Στην πολιτική υπάρχουν πράγματα που λέγονται και δεν γίνονται ( σύνηθες την τελευταία δεκαετία των μνημονίων στην χώρα μας), πράγματα επίσης που γίνονται αλλά δεν λέγονται (σύνηθες φαινόμενο για αστικές κυβερνήσεις) αλλά τέλος και σχεδιασμοί που μένουν στα χαρτιά και μπορεί να μην τους άκουσαν ποτέ οι πολίτες.
Πρόσφατα στη συνέντευξή του στο tvxs.gr ο πανεπιστημιακός Νίκος Μαραντζίδης αναφέρθηκε στο θέμα της προοδευτικής κυβέρνησης, όπως το έθεσε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. Αλέξης Τσίπρας στη συνδιάσκεψη του κόμματός του. Με δεδομένο ότι οι επόμενες εκλογές θα διεξαχθούν με το σύστημα της απλής αναλογικής και η αυτοδυναμία είναι εξαιρετικά δύσκολη υπόθεση, ρωτήθηκε αν υπάρχουν πιθανότητες να προκύψει συμμαχικό κυβερνητικό σχήμα, όπως «μπήκε στον δημόσιο διάλογο» και από τον Α. Τσίπρα πρόσφατα (Η «ΔΦ» φιλοξένησε στο προηγούμενο τεύχος της άρθρο του Πρόεδρου του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ με θέμα την Προοδευτική Διακυβέρνηση).
Ο καθηγητής του ΠΑΜΑΚ απάντησε στο παραπάνω ερώτημα ως εξής: «Δεν βγαίνουν και οι αριθμοί. Ακόμη κι αν τα αποτελέσματα είναι καλύτερα από αυτό που δείχνουν οι δημοσκοπήσεις, μια προοδευτική συμμαχική κυβέρνηση θα χρειαστεί σίγουρα κι ένα τρίτο κόμμα. Φαντάζεστε μια κυβέρνηση για παράδειγμα ΣΥΡΙΖΑ – ΚΙΝ.ΑΛΛ. – ΜέΡΑ 25; Εγώ σε αυτή τη φάση αδυνατώ». Αδυνατεί να το φανταστεί, προφανώς, γιατί παίρνει τοις μετρητοίς τις ανακοινώσεις των δύο κομμάτων (ΚΙΝ.ΑΛΛ., ΜέΡΑ 25), τις δηλώσεις των επικεφαλής τους, τις σκληρές επιθέσεις στελεχών τους στον ΣΥΡΙΖΑ.
Όντως, τα συγκεκριμένα κόμματα κάνουν διμέτωπο αγώνα. Πολεμούν την κυβέρνηση, αλλά δεν χαρίζονται στον ΣΥΡΙΖΑ απορρίπτοντας μετά βδελυγμίας τις προτάσεις του Α. Τσίπρα. Λογικό σε ένα βαθμό. Θέλουν να προσελκύσουν τους δυσαρεστημένους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ, ποντάροντας ενδεχομένως και στις δημοσκοπήσεις και την διαφορά μεταξύ Ν.Δ και ΣΥΡΙΖΑ.
Το ΜέΡΑ 25 δεν έχει ακόμη σταθεροποιηθεί στο πολιτικό σύστημα. Ξέρει ότι, αν μείνει εκτός Βουλής, θα αντιμετωπίσει πολλά προβλήματα, ενδεχομένως θα απειληθεί και η ύπαρξή του. Αν, πάντως, η κοινοβουλευτική δύναμή του είναι καθοριστικός παράγοντας για τον σχηματισμό προοδευτικής κυβέρνησης, δύσκολα θα απορρίψει προτάσεις συνεργασίας.
Το θέμα με το ΚΙΝ.ΑΛΛ όμως, όπως έχουμε επισημάνει ξανά είναι πιο σύνθετο.
Δεν έχει συμφιλιωθεί ακόμα με τον ρόλο που του έχει δώσει ο λαός τα τελευταία χρόνια, και πολλές φορές συμπεριφέρεται μικρομέγαλα, νοσταλγεί τις εποχές που ήταν κυρίαρχο στην πολιτική ζωή και προσπαθεί να πείσει τα στελέχη, τα μέλη και τους οπαδούς του ότι «πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι εμείς θα κάνουμε κουμάντο και στη χώρα και στην ευρύτερη παράταξη».
Αυτό το σύνδρομο μικρομεγαλισμού που το ταλαιπωρεί σε συνδυασμό με το υπολογίσιμο ρεύμα στο εσωτερικό του, που πιέζει για συνεργασία με τη Δεξιά, παράγουν σύγχυση που αποτυπώνεται και στον δημόσιο λόγο του. Παρά τα όσα λένε οι εκπρόσωποι των ανταγωνιστικών απόψεων, ότι η ενότητα του κόμματος είναι διασφαλισμένη, δεν πρέπει να αποκλειστεί η ρήξη, όταν η ηγεσία του κληθεί να αποφασίσει με ποιους θα πάει και ποιους θα αφήσει.
Στην σύγχρονη αστική πολιτική σκηνή δεν μπορούμε πλέον να παραγνωρίζουμε το ενδεχόμενο των «ανατροπών». Αν ρωτούσε κανείς κάποιον πολίτη την δεκαετία του 80’ π.χ αν θα συνεργάζονταν σε μια Οικουμενική Κυβέρνηση λίγα χρόνια αργότερα οι δύο αντίπαλες παρατάξεις του εμφυλίου ίσως να τον περνούσαν για «τρελό». Παρ’ όλα αυτά αυτό συνέβη. Χαρακτηριστικό δεύτερο παράδειγμα που αποδεικνύει περίτρανα την παραπάνω λογική είναι και οι συνεργασίες ΠΑΣΟΚ- ΝΔ την περίοδο των μνημονίων . Ο μέσος ψηφοφόρος του ΠΑΣΟΚ ουδέποτε ακόμα και το 2009 δεν θα μπορούσε να σκεφτεί ότι θα μπορούσε να συγκυβερνήσει με την Ν.Δ.
Και στα πιο πρόσφατα. Φανταζόταν κανείς ότι ένα κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς θα συνεργαζόταν και μάλιστα αρμονικά για μεγάλο διάστημα μ’ ένα εθνικιστικό κόμμα; Κι όμως το είδαμε, γιατί τους ένωσε η αντίθεση στα μνημόνια και γιατί δεν υπήρχαν εναλλακτικές λύσεις.
Συνεπώς, ας μην είμαστε απόλυτοι ειδικά όταν μιλάμε για πολιτική και «συμμαχίες» σε μια ρευστή εποχή. Ότι φαντάζει αδύνατο στην παρούσα φάση, μπορεί να γίνει στο μέλλον. Αυτό πάντως που κανείς δεν μπορεί να φανταστεί είναι η συμμετοχή του ΚΚΕ σε κυβέρνηση συνεργασίας. Ειδικά στην παρούσα φάση.