Τις τελευταίες μέρες στα Γιάννενα, εργαζόμενοι και εργαζόμενες στα My Market κατήγγειλαν πως καλέστηκαν να καλύψουν βάρδιες συναδέλφων τους σε άλλα καταστήματα από αυτά που εργάζονται, χωρίς καμία εξήγηση. Η βόμβα δεν άργησε να σκάσει, αφού ύστερα από πιέσεις σύντομα μαθεύτηκε πως ο λόγος ήταν τα κρούσματα Covid στο χώρο δουλειάς. Σχεδόν εκβιαστικά, λοιπόν, η εργοδοσία μετακίνησε προσωπικό, ενώ δεν άργησε μάλιστα να προχωρήσει σε ενοικίαση επιπλέον εργαζομένων, ώστε τα καταστήματα να λειτουργήσουν κανονικά, ώστε να μη χαθεί ούτε 1€ από τον τζίρο. Στο βωμό του ημερησίου κέρδους η METRO Α.Ε.Β.Ε. δεν έκλεισε τα καταστήματα (ενημερωτικά: Βελισσαρίου, Ανατολής και Αρχ. Μακαρίου) ούτε για μία μέρα ώστε να προχωρήσουν στις απαραίτητες έστω απολυμάνσεις.
Και αν αυτό το γεγονός προκαλεί εντύπωση, τότε σημειώνουμε τα πλέον αμέτρητα φαινόμενα εργοδοτικής αυθαιρεσίας, εντός και εκτός περιόδου πανδημίας, σε εργασιακούς χώρους, όπου η υγεία ή η ασφάλεια των εργαζομένων είναι ψιλά γράμματα μπροστά στα κέρδη των επιχειρήσεων (ΠΙΝΔΟΣ, ΒΙΚΟΣ, ΔΕΔΔΗΕ κλπ).
Όλη αυτή η απανθρωπιά και εξάντληση στους χώρους δουλειάς συμπληρώνεται από τις ελαστικές εργασιακές σχέσεις, τα ωράρια λάστιχο, τις απλήρωτες εργατοώρες, τη μαύρη και ανασφάλιστη δουλειά, την επισφάλεια και πάντα το φόβο της ανεργίας που σφραγίζεται από το νομοσχέδιο Χατζηδάκη, του οποίου στη ψήφιση προχωρά η κυβέρνηση της ΝΔ. Ένα νομοσχέδιο που αποτελεί εργατικό και κοινωνικό οδοστρωτήρα, αφού δίνει το πράσινο φως στους εργοδότες να εκμεταλλεύονται περεταίρω τη δουλειά μας, και μάλιστα με το γράμμα του «νόμου». Κομβικά να αναφερθεί πως στο επίκεντρο του νομοσχεδίου βρίσκεται η πλήρη διάχυση του χρόνου εργασίας σε όλο το 24ωρο, η γενίκευση της ευέλικτης εργασίας, οι απλήρωτες υπερωρίες, η δουλειά τις Κυριακές και τις αργίες κλπ.
Το νομοσχέδιο χτυπάει τη συνδικαλιστική δράση. Προσπαθούν να καταπνίξουν όποια φωνή αντιστέκεται και διεκδικεί τα αυτονόητα. Η κυβέρνηση, χέρι- χέρι με το κεφάλαιο, εξαπολύει επίθεση στον κόσμο της εργασίας και ιδιαίτερα στη νεολαία, τα συμφέροντα της οποίας ταυτίζονται περισσότερο από ποτέ με την καλυτέρευση της ζωής της εργατικής τάξης. Μια νεολαία που αποτελεί την πιο μορφωμένη γενιά, εξοικειωμένη πλήρως με τις νέες τεχνολογίες ενώ παράλληλα, δέχεται την πιο σκληρή επίθεση.
Πως είναι δυνατόν, τη στιγμή που ο απαιτούμενος χρόνος για την παραγωγή ενός προϊόντος να μειώνεται, να νομοθετείται και να επιβάλλεται η αύξηση του εργάσιμου χρόνου; Πως είναι δυνατόν την εποχή που η ανθρωπότητα στέλνει μη επανδρωμένες αποστολές στον Άρη, πάνω από το 10% του παγκόσμιου πληθυσμού να ζει με λιγότερα από 2$/ μέρα;
Έχει έρθει η στιγμή να ανοίξει η συζήτηση μεταξύ των εργαζομένων για να έρθουν τα πάνω κάτω. Να γυρίσουμε τη ζυγαριά από την άλλη. Η συζήτηση αυτή πρέπει να ανάψει στους εργασιακούς χώρους, στα σωματεία/συνδικάτα και στους χώρους που ζούμε και διασκεδάζουμε. Με μαζικές δημοκρατικές διαδικασίες στα χέρια της εργαζόμενης νεολαίας και των ανέργων , με στόχο τη συγκρότηση ενός ανυποχώρητου κινήματος που θα ανοίξει το δρόμο για τη διεκδίκηση της εργασίας, της παιδείας, των σύγχρονων αναγκών και δικαιωμάτων μας με βάση τις δυνατότητες και τις επιστημονικοτεχνικές εξελίξεις της εποχής μας.