Ακόμα μια γυναικοκτονία. Αυτή τη φορά το θύμα ήταν η 27χρονη Αναστάζια Ρουμπίνσκα από την Πολωνία, η σορός της οποίας βρέθηκε χθες, Κυριακή, σε έναν βάλτο, στην περιοχή Αλυκές της Κω. Η μαύρη λίστα μεγαλώνει και τα στοιχεία προκαλούν μούδιασμα και οργή.
Ακόμα μια φορά που κάποιος άνδρας θεώρησε ότι μπορεί να ασκεί την απόλυτη εξουσία στο σώμα μιας κοπέλας. Να ορίζει τα θέλω της, και εν τέλει, την ίδια της τη ζωή. Και σε όσους πρότρεξαν να χαρακτηρίσουν τον γυναικοκτόνο με βάση την ιθαγένειά του δράστη, να τους υπενθυμίσουμε ότι το μόνο που χαρακτηρίζει τον ίδιο, όπως και κάθε άλλο γυναικοκτόνο, είναι η πατριαρχική του αντίληψη. Καμία σημασία δεν έχει, δηλαδή, η χώρα καταγωγής. Η γυναικοκτονία δεν έχει διαβατήριο και ιθαγένεια.
Και οι γυναικοκτόνοι δολοφονούν γιατί θεωρούν ότι οι γυναίκες τους ανήκουμε. Το κορμί μας, το όνομά μας. Γυναίκες μητέρες και σύντροφοι δολοφονούνται από συζύγους, συντρόφους ακόμα και από πολύ κοντινούς τους ανθρώπους, από πρόσωπα που εμπιστεύονται.
Φυσικά, υπάρχουν και εκείνοι που δεν δέχονται τον όρο γυναικοκτονία. «Μα πρόκειται για έγκλημα, για μια ακόμα δολοφονία» λένε χαρακτηριστικά. Αλήθεια, πόσο συχνά αφαιρείται η ζωή από έναν άνδρα, επειδή είναι άνδρας; Οι ουδέτεροι όροι δεν αρκούν. Η ουδετερότητα ανοίγει το δρόμο στη βαρβαρότητα. Ας παραδεχτούμε λοιπόν το προφανές: οι περισσότερες δολοφονίες γυναικών σημειώνονται αποκλειστικά λόγω του φύλου τους, ακριβώς λόγω του συνεχούς της σεξουαλικής βίας.
Οι γυναικοκτονίες μας απασχόλησαν στο παρελθόν και θα μας απασχολούν και στο μέλλον. Αποτελούν την πιο ακραία μορφή έμφυλης βίας. Και όσο μεγαλώνει η «μαύρη λίστα» των δολοφονημένων γυναικών, τόσο πιο δυνατά θα φωνάζουμε για την ανάγκη νομικής κατοχύρωσης του όρου «γυναικοκτονία».
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης πριν από καιρό είχε πει από τη ΔΕΘ «ναι» στον όρο γυναικοκτονία, αλλά «όχι» στη νομική κατοχύρωσή του με το σκεπτικό ότι ο νέος αυτός όρος θα αποδυναμώσει τον νομικό όρο της ανθρωποκτονίας.
Η αλήθεια όμως είναι εντελώς διαφορετική. Μόνο εάν κατοχυρωθεί νομικά το έγκλημα που έχει γυναίκες ως θύματα, και μόνο εάν υπάρξουν κρατικές παρεμβάσεις και κοινωνικές διεκδικήσεις μπορεί να πάψει να γιγαντώνεται ο κατάλογος με τις δολοφονημένες γυναίκες.
Αν, όντως θέλουμε την επόμενη φορά που θα μετρηθούμε οι γυναίκες μεταξύ μας να μην είμαστε «ούτε μία λιγότερη», όπως λέει και το γνωστό σλόγκαν φεμινιστικών οργανώσεων για τις γυναικοκτονίες, τότε χρειάζεται άμεσα να παρθούν κεντρικές πολιτικές πρωτοβουλίες. Δεν αρκεί να δηλώνουμε τον «αποτροπιασμό» και την «οργή» μας. Επιπλέον, δεν θα έπρεπε να προκύπτουν πολιτικές αντιδικίες όταν βιώνουμε καθημερινά και με δραματικό τρόπο, τα αποτελέσματα της έμφυλης βίας.
Για αυτόν τον λόγο, άλλωστε, ο ΣΥΡΙΖΑ Π.Σ. δια του Προέδρου του Αλέξη Τσίπρα, είχε καταθέσει δυο φορές πρόταση για τη νομική αναγνώριση του όρου της γυναικοκτονίας. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, δεν θέλησε να πάει κόντρα στους ακροδεξιούς πόλους της Νέας Δημοκρατίας, και επέλεξε να καταψηφίσει τις προτάσεις μας.
Εμείς, όμως, δεσμευόμαστε ότι θα δώσουμε τον αγώνα ενάντια στις γυναικοκτονίες και ενάντια σε κάθε μορφή έμφυλης βίας, στο δρόμο και στο Κοινοβούλιο. Για να μην υπάρχει «ούτε μια λιγότερη»