in ,

Είμαστε δυο, είμασταν τρεις | του Πάνου Χριστοδούλου

editor_image

Βιοπαθολόγου/Εργαστηριακού Ιατρού
Ιατρού Δημόσιας Υγείας και Κοινωνικής Ιατρικής
MSc Διοίκησης Μονάδων Υγείας
MSc Διατροφής, Τροφίμων και Μικροβιώματος
Υποψήφιου Διδάκτορα Ιατρικής Πανεπιστημίου Πατρών
PGCert Διαχείρισης κρίσεων στη δημόσια υγεία και ανθρωπιστικής απάντησης


Ο στίχος αυτός από το γνωστό τραγούδι ταιριάζει ιδιαίτερα στις εξελίξεις εν όψει των επερχόμενων βουλευτικών εκλογών στην πόλη της Άρτας. Όπως και η συνέχεια του: όπως το πάνε οι εκλεγμένοι ανεξαρτήτως αριθμού βουλευτές και οι πολιτικές που υπηρετούν, στην πόλη στο τέλος χίλιοι δεκατρείς θα μείνουν. Ακούμε για υποβάθμιση του νόμου λόγω της μείωσης του αριθμού των βουλευτών, λες και η παρουσία ενός παραπάνω βουλευτή προσέφερε κάτι στο νόμο. Το αντίθετο μάλιστα, οι πολιτικές που ψήφιζαν πολλές φορές και από κοινού οι τρεις βουλευτές διαχρονικά και η φυσιογνωμία της πολιτικής υπεραξίας που παράγουν μέσω των ψήφων μας οδήγησαν σε υποβάθμιση την πόλη με αποτέλεσμα τη μείωση των κατοίκων στην τελευταία απογραφή.

Εδώ μάλιστα δημιουργείται και ένα παράδοξο: ενώ (διαχρονικά) ο κάθε βουλευτής διαφημίζει το πάντα μεγάλο έργο του για το νόμο, τους αγώνες που δίνει και τις παρεμβάσεις του, ο νόμος πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο, καθώς συνεχώς μαγαζιά κλείνουν, νέοι επιστήμονες φεύγουν μη μπορώντας να βρουν δουλειά στο νόμο, παραγωγές αγροτικών προϊόντων σαπίζουν. Αλήθεια οι αγώνες αυτοί που ακριβώς δίνονται; Και αφού δίνονται πως από την περίοδο της οικονομικής κρίσης που (αναγκαστικά) ένα κομμάτι νέου κόσμου γύρισε στην ιδιαίτερη πατρίδα του, η πόλη δεν κατάφερε ποτέ να το ενσωματώσει με αποτέλεσμα να φύγει και πάλι για άλλες πολιτείες;

Η πολιτική ορθότητα δεν επιτρέπει να πούμε τι ακριβώς αγώνες δίνουν, τι ακριβώς γίνεται στα πολιτικά γραφεία και αν τελικά οι μάχες αφορούν εμπόριο ψήφων με ρουσφέτια και τάξιμο θέσεων και βολέματος. Η πολιτική ορθότητα επιτρέπει μόνο φανφάρες σε άρθρα που υπόσχονται νέους αγώνες, νέες χρηματοδοτήσεις, νέα ανάπτυξη. Η πολιτική ορθότητα δεν επιτρέπει να ειπωθεί πως οι δημόσιες θέσεις δεν είναι τσιφλίκι και ιδιοκτησία του κάθε πολιτευτή και πολιτικού γραφείου για να τις εμπορεύεται, αλλά ανήκουν στον ίδιο το λαό που τις πληρώνει με τη φορολογία του για να τους τις πουλάνε σαν κάτι δικό τους. Και τελικά πως οι αγώνες αυτοί μόνο απογοητεύουν περισσότερο νέο κόσμο με αξιοπρέπεια που αρνείται να γίνει κομμάτι αυτής της διαδικασίας.

Πραγματικούς αγώνες στην πόλη έμεινε να δίνει σχεδόν μόνο το εργατικό κέντρο. Οι υπόλοιποι κάνουν πως δίνουν και δυστυχώς ένα μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού κάνει πως τους πιστεύει και δουλευόμαστε σε κάθε προεκλογική εκστρατεία. Η μείωση των βουλευτών είναι ίσως η πρώτη φορά που τα αποτελέσματα των πολιτικών ακουμπάνε τα στελέχη των ίδιων συστημικών κομμάτων. Και υπό αυτό το πρίσμα μόνο υποβάθμιση δεν είναι για το λαό της Άρτας. Υποβάθμιση είναι όλα τα υπόλοιπα. Και αυτό δε θα αλλάξει με αριθμούς και πρόσωπα βουλευτών, αλλά με συλλογικούς αγώνες. Αλλιώς στην επόμενη απογραφεί ίσως μιλάμε με νέος θρήνους για μονοεδρική περιοχή.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *