Η διαμόρφωση «εξώστρεφης» πολιτικής και μιας νέας ταυτότητας προερχόμενης από τη βάση της κοινωνίας, σε συνδυασμό με τις κοινωνικές συμμαχίες που απαιτούνται κρίνεται ως «αναγκαίο» βήμα στις σημερινές συνθήκες για τον ΣΥΡΙΖΑ.
Το μεγάλο ερώτημα είναι, όπως άλλωστε για κάθε σύγχρονο κόμμα έτσι και για την Αξιωματική Αντιπολίτευση, πώς θα μπορέσει ο ΣΥΡΙΖΑ να ακολουθήσει ένα πολιτικό μοντέλο προσαρμοσμένο στις απαιτήσεις της εποχής χωρίς να παραγνωρίζει τις αρχές και τα ιδανικά του. Το ερώτημα αυτό ενισχύεται ακόμη περισσότερο καθώς λόγω της διακυβέρνησης της περιόδου 2015-2019 το κόμμα της «πάλαι πότε» Ριζοσπαστικής Αριστεράς έκανε πολλές πολιτικές και ιδεολογικές εκπτώσεις και συμβιβασμούς.
Το μοντέλο για ένα σύγχρονο αριστερό κόμμα, πρέπει να λάβει υπόψη του τα τρέχοντα ζητήματα πολιτικής, σε ένα ευρύτερα σύνθετο κοινωνικό και οικονομικό περιβάλλον που διαρκώς μεταβάλλεται λόγω της πανδημίας.
Υπό το πρίσμα αυτό, η αυτοαναφορικότητα σε παλιότερους «κοινωνικούς αγώνες»-ορόσημα για τον συγκεκριμένο χώρο δεν αρκούν, δεν βοηθούν επαρκώς και σ’ ένα βαθμό δεν μπορούν και να υποστηριχτούν. Η ύπαρξή τους σίγουρα αποτελεί ιστορικό μάθημα ή πηγή έμπνευσης, αλλά δεν φτάνει από μόνο του αυτό ώστε να δημιουργηθεί ένα έντονο και καινούριο «αποτύπωμα» υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ στην κοινωνία. Άλλωστε αυτό που διακυβεύεται είναι το παρόν και το μέλλον. Στην «Κουμουνδούρου» γνωρίζουν ότι εκεί που πρέπει να πέσει το βάρος της πολιτικής ανάλυσης και πρακτικής είναι στις σημερινές συνθήκες εργασίας, στο περιβάλλον αλλά και στις νέες τεχνολογίες.
Το μοντέλο επομένως της εξωστρέφειας και της συμμετοχής στην «βάση» είναι αυτό που οφείλει να ακολουθήσει ο ΣΥΡΙΖΑ στις σημερινές συνθήκες, ένα μοντέλο που πρέπει να προσανατολίζεται στη συμμετοχή του κόσμου. Η συμμετοχή από τη βάση με αδυναμίες αλλά και πλεονεκτήματα, λαμβάνει υπόψη τις ανεπτυγμένες ψηφιακές πλέον δυνατότητες των ατόμων. Η συμμετοχή από τη βάση μπορεί να «ελέγξει καταστάσεις» , να δημιουργήσει νέα ερωτήματα και να βάλει τον κόσμο, κομματικό ή μη σ’ ένα προσανατολισμό, ενώ ταυτόχρονα μπορεί να ενσωματώνει νέες ιδέες και προβληματισμούς στην κομματική σκέψη.
ΤΟ ΣΤΟΙΧΗΜΑ ΤΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΣΥΜΜΑΧΙΩΝ
Οι κοινωνικές συμμαχίες ως φράση ακούγεται συχνά το τελευταίο διάστημα στα χείλη πολλών στελεχών και αφορούν τις συμμαχίες μεταξύ ενός συνασπισμού δυνάμεων εντός της κοινωνίας, αρκούν όμως μόνο οι φίλοι ή τα μέλη του κόμματος για την επίτευξη τους ; Όσον αφορά τις συμμαχίες κυρίως στο επίπεδο των συνδικάτων και των φορέων, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει την ίδια ευκολία να «διεισδύει», να συνδιαμορφώνει πλαίσια και δράσεις όπως είχε τα προηγούμενα χρόνια ακόμα και με άτομα που δεν ανήκαν στον πολιτικό του φορέα και αυτό δυσχεραίνει την δημιουργία ενός νέου πλάνου.
Παρ’ όλα αυτά η παραδοχή κεντρικών στελεχών το τελευταίο διάστημα ότι η κυβέρνηση της Ν.Δ θα συνεχίσει να περνάει «αντεργατικά νομοσχέδια» άσχετα από τις κοινωνικές κινητοποιήσεις οδηγεί σ’ ένα αντιπαραθετικό σχήμα , μακριά από την αναγκαιότητα της δημιουργίας κοινωνικών συμμαχιών βάζοντας τελικά μόνο την αναγκαιότητα της πολιτικής αλλαγής στην συζήτηση. Μια πολιτική «αλλαγή που σίγουρα δεν μπορεί να έρθει ως ώριμο φρούτο». Αποστέλλεται επομένως έτσι «διφορούμενο» μήνυμα στους πολίτες.
Το μοντέλο της διαμόρφωσης πολιτικής από τη βάση σε συνδυασμό με τις κοινωνικές συμμαχίες προκρίνεται σίγουρα ως πιο αποτελεσματικό στις σημερινές συνθήκες. Οι κοινωνικές συμμαχίες δύνανται να παίξουν σημαντικό ρόλο στο ελληνικό πολιτικό πεδίο, με σημαντικά πολιτικά αποτελέσματα για τον ΣΥΡΙΖΑ. Παραμένει ερώτημα αν ο πολιτικός σχεδιασμός σε ανώτερο επίπεδο μπορεί να ενσωματώσει την άποψη αυτή ή αρκείται απλά σε μια καταγραφή της…