<<Τ’ αηδόνια σε χτικιάσανε στην Τροία που στράγγιξες χαμένα μια γενιά καλύτερα να σ’ έλεγαν Μαρία και να ‘σουν ράφτρα μες στην Κοκκινιά κι όχι να ζεις μ’ αυτή την κομπανία και να μην ξέρεις τ’ άστρο του φονιά>>
«Και δεν μου λες μαμά, τι είναι αυτή η «απεργία»; Συνέχεια μιλάς για αυτή αλλά δεν την έχω δει ποτέ! Πως φαίνεται; Είναι καλή ή κακία σαν την κυρία Μαίρη από δίπλα;» Η μαμά δεν απάντησε, βασικά δεν άκουγε! Σήμερα τους είχαν καλέσει έναν – έναν όλους τους εργαζόμενους της εταιρείας, να πάνε λέει να «διαπραγματευτούν» με τον μάνατζερ το ωράριο του εξαμήνου και να «διευθετήσουν» το ωράριο για τον χειμώνα και είχε πολύ άγχος. Και η μαμά ήξερε ότι αν δεν συμφωνήσει – οικειοθελώς πάντα – με τον μάνατζερ σε ότι της πει θα πρέπει να ψάχνει πάλι για δουλειά! Και που να πάει; Όλοι δούλευαν 10 ώρες και πληρωνόταν για 4. Και αν ήθελε ο μάνατζερ τους έδινε και κάτι κουπόνια για το σούπερ μάρκετ. Είχε μαζέψει 1 μέχρι τώρα, μετά από 5 μήνες δουλειά. Περίμενε όμως και τα ρεπό που θα έπαιρνε το χειμώνα! Ποιος ξέρει μπορεί να ήταν καλύτερα με αυτά! Δεν είχε πάρει ποτέ ρεπό, δεν ήξερε πως ήταν! Κάθε φορά που ήταν να «διευθετήσει» τον χρόνο εργασίας της, ο μάνατζερ την απέλυε!
Στο βάθος του μυαλού της εκείνη την στιγμή, θυμήθηκε την γιαγιά της! Η γιαγιά της δούλευε και αυτή. Είχε πάει και στο Πανεπιστήμιο η γιαγιά της! Και θυμάται ότι όταν ήταν μικρή, η γιαγιά πήγαινε στη δουλειά 5 μέρες την εβδομάδα, δούλευε 8 ώρες και πληρωνόταν και για τις 8! Που τέτοιες πολυτέλειες τώρα, σκέφτηκε! Και όμως «αν κάναμε απεργία, έστω να μιλούσαμε μεταξύ μας, να πάμε όλοι και να πούμε στον μάνατζερ τα ίδια….. «, σκεφτόταν. Έκλεισε την πόρτα και έφυγε να πάει να «διαπραγματευτεί»! Άρτα, Ιούνης 2035
<<Γυρίσανε πολλοί σημαδεμένοι απ’ του καιρού την άγρια πληρωμή στο μεσοστράτι τέσσερις ανέμοι τους πήραν για σεργιάνι μια στιγμή και βρήκανε τη φλόγα που δεν τρέμει και το μαράζι δίχως αφορμή Και σαν τους άλλους χάθηκαν κι εκείνοι τους βρήκαν να γαβγίζουν στα μισά κι απ’ το παλιό μαρτύριο να ‘χει μείνει ένα σκυλί τη νύχτα που διψά γυναίκες στη γωνιά μ’ ασετυλίνη παραμιλούν στην ακροθαλασσιά>>
Θα μπορούσε να είναι μια ιστορία από το μέλλον. Παρόλο που σε πολλές περιπτώσεις θυμίζει το παρόν! Σκεφτείτε εξάλλου ότι ήδη για πολλούς και πολλές η παραπάνω αφήγηση ίσως βρίσκεται στο ημερολόγιο τους, δίπλα από τα ποσά τα οποία λαμβάνουν: 450 ευρώ, 350 ευρώ. Πριν από μια δεκαετία μιλούσαμε για τη γενιά των 700 ευρώ. Μήπως και αυτό σήμερα δεν ακούγεται για τους περισσότερους ως σενάριο επιστημονικής φαντασίας; Στις αρχές τις δεκαετίας του 90 όσοι θυμούνται την dream team, μπορεί και να θυμούνται τις μεγάλες κινητοποιήσεις της ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ ή της ΓΣΕΕ. Τώρα αν ρωτήσουμε σε μια πλατεία άτομα που δε θυμούνται την dream team να παίζει, πόσες πιθανότητες υπάρχει να ξέρουν τι είναι η ΓΣΕΕ ή ο Παναγόπουλος; Λίγες; Καμία; Μήπως τελικά το μέλλον που τόσο φοβόμαστε έχει ήδη έρθει;
Κατατέθηκε πριν λίγες μέρες το νομοσχέδιο της κυβέρνησης για τα εργασιακά στη Βουλή. Και στα έδρανα της, την πιο πάνω ιστορία προσπαθούν να διαμορφώσουν σε αληθινή! Αυτά θα συζητήσουν! Αυτό το μέλλον ετοιμάζουν εδώ και χρόνια για τον κόσμο της δουλειάς: ατομικές εργασιακές σχέσεις, κατάργηση των Συλλογικών Διαπραγματεύσεων και κάθε έννοιας συλλογικού εργατικού δικαίου, κατάργηση του 8ωρού, αύξηση του ωραρίου εργασίας, αμοιβή της εργασίας με διευθέτηση του χρόνου εργασίας, ρεπό, μειωμένο ωράριο, τηλεργασία, πλήρη απελευθέρωση των απολύσεων, ενίσχυση των ελαστικών σχέσεων εργασίας, οριστική κατάργηση της Κυριακάτικής αργίας, κατάργηση του Σώματος Επιθεώρησης Εργασίας, διάλυση της οργανωμένης συνδικαλιστικής δράσης και μετατροπή της σε ιδιώνυμο αδίκημα, μετατροπή της απεργίας σε «τρομοκρατική πράξη» σχεδόν – πάλι καλά που δεν την έβαλαν στον 187Α!
Αυτά που χρόνια πολλά αποτελούν τις μύχιες επιδιώξεις του κεφαλαίου, τις ονειρώξεις των εργοδοτών και του ΣΕΒ, έρχεται η σημερινή κυβέρνηση της ΝΔ και σε πλήρη αντιστοίχιση με όλες τις προηγούμενες κυβερνήσεις, έρχεται και τις καταθέτει για <<συζήτηση>> και ψήφιση. Ο Υπουργός Εργασίας, ο κυριος Χατζηδάκης, δήλωσε πριν κάποιες εβδομάδες ότι δεν χρειάζεται να γίνει και μεγάλη συζήτηση και διαβούλευση για το Νομοσχέδιο: δούλεψαν πολλούς μήνες για να τα γράψουν, λέει και ως εκ τούτου είναι ολόσωστο! Ε ναι! Είναι προφανές σε όποιον διαβάσει αυτές τις 140 σελίδες ότι τα αφεντικά έχουν κάνει δουλειά ετών για να μπορέσουν να περιγράψουν ακριβώς την εργασιακή ζούγκλα και από αυτή την πλευρά είναι ολόσωστο κύριε Υπουργέ!
Σε αυτές τις 140 σελίδες ο στόχος είναι ένας: να μείνει ο εργαζόμενος εντελώς μόνος του με τον εργοδότη να «διαπραγματευεται» για να πουλήσει την εργατική του δύναμη και να ζήσει. Και όλοι όσοι έχουμε εργαστεί έστω και μισή μέρα στη ζωή μας, ξέρουμε ότι αυτή η σχέση δεν είναι ισότιμη. Και ενώ από τη μια λοιπόν τα 2/3 των σελίδων του νομοσχεδίου είναι γεμάτα αντεργατικές διατάξεις που προκρίνουν το ατομικό εργατικό δίκαιο, καταργούν δικαιώματα δεκάδων ετών, μας γυρνάνε 80 χρόνια πίσω, το 1/3 των σελίδων αφιερώνεται στην διάλυση της δράσης των σωματείων, ακόμη και αυτών που υπάρχουν σήμερα! Γιατί άραγε μια από τις κύριες επιδιώξεις τους είναι και η διάλυση των σωματείων; Δεν αρκεί η κατασυκοφάντηση τόσων ετών; Δεν αρκούν οι εργοδοτικές πλειοψηφίες; Δεν αρκούν τύποι σαν τον πρόεδρο και την ηγεσία της ΓΣΕΕ; Η απάντηση είναι: ΟΧΙ! Δεν αρκούν! Γιατί η οργάνωση στα σωματεία και η οργανωμένη πάλη του εργαζόμενου λαού έχει μεγαλύτερη δύναμη από το αφεντικά! Και φοβούνται! Φοβούνται πολύ όταν ακούν αυτό το «εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά»! Οπότε πρέπει να τα διαλύσουν όλα! Να τους αλλάξουν ουσία, ρόλο και χαρακτήρα! Ποιος να το έλεγε άραγε ότι θα φτάσουμε να υπερασπιζόμαστε τον 1264 του 1982, το 2021!
<<Και στ’ ανοιχτά του κόσμου τα καμιόνια θα ξεφορτώνουν στην Καισαριανή πώς έγινε με τούτο τον αιώνα και γύρισε καπάκι η ζωή πώς το ‘φεραν η μοίρα και τα χρόνια να μην ακούσεις έναν ποιητή >>
Και έτσι λοιπόν σε αυτά τα 30 άρθρα σχεδιάζουν την υποχρεωτική εγγραφή στο ηλεκτρονικό μητρώο του Υπουργείου Εργασίας για όλα τα σωματεία που περιλαμβάνει τα καταστατικά τους, την σύνθεση των Διοικητικών Συμβουλίων, τα μέλη του σωματείου, τα αποτελέσματα των εκλογών, τα βιβλία αποφάσεων των Διοικητικών Συμβουλίων και των Γενικών Συνελεύσεων, ως προαπαιτούμενο για να μπορεί λέει το σωματείο να είναι «νόμιμο», να μπορεί να υπογράφει ΣΣΕ, να μπορεί να προστατεύει τα μέλη του, να μπορεί να αποφασίζει για απεργία, να μπορεί να έχει έσοδα και μέλη. Θεσπίζει την υποχρέωση των σωματείων στο να παρέχουν συστήματα συμμετοχής σε συνεδριάσεις και ψηφοφορίας με ηλεκτρονικό τρόπο και φανταστείτε τι θα γίνετε στις εκλογές! Κάποτε πριν 50 χρόνια και, ψηφίσαν και τα δέντρα σε κάτι εκλογές, τώρα θα ψηφίζουν μαζικά οι μάνατζερ, τα αφεντικά και τα τσιράκια τους από τα γραφεία αντί για τους εργαζόμενους – άλλωστε όπως λέει και ο Χατζηδάκης, αυτοί ξέρουν καλύτερα! Απελευθερώνει τις απολύσεις και τις μεταθέσεις συνδικαλιστών καταργώντας και το άρθρο 15 του 1264, υπολογίζοντας να «γλυτώσουν» από τους ενοχλητικούς, τους μη-ξεπουλημένους στα σωματεία. Ενώ για να προκηρύξει πλέον με αυτές τις διατάξεις ένα σωματείο απεργία θα προσομοιάζει την κλήρωση του λαχείου πιθανοτικά, πέρα από το περίφημο 50%+1 της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ! Ειρωνική λεπτομέρεια: Οι ίδιοι έχουν εκλεγεί με το 25% των κατοίκων της Ελλάδας.
<<Με δέσαν στα στενά και στους κανόνες και ξημερώνοντας Παρασκευή τοξότες φάλαγγες και λεγεώνες με πήραν και με βάλαν σε κλουβί και στα υπόγεια ζάρια τους αιώνες>>
Αυτά τα παράδοξα συμβαίνουν όταν ανακατεύεται ο χώρος και ο χρόνος. Όπως παράδοξο είναι και το γεγονός πως πολλά στοιχεία που περιέχει ο νόμος εφαρμοζόταν και χωρίς να γράφονται πουθενά. Παράνομα. Αλλά χωρίς να ασχολείται η επιθεώρηση εργασίας με τους εργοδότες. Σε πόσες επιχειρήσεις τηρείται το οκτάωρο; Σε πόσες πληρώνονται όλες οι υπερωρίες; Σε πόσες μπορείς να κάνεις απεργίες χωρίς απειλές; Σε πολύ λίγες είναι η αλήθεια.
Άρα τι αλλάζει ακριβώς αυτό το νομοσχέδιο αφού έτσι και αλλιώς στον κόσμο των αφεντικών, τα αφεντικά μπορούν να κάνουν περίπου ότι θέλουν; Αλλάζει. Όχι μόνο το παρόν και πάλι. Αλλά το μέλλον. Φέρνοντας το μέλλον στο σήμερα, κατοχυρώνοντας τις πρακτικές που τόσα χρόνια επέβαλλαν, προσπαθούν να χτίσουν ένα διαφορετικό μέλλον. Προσπαθούν να δημιουργήσουν ένα νέο σημείο ισορροπίας ώστε να πάνε ακόμα παραπέρα από αυτό. Οι υπερωρίες που θα πληρώνονται με ρεπό θα γίνουν υπερωρίες με δέκα λεπτά διάλειμμα, το 50 συν ένα για την απεργία θα γίνει απεργία με την έγκριση του εργοδότη, το δωδεκάωρο θα γίνει δεκαεξάωρο. Όχι τυπικά στην αρχή. Όπως συνέβαινε και τόσα χρόνια.
Γιατί; Γιατί, ΑΥΤΟΙ νομίζουν ότι μπορούν. ΕΜΕΙΣ όμως; Τι λέμε ΕΜΕΙΣ; Θα τους αφήσουμε; Θα το κάνουμε αυτό στα παιδιά μας; Θα τους παραδώσουμε ένα μέλλον χειρότερο από το δικό μας παρόν και παρελθόν; Θα συνεχίσουμε να πιστεύουμε ότι αν οι πορείες και οι απεργίες ήταν επικίνδυνες θα τις απαγόρευαν; Ε ήρθε λοιπόν η ώρα, τον τελευταίο χρόνο τις απαγόρευσαν και αυτές. Τι άλλο πρέπει να γίνει; Για πόσο ακόμα θα μπορεί να επιβιώνει η κοινωνία ελπίζοντας σε ένα μέλλον που δε θα έρθει ποτέ αν δεν κάνει κάτι η ίδια για αυτό; Θα συνεχίσουμε να φοράμε ένα κλουβί που δε μας χωράει;
Η απάντηση είναι ΟΧΙ! Και την απάντηση θα την δώσουμε στο μέρος που ξέρουμε καλύτερα από όλους: στο ΔΡΟΜΟ! ΟΛΟΙ και ΟΛΕΣ στην απεργία στις 10 του Ιούνη! Όλοι και όλες στις συγκεντρώσεις και στις κινητοποιήσεις! Τέρμα τα ψέματα! Τέρμα οι αυταπάτες! Ούτε η ΓΣΕΕ θα αλλάξει, ούτε η ΕΕ, ούτε ο κάθε τρίχας νεοδαπίτης. Ας μην ασχολούμαστε άλλο με τους πεθαμένους, ας δώσουμε την αγάπη μας στους ζωντανούς. Στους εργάτες και τις εργάτριες, στους ανεργούς, στους συνταξιούχους, στο Επιστημονικό προλεταριάτο. Σε όλους όσους και όσες αγωνίζονται στην καθημερινότητα χωρίς να πατάνε σε πτώματα. Τώρα είναι η ώρα της μεγάλης μάχης! Τώρα! Όχι αύριο! Όχι μόνος του ο καθένας!
<<Του κόσμου ποιος το λύνει το κουβάρι ποιος είναι καπετάνιος στα βουνά ποιος δίνει την αγάπη και τη χάρη και στις μυρτιές του Άδη σεργιανά μαλαματένια λόγια στο χορτάρι ποιος βρίσκει για την άλλη τη γενιά>>, Μαλαματένια Λόγια