Σε ένα ακραία γκρίζο και καταθλιπτικό περιβάλλον πηγαίνουμε στις εξαιρετικά κομβικές -για την πορεία της χώρας εθνικές εκλογές. Το τραγικό δυστύχημα των Τεμπών αφήνει βαρύ το αποτύπωμά του τόσο στην προεκλογική περίοδο, όσο και στον ψυχο-συναισθηματικό κόσμο όλων.
Η διερεύνηση των ευθυνών, η διακρίβωση και η απόδοση των υπηρεσιακών, ποινικών, αλλά και πολιτικών ευθυνών, είναι το ελάχιστο που απαιτούν οι εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτές, το σύνολο των πολιτών της χώρας.
Στο στόχαστρο όμως μπαίνει, και μια πολιτική αντίληψη που εν πολλοίς, ενοχοποιείται για το τραγικό γεγονός, αλλά και για μια σειρά από κυβερνητικές επιλογές, που έχει να κάνει με την ξεκάθαρη, εμμονικά νεοφιλελεύθερη αντίληψη, της εκχώρησης κρίσιμων τομέων της οικονομίας και κοινωνικών αγαθών στην ιδιωτική κερδοφορία, με την προπαγανδιστική θεοποίηση της ανάπτυξης και του κέρδους.
Η ανάπτυξη είναι ζητούμενο, αλλά με 3 βασικές προϋποθέσεις:
1. το σεβασμό στα εργατικά δικαιώματα
2. το σεβασμό στο περιβάλλον (φυσικό, πολιτικό, αισθητικό…)
3. τη διάχυση του κέρδους στην κοινωνία και την ανταποδοτικότητα της
Τίποτε από όλα αυτά δεν αποδέχεται η εμμονικά νεοφιλελεύθερη Νέα Δημοκρατία: τα κοινωνικά αγαθά είναι βάρος στον προϋπολογισμό και πρέπει να αποτιναχθεί από τους ώμους του κράτους. Ακόμα καλύτερα δε, επειδή όλα: παιδεία, υγεία, ασφάλιση, μεταφορές, ενέργεια, επικοινωνίες, είναι προνομιακά πεδία κερδοφορίας η ΝΔ επιδιώκει να λειτουργήσουν ως αναπτυξιακοί μοχλοί μιας ανάπτυξης με ξεκάθαρο κοινωνικό – ταξικό πρόσημο. Μιας ανάπτυξης-δώρο στους επιχειρηματικούς κολοσσούς και στις πολυεθνικές εταιρείες, μακριά από τα συμφέροντα και τις ανάγκες της κοινωνικής πλειοψηφίας.
Έτσι προκύπτουν ιδιωτικά κολλέγια (ισότιμα με τα δημόσια ΑΕΙ), απορρύθμιση και υποστελέχωση στο ΕΣΥ, ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ (σε καιρό ενεργειακής κρίσης) και μέρους της επικουρικής ασφάλισης.
Παράλληλα η εργασιακή νομοθεσία απορρυθμίζεται με τα νομοθετήματα Χατζηδάκη ενώ το περιβάλλον μένει απροστάτευτο στις βουλιμικές διαθέσεις μεγαλοεπιχειρηματιών.
Αποτέλεσμα μια σημαντική αναδιανομή πλούτου προς όφελος των λίγων, ενώ το 1/3 του ελληνικού λαού είναι στα όρια φτώχειας και 700.000 πρώτες κατοικίες βρίσκονται προ του πλειστηριασμού.
Χρειάζεται άμεσα και επιτακτικά η αντιστροφή της πορείας:
Σύγκρουση με καρτέλ ενέργειας, τροφίμων, καυσίμων, (πλαφόν τιμών και κέρδους) στήριξη του εισοδήματος, κρατικοποίηση ΔΕΗ, προσλήψεις στο ΕΣΥ και στην ΠΑΙΔΕΙΑ, προστασία εργασίας, στήριξη με ρευστότητα (από Ταμείο Ανάκαμψης) των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, έλεγχο και διαφάνεια στα ΜΜΕ, στήριξη των νέων ζευγαριών με στεγαστική πολιτική, μέτρα στήριξης του διαλυμένου πρωτογενούς τομέα, είναι τα πρώτα, μα εξαιρετικά σημαντικά, βήματα στην κατεύθυνση της ανάπτυξης μιας βαθιά πληγωμένης ελληνικής κοινωνίας, που πάνω από μια δεκαετία περιδινίζεται σε μια σειρά κρίσεων (οικονομικής, χρέους, θεσμών, υγειονομικής, δημοκρατίας).