Η προ ημερών ανακοίνωση της αποχώρησης του Κώστα Καραμανλή από τον κοινοβουλευτικό βίο και η απόφασή του να μην είναι ξανά υποψήφιος είχε ληφθεί εδώ και πολύ καιρό. Ήταν καθαρά προσωπική απόφαση και ελήφθη πριν καιρό, εννοείται χωρίς να γίνει και σχετική συζήτηση μεταξύ του Κ.Καραμανλή και του Πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη.
Η κίνηση αυτή τάραξε τα νερά στο κυβερνών κόμμα και προκάλεσε ευρύτερες συζητήσεις στο εσωτερικό της ΝΔ. Εξάλλου ο πρώην Πρωθυπουργός και πρόεδρος της ΝΔ επί 13 περίπου χρόνια είχε φροντίσει έγκαιρα να κρατήσει αποστάσεις από το Μαξίμου, τόσο στο θέμα των υποκλοπών όσο και σε άλλα ζητήματα όπως πχ στους χειρισμούς στα ελληνοτουρκικά.
Είχε φροντίσει να στείλει έγκαιρα τα μηνύματά του μέσω της έγκρισης που έδωσε για το νέο βιβλίο (Οι Απόρρητοι φάκελοι Καραμανλή- Η αθέατη συγκλονιστική διακυβέρνηση- Από τις υποκλοπές στη διπλωματία των αγωγών, το Βατοπέδι και τον Δεκέμβρη του 2008, εκδόσεις Λιβάνη) του δημοσιογράφου, αρθρογράφου της «Δημοκρατίας» και διευθυντή της ιστορικής εφημερίδας «Εστία», Μανώλη Κοττάκη. Και όχι μόνο έγκριση αλλά και σημειολογική παρουσία σε δυο εκδηλώσεις παρουσίασής του σε Λάρισα και Φλώρινα πρόσφατα.
Η κυκλοφορία του βιβλίου και η μεγάλη αναπαραγωγή τις τελευταίες ημέρες από πλήθος καραμανλικών βουλευτών και στελεχών, κυρίως από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, διότι από τα περισσότερα ΜΜΕ επελέγη η τακτική της αποσιώπησης του γεγονότος, ενισχύει την εκτίμηση ότι το…«πολιτικό πνεύμα» του πρώην Πρωθυπουργού πλανάται πάνω από το Μέγαρο Μαξίμου ακόμα και τώρα που αποχώρησε.
Αυτός έφυγε θεωρητικά από το Κοινοβούλιο αλλά όχι από την πολιτική και το βλέμμα είναι στραμμένο στην Προεδρία της Δημοκρατίας, ενώ πλέον οι καραμανλικοί είναι με τα όπλα παρα πόδα. Αυτή είναι και η γραμμή του πολύπειρου 94χρονου Πέτρου Μολυβιάτη με τον οποίο συζήτησε το θέμα και τη δήλωση των 68 λέξεων που δεν αναφέρει το όνομα Κυριάκος Μητσοτάκης.
Ο Κ. Καραμανλής έχει άλλη άποψη από τον Πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη, για τα εθνικά και όχι μόνο θέματα σε μια περίοδο που ανοίγει -τυχαία;- έστω και προεκλογικά θέμα συνεκμετάλλευσης κομματιού του Αιγαίου με τους Τούρκους όπως άφησε να φανεί από την τοποθετησή της η Ντόρα Μπακογιάννη.
Με αφορμή την κίνηση Καραμανλή ξανακοίταξα χθες το βιβλίο του Κοττάκη για να σας θυμίσω τι πιστεύει ο πρώην Πρωθυπουργός για πολλά. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Μ. Κοττάκης, ενισχύοντας και το «μύθο» του Κ. Καραμανλή, σημειώνει στην εισαγωγή του βιβλίου του, ότι «ανήκει στο ‘‘κλαμπ’’ των 35 πρώην ηγετών του κόσμου, τις επικοινωνίες των οποίων έθεσε στο στόχαστρό της η πανίσχυρη NSA (National SecurityAgency), η Υπηρεσία Εθνικής Ασφαλείας των ΗΠΑ. «Η κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή αποτέλεσε από πολύ νωρίς επανειλημμένως στόχο πολιτικής ανατροπής από ενέργειες Δυτικών διπλωματών».
Βέβαια, ενώ ο Μ. Κοττάκης – που είναι και τακτικότατος συνομιλητής του Κ. Καραμανλή- σημειώνει ότι «οργανωμένες ή σε απόκλιση (σα.σ. εννοεί τις προαναφερθείσες ενέργειες περί ανατροπής) από τον κεντρικό σχεδιασμό το διερευνούμε», συνεχίζει δίνοντας ουσιαστικά και την εκτίμηση των καραμανλικών και πιθανότατα του πρώην Πρωθυπουργού: «Ο Δεκέμβριος του 2008, σύμφωνα με κορυφαίο Έλληνα διπλωμάτη που υπηρέτησε στο Παρίσι, χαρακτηρίστηκε από τις γαλλικές μυστικές υπηρεσίες ‘‘η πρώτη μεγάλη πρόβα ανατροπής δυτικού αστικού καθεστώτος από δυνάμεις της διεθνούς αναρχίας’’, οι οποίες άγνωστο ακόμη, από ποιους καθοδηγούνταν».
Ο Μ. Κοττάκης σπεύδει όμως στην εισαγωγή να διευκρινίσει ό,τι το υλικό του βιβλίου δεν προέρχεται από το αρχείο του πρώην Πρωθυπουργού, αλλά για την ακρίβεια παρουσιάζονται, με βάση το υλικό της δικογραφίας της «Πυθίας» (σ.σ. το απόρρητο σχέδιο δολοφονίας του Κ. Καραμανλή), οι απόρρητοι φάκελοι για τον Καραμανλή.
Σύμφωνα με τον Κοττάκη, ο φάκελος είναι εντυπωσιακός, διότι από τη μελέτη των αποσπασμάτων…προκύπτει η μεθοδολογία που ακολουθούν οι μεγάλες δυνάμεις με συμμάχους ανώνυμους απλούς πολίτες υπεράνω υποψίας προκειμένου να υποκινούν εξεγέρσεις, να στήνουν δίκτυα υποκλοπών, να χτυπούν ηθικά ηγεσίες, χωρίς κανείς να μπορεί να φτάσει ποτέ με αποδείξεις στις ίδιες.
«Έχω συζητήσει κατ’ επανάληψη με τον πρώην πρωθυπουργό Κώστα Καραμανλή για όλα όσα συνέβησαν την περίοδο της πρωθυπουργίας του. Για τις σχέσεις του με τις ΗΠΑ, για την πολιτική του απέναντι στη Ρωσία, για τη στόχευση της ενεργειακής του πολιτικής, για την αποσταθεροποίηση της πολιτικής του, ακόμη και για το φερόμενο σχέδιο δολοφονίας του» γράφει ο Κοττάκης και υποστηρίζει ότι ο πρώην πρωθυπουργός, παρά τα όλα όσα συνέβησαν, δεν πιστεύει ότι υπήρξε σχέδιο φυσικής του εξόντωσης. Όμως σημειώνει στη συνέχεια: «μετά την πολιτική των αγωγών άρχισαν να συμβαίνουν διάφορα περίεργα πράγματα, όπως απαγωγές επιχειρηματιών, οι φωτιές του 2007 και ο Δεκέμβριος του 2008, κατά τη διάρκεια του οποίου έγιναν επεισόδια ασύμμετρα σε σχέση με το αναμφισβήτητα θλιβερό γεγονός. Δεν ξέρω αν πίσω από αυτά κρύβονταν Κοσοβάροι, Τούρκοι, Αλβανοί, Σκοπιανοί, όποιοι άλλοι. Αλλά οι ΗΠΑ είναι δύναμη με παγκόσμια ματιά».
Σε άλλο σημείο του βιβλίου του ο Μ. Κοττάκης, επικαλούμενος συζητήσεις του με τον πρώην Πρωθυπουργό, αναφέρει ότι ο Κ. Καραμανλής του ξεκαθάρισε: «Εγώ κοιτούσα το εθνικό συμφέρον. Δεν ήταν οικονομικό το θέμα. Την ανισότητα γεωπολιτικού βάρους, όπως τουλάχιστον την προσλαμβάνουν πολλοί στα δυτικά κέντρα αποφάσεων, κάθε σοβαρός Έλληνας ηγέτης πρέπει να σκέφτεται πώς θα την αντιμετωπίσει. Οι αγωγοί ήταν εθνική πολιτική γιατί παρέκαμπταν την Τουρκία και έλεγχαν τη ροή του φυσικού αερίου προς Αλβανία-Σκόπια. Δεν ήταν αντιαμερικανική πολιτική. Ο τρόπος που συμπεριφέρθηκαν ορισμένοι κορυφαίοι Αμερικανοί διπλωμάτες ήταν τουλάχιστον περίεργος».
Επίσης, ο Κ. Καραμανλής, διευκρινίζει ότι τον καιρό που εφάρμοζε αυτή την πολιτική δεν υπήρχε αμερικανικό ενδιαφέρον για το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης. «Αλλά ήταν η κυβέρνησή μου που δρομολόγησε πριν από τους ρωσικούς αγωγούς τον ανταγωνιστικό αγωγό ITGI, που είχε ένθερμη δυτική-και κυρίως αμερικανική- στήριξη. Εγκαινιάσαμε με τον Ερντογάν, παρουσία του Αμερικανού υπουργού Ενέργειας Σάμιου-ελ Μπόντμαν, την κατασκευή του ελληνοτουρκικού κομματιού του, το 2005, και μετά τη λειτουργία του, δυο χρόνια αργότερα. Εμείς συμφωνήσαμε με τη Βουλγαρία, το 2009, και την κατασκευή του Διασυνδετηρίου Αγωγού Ελλάδας-Βουλγαρίας, που είχε επίσης δυτική-και κυρίως αμερικανική-στήριξη. Ακριβώς γιατί η στόχευση δεν ήταν αντιαμερικανική ή αντιρωσική αλλά ήταν η ενίσχυση του γεωπολιτικού ρόλου της χώρας, αξιοποιώντας και ενισχύοντας τη θέση της με όλους τους δυνατούς τρόπους και έναντι όλων. Οι ΗΠΑ όμως ήθελαν το μονοπώλιο, χωρίς να προσφέρουν ανταλλάγματα, ούτε για την ενίσχυση της γεωπολιτικής μας θέσης ούτε για την ασφάλειά μας»« σύμφωνα με τον πρώην Πρωθυπουργό.
Στο βιβλίο ξετυλίγεται για πρώτη φορά µέσα από πλήθος ντοκουµέντων και νοµικών κειµένων, το αόρατο νήµα που συνδέει τις υποκλοπές, τη διπλωµατία των αγωγών, το φυσικό αέριο, τις φονικές πυρκαγιές του 2007, τις απειλές κατά του πρώην πρωθυπουργού, το βέτο στο Βουκουρέστι, το Βατοπέδι και τον Δεκέµβρη του 2008 φωτίζοντας τους πραγµατικούς πρωταγωνιστές αλλά και κάθε µορφής επιδιώξεις στη διάρκεια της διακυβέρνησης του Κώστα Καραµανλή.
Για το μεγάλο θέμα της Μονής Βατοπεδίου που ταρακούνησε συθέμελα την διακυβέρνηση Καραμανλή, αναφέρει ο Μ. Κοττάκης, ότι ήταν δήθεν σκάνδαλο που στήθηκε εντέχνως, με σκοπό να πλήξει και τελικά να ανατρέψει την τότε κυβέρνηση. Μάλιστα, υπογραμμίζει ότι δεν ευσταθεί ο ισχυρισμός ότι με την συνωμοσία αυτή επιδιώχθηκε η «τιμωρία» του πρώην πρωθυπουργού για την υποτιθέμενη αντιδυτική πολιτική που κατηγορήθηκε ότι ακολουθεί.
«Σ’ όλη του τη ζωή, άλλωστε, ο Καραμανλής υπήρξε υπέρμαχος του δυτικού προσανατολισμού της χώρας. Η οικογενειακή του παράδοση, η ιδεολογική του συγκρότηση, η πολιτική του διαδρομή από το 1974 και εντεύθεν το μαρτυρούν αδιάψευστα. Βεβαίως, στο δίλημμα να πειθαρχήσει στις απαιτήσεις και στα κελεύσματα άλλων, έστω και συμμάχων, και να προωθήσει τα εθνικά συμφέροντα (με το άνοιγμα στη Ρωσία και την πολιτική των αγωγών) ο Κώστας Καραμανλής επέλεξε να υπηρετήσει το εθνικό συμφέρον. Και αυτό σε πολιτικό επίπεδο το πλήρωσε τελικά» αναφέρει ο Κοττάκης και παραπέμπει σε πηγές, ενισχύοντας την άποψη περί ισχυρής εμπλοκής του αμερικανικού παράγοντα σε αυτήν την υπόθεση.
Με βάση τα όσα γράφει ο Μ. Κοττάκη, κεντρικό ρόλο στην επιχείρηση για την ανατροπή της ενεργειακής πολιτικής της Ελλάδας, ήταν ο Μάθιου Μπράιζα και προϋπόθεση για την ανατροπή της και, κατ’ επέκταση, για την ανατροπή της κυβέρνησης Καραμανλή ήταν, όμως, το Βατοπέδι και ο θυελλώδης Δεκέμβριος του 2008. «Τότε αποσταθεροποιήθηκε πραγματικά η κυβέρνηση της Ν.Δ., η οποία έως τις αρχές Σεπτεμβρίου του 2008 προηγείτο σαφώς του ΠΑΣΟΚ στις δημοσκοπήσεις. Με την υπόθεση του Βατοπεδίου ο Καραμανλής βρέθηκε πρώτη φορά μετά το 2004 με την πλάτη στον τοίχο» γράφει ο Κοττάκης και επίσης, αναφέρει ότι πρωταγωνιστής σε αυτό το «coup» (πραξικόπημα), ήταν ένας άλλος σημαντικός Αμερικανός διπλωμάτης, ο Χόιτ Μπράιαν Γι, ο τότε πρόξενος των ΗΠΑ στη Θεσσαλονίκη.
«Οργίασε μέσα στο πρώτο οκτάμηνο του 2008 επισκεπτόμενος μονές του Αγίου Ορους, μεταξύ αυτών και τη Μονή Βατοπεδίου, προκειμένου να εντοπίσει στοιχεία για δήθεν σκάνδαλο της Ν.Δ. Κορύφωσε όμως τη δραστηριότητά του με στόχο την ανατροπή της κυβέρνησης, κάτι που δεν έκρυβε από τους συνομιλητές του μετά την πρωτοβουλία του υπουργού Ανάπτυξης Χρήστου Φώλια αρχές Αυγούστου του 2008 να καταθέσει στη Βουλή προς κύρωση την ενεργειακή συμφωνία Ελλάδας – Ρωσίας» αναφέρει ο Κοττάκης.
Παράλληλα, διευκρινίζει ότι ο Καραμανλής αιφνιδιάστηκε με την προβολή του θέματος από τηλεοπτικούς σταθμούς στις αρχές Σεπτεμβρίου του 2008, ενώ σίγουρα δεν ανέμενε την ανάσυρση του σχετικού φακέλου από το αρχείο από την Εισαγγελία του Αρείου Πάγου (με το περίφημο επιχείρημα περί «περιπλανηθέντων υπουργών», το οποίο κατέρρευσε στη Βουλή και στα δικαστήρια). Γι’ αυτό, άλλωστε, όταν ερωτήθηκε για το Βατοπέδι στη διάρκεια της καθιερωμένης συνέντευξης στη ΔΕΘ του 2008 αποκρίθηκε μάλλον αμήχανα: «Απαντήσεις στη Βουλή».
Στην εισαγωγή του βιβλίου γράφει ότι μέσα από τα έγγραφα του απόρρητου φακέλου «Πυθία» ξεπηδούν δυο παρατάξεις ανθρώπων και τις περιγράφει ως εξής:
«Εκείνοι οι οποίοι σε διαφορετικές περιόδους έδρασαν υπέρ των συμφερόντων της Δύσης, σε συνεννόηση ή και σε απόκλιση από τις βασικές οδηγίες που λάμβαναν από τις κυβερνήσεις τους (επειδή ορισμένοι είχαν ενδεχομένως και προσωπικές ατζέντες). Σε αυτή την κατηγορία θα συναντήσουμε τον Αμερικανό αναπληρωτή βοηθό υπουργό Εξωτερικών Μάθιου Μπράιζα, τον Αμερικανό πράκτορα Γουίλιαμ Μπέιζιλ, τον υψηλόβαθμο διπλωμάτη του Στέιτ Ντιπάρτμεντ Χόιτ Μπράιαν Γι, τη νούμερο δυο της πρεσβείας των ΗΠΑ στην Αθήνα, Ντέμπορα Μακάρθι, τον εμπορικό ακόλουθό της Γούντγουορντ Κλαρκ Πράις, τον διοικητή της πανίσχυρης υπηρεσίας πληροφοριών των ΗΠΑ NSA Μάικλ Χέιντεν (ο οποίος, αν και ρεπουμπλικανός, τάχθηκε δημοσίως υπέρ του Μπάιντεν στις τελευταίες προεδρικές εκλογές) τον Αμερικανό πρεσβευτή στην Αθήνα Ντάνιελ Σπέκχαρντ, τους τρεις υψηλόβαθμους διπλωμάτες των ΗΠΑ στην Αθήνα, Νέιθαν Μπαρνς, Πολ Τζόνσον και Τζουντ Σακβ.
Θα συναντήσουμε επίσης τον τηλεοπτικό σταθμό MegaChannel και την εφημερίδα Το Βήμα ζώντος του εκδότη Χρήστου Λαμπράκη, εισαγγελείς που επέβαλλαν αναιτίως εξοντωτικές ποινές σε συνεργάτες του Κώστα Καραμανλή, αγνώστου ταυτότητος ταραχοποιά στοιχεία που έδρασαν στις φωτιές του 2007 και στα επεισόδια του Δεκεμβρίου 2008, πράκτορες της ημετέρας ΕΥΠ, Έλληνες πολιτικοί που μετείχαν στο δίκτυο φυσικής παρακολούθησης του πρώην Πρωθυπουργού, κατάδικους των φυλακών Κορυδαλλού, κ.α.».
Στη συνέχεια ο Κοττάκης θα δώσει την απάντηση που στηρίζουν όλοι οι καραμανλικοί γιατί έγινε όλο αυτό: «Το γεγονός ότι ανήκουν στην ίδια κατηγορία δεν σημαίνει βεβαίως ότι εκκινούσαν οι ανωτέρω από την ίδια αφετηρία, ότι ήταν σε συντονισμό και ότι είχαν τα ίδια κίνητρα. Ο στόχος όμως πολιτικά ήταν ο ίδιος: ο Καραμανλής».
Το κρίσιμο σημείο για τον Κοττάκη είναι ο Νοέμβριος του 2004, διότι μέχρι τότε –χρονικό σημείο που οι ΗΠΑ αναγνώρισαν τα Σκόπια με το όνομα «Μακεδονία»- ο Καραμανλής είχε άριστη σχέση με την υπερδύναμη. «Αιφνιδιάστηκε δυσάρεστα από την εσφαλμένη αναγνώριση των Σκοπίων από τις ΗΠΑ, γεγονός που ενίσχυσε τον προβληματισμό του για τον βαθμό που τα συμφέροντα των ΗΠΑ ταυτίζονταν απολύτως με τα ελληνικά.
Το βιβλίο ουσιαστικά εκκινεί με το πρώτο Σοκ, που δεν ήταν άλλο από την πτώση του Σινούκ. Κατέπεσε εν πτήσει προς το Βατοπέδι στις 11/11/2004 οδηγώντας στον θάνατο τον Πατριάρχη Αλεξανδρείας Πέτρο (επιστήθιο φίλο του Τάσσου Παπαδόπουλου, προέδρου τότε της Κυπριακής Δημοκρατίας και του Αιγύπτιου Προέδρου Χόσνι Μουμπάρακ). Ο Κοττάκης αναφέρει ότι είναι αναπάντητα τα ερωτήματα περί δολιοφθοράς και σημειώνει ότι ήταν το πρώτο μεγάλο γεγονός που προβλημάτισε τον Κ. Καραμανλή, νέο πρωθυπουργό τότε, και ήγειρε ερωτηματικά αναφορικά με την κατεύθυνση της εξωτερικής πολιτικής της χώρας.
Μεταξύ των πολλών που γράφει ο Κοττάκης, όπως για τις υποκλοπές, σημειώνει: «Αμφιβολία ότι ο Καραμανλής συγκρούστηκε με βασικές επιλογές των ΗΠΑ και δυσαρέστησε δύο προέδρους της με τα επτά ‘‘όχι’’ που είπε (σχέδιο Ανάν, στρατός στο Αφγανιστάν, ελικόπτερα Απάτσι στο Αφγανιστάν, Βουκουρέστι και το βέτο στην ένταξη των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ, Κοσσυφοπέδιο, μη χρήση option για αγορά F-16, άρνηση εγκατάλειψης του αγωγού South Stream) δεν υπάρχει.