Είναι μίζερη ποδοσφαιρικά η Άρτα; Με το χέρι στην καρδιά, όχι. Η Άρτα, και θα το γράψω λαϊκά, «ξέρει πολλά καντάρια μπάλα». Η περιοχή μας έχει μεγάλη ιστορία. Είναι ποδοσφαιρομάνα και έχει βγάλει μεγάλους παίκτες. Από που να αρχίσει κανείς και που να τελειώσει.
Το Αρτινό ποδόσφαιρο όμως είναι στην ανυποληψία τα τελευταία χρόνια, μια περιοχή που την εκπροσωπούσε κυρίως η ιστορική Αναγέννηση Άρτας που πάντα είναι το καμάρι, παρά τις πάρα πολλές πικρίες των τελευταίων ετών.
Ακόμα και η παρουσία του Καραϊσκάκη στην δεύτερη κατηγορία δεν έδωσε πρεστίζ στο Αρτινό ποδόσφαιρο, ενώ την ίδια στιγμή η ομάδα δεν είχε κανένα ψυχικό δεσμό με τους παραδοσιακούς φιλάθλους και αυτό φάνηκε και από την μικρή υποστήριξη που έτυχε.
Δυστυχώς η φετινή ποδοσφαιρική χρονιά ήταν μαύρη για το Αρτινό ποδόσφαιρο με τον υποβιβασμό και της Αναγέννησης στο τοπικό πρωτάθλημα και του Καραϊσκάκη που έπεσε από την β΄ κατηγορία.
Ο πικραμένος Αρτινός ποδοσφαιρικός κόσμος κάνει χρόνια υπομονή και περίμενε πως και πως την ολική επαναφορά της ιστορικής Αναγέννησης που αλλιώς ξεκίνησε και αλλιώς κατέληξε. Την ίδια στιγμή, μέσα στην…μοναξιά του ο Καραϊσκάκης υποβιβάστηκε, αλλά όπως και να το κάνουμε, δεν είναι το ίδιο βαριά η φανέλα με αυτή της Αναγέννησης.
Η ποδοσφαιρική Άρτα κινείται σε πέλαγος ποδοσφαιρικής ανυποληψίας αν και έχει ταλαντούχους ποδοσφαιριστές στο νομό και παλαιούς παίκτες, τόσο εδώ όσο και σε άλλες περιοχές που μπορεί να συνδράμουν.
Το ζήτημα είναι τι γίνεται από εδώ και πέρα. Λύσεις όπως ένωση ομάδων δεν είναι κατά την προσωπική μου άποψη, αποδεκτές. Δεν έχουν να προσφέρουν κάτι. Απλά να μην κυριαρχήσει το μίσος και ο φανατισμός, η ξεροκεφαλιά και η αγκύλωση που θα οδηγήσουν στην αλληλοεξουδετέρωση ομάδων της Άρτας.
Γνωρίζοντας από κοντά τα δύο πεδία, πολιτική και μπάλα, δεν μπορώ παρά να διακρίνω παραλληλισμούς και αντανακλάσεις του Αρτινού ποδοσφαίρου με την πολιτική και το αντίστροφο.
Ας γίνει το πάθημα – μάθημα. Η ανακύκλωση της μιζέριας στον ποδοσφαιρικό μικρόκοσμο της Άρτας να μην συνεχιστεί και η φετινή χρονιά ας είναι διδακτική για όλους.
Πολλοί λένε ότι η μόνη λύση είναι να γίνει μια ισχυρή, υγιής και ανταγωνιστική ομάδα που θα λέγεται Άρτα η κάπως αλλιώς, μετά από συγχώνευση των δύο, δηλ. της Αναγέννησης και του Καραϊσκάκη. Κι εγώ θα ήθελα την Αναγέννηση που παρακολουθούσα από πιτσιρίκι και την έχουμε στην καρδιά μας. Μπορεί να γίνει υπό τις παρούσες αγωνιστικές και οικονομικές συνθήκες; Μερικοί λένε όχι και άλλοι ναι και οι πρώτοι μιλάνε για την ώρα της υπέρβασης.
Βέβαια όπως προείπα διαφωνώ με την κατάργηση της Αναγέννησης, διότι αυτό είναι το ισχυρό όνομα, το δυνατό brand. Ως εκ τούτου ότι γίνει στο πεδίο της συγχώνευσης δεν μπορεί να μην έχει το όνομα Αναγέννηση.
Γνωρίζουμε όσοι ασχολούμαστε με το ποδόσφαιρο χρόνια πολλά ότι καμιά χειροπιαστή απόδειξη και κανένα σοβαρό παράδειγμα στον ελληνικό ποδοσφαιρικό χάρτη δεν υπάρχει, από τα οποία να προκύπτει ότι οι συγχωνεύσεις στο ποδόσφαιρο δημιουργούν νέες ομάδες, ισχυρότερες των μητρικών σωματείων.
Ας σκεφτούμε όλοι, αν η πόλη αντέχει δύο ομάδες. Ας δούμε μερικά χωριά πως ανέβηκαν με ελάχιστους φιλάθλους. Όλα τα άλλα είναι αλληλοτροφοδοτούμενη, ατελείωτη, ανυπόφορη μιζέρια, μεζέδες και μπύρες και να ‘χαμε να λέγαμε.
H ποδοσφαιρική Άρτα έχει προοπτική και μέλλον για να ξεφύγει από τη σημερινή ποδοσφαιρική μιζέρια. Ας δούμε δίπλα μας τις γίνεται σε Αγρίνιο και Γιάννινα. Στο χέρι όλων είναι να σηκώσει και πάλι κεφάλι. Τα πρόσωπα υπάρχουν, αλλά ας μην λησμονούμε το ισχυρό οικόσημο της Αναγέννησης που μπορεί τώρα να μην γυαλίζει, αλλά κοστίζει μια ποδοσφαιρική περιούσια για όσους καταλαβαίνουν.