην ύπαιθρο, και ειδικότερα σε ό,τι αφορά την Περιφέρεια Ηπείρου, βρίσκονται αντιμέτωποι µε τα διαχρονικά προβλήματα τους, τα οποία συνεχώς επιδεινώνονται υπό το βάρος της ακύρωσης ή της αδικαιολόγητης καθυστέρησης στην υλοποίηση σχεδιασµών και προγραμμάτων, ως απότοκο των ανεκπλήρωτων δεσμεύσεων των κυβερνώντων.
Δεν είναι μόνο τα έργα οδικής οδοποιίας που καθυστέρησαν, δεν είναι μόνο πληθυσμός που γείρανε μαζί και ο κόσμος που έφυγε πηγαίνοντας σε μεγαλύτερες πόλεις, στην Αθήνα, την Θεσσαλονίκη, την Άρτα, την Πρέβεζα και τα Γιάννινα. Δεν είναι μόνο οι ελλείψεις σε γιατρούς και τα κλειστά σχολειά. Είναι και το θέμα ότι κανένας νέος δεν θέλει να επιστρέψει πίσω-οι πέτρες που μένουν μόνο και η άγρια φύση. Ακόμη μεγάλη ανησυχία επικρατεί στους κατοίκους για την παράνομη υλοτομία αλλά και για τα περιστατικά κλοπών μιας και τα κλειστά σπίτια αλλά και οι κάτοικοι είναι απροστάτευτοι.
Δεν είναι μόνο τα έργα οδικής οδοποιίας που καθυστέρησαν , δεν είναι μόνο ο πληθυσμός που γείρανε μαζί και ο κόσμος που έφυγε πηγαίνοντας σε μεγαλύτερες πόλεις, στην Αθήνα, την Θεσσαλονίκη, την Άρτα, την Πρέβεζα και τα Γιάννινα. Δεν είναι μόνο οι ελλείψεις σε γιατρούς και τα κλειστά σχολεία. Είναι και το θέμα ότι κανένας νέος δεν θέλει να επιστρέψει πίσω-οι πέτρες που μένουν μόνο και η άγρια φύση. Ακόμη μεγάλη ανησυχία επικρατεί στους κατοίκους για την παράνομη υλοτομία αλλά και για τα περιστατικά κλοπών μιας και τα κλειστά σπίτια αλλά και οι κάτοικοι είναι απροστάτευτοι.
Ετούτες τις ημέρες της προεκλογικής περιόδου υποψήφιοι πάνε σε περιοχές ορεινές και ημιορεινές και αυτό που συναντούν είναι καφενεία κλειστά και λιγοστό κόσμο να τους υποδεχτεί. Οι εποχές που οι πολίτες περιμένανε στην πλατεία τους κομματάρχες και τους υποψηφίους, τα πολλά κεράσματα, τα πειράγματα και οι τσακωμοί έχουν περάσει ανεπιστρεπτί.
Ο κόσμος της υπαίθρου δεν ζητά τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο από αυτά που δικαιούται.
Αυτό αποτελεί µια γενική αγωνία των ανθρώπων της υπαίθρου, οι οποίοι επισηµαίνουν το γεγονός ότι οι λίγοι νέοι που ακόµα κατοικούν στα χωριά, το κάνουν για να µπορούν να εξοικονοµούν κάποια χρήµατα, αφού δεν µπορούν να ανταποκριθούν στα πολύ ψηλά ενοίκια της πόλης.
Όπως µας ανέφεραν, οι περισσότεροι νέοι απασχολούνται µε «κουτσοδούλια» σε διάφορες προσφερόμενες χειρωνακτικές εργασίες (οικοδοµές, στάβλους, χωράφια, επιστάτες στην αρχαιολογία και παρεμφερή επαγγέλματα), ενώ κάποιοι είναι αναγκασµένοι να πηγαινοέρχονται για δουλειά στην πόλη. «Όµως κι αυτοί µέχρι πότε θα αντέξουν, όταν µεγάλο µέρος από το µισθό ή το µεροκάµατό τους το δίνουν στα καύσιµα;» όπως χαρακτηριστικά αναφέρουν.
Πολλοί δε παραμένουν για πολύ καιρό άνεργοι και ζουν από τις συντάξεις των γονιών τους ή από επιδόματα φτώχειας του κράτους.
Αν εξαιρέσουμε τα μεγάλα κεφαλοχώρια των Τζουμέρκων, το «Συρράκο», το Μέτσοβο και τα Ζαγοροχώρια που είναι τουριστικοί προορισμοί τα υπόλοιπα χωριά στην Ήπειρο υποφέρουν.
Τα κόμματα (κυρίως εξουσίας) δεν έχουν τοποθετηθεί μέχρι στιγμής επί της ουσίας γύρω από τα διαρκεί και οξυμένα προβλήματα του αγροτικού και κτηνοτροφικού κόσμου της περιοχής μας.
Επιβάλλεται λοιπόν χωρίς αναβολές να αντιμετωπιστούν τα χρόνια προβλήματα, η εγκατάλειψη και ο μαρασμός της υπαίθρου μέσα από μια συγκροτημένη πολιτική. Πολιτική που να φέρνει στο προσκήνιο τις ουσιαστικές ανάγκες των πολιτών.
Το χαμόγελο και η ζωντάνια πρέπει να επιστρέψει στο τόπο της υπαίθρου.