Ο Μπρούτζινος δεν είναι ένα απλό βιβλίο, όπου διαβάζει κανείς διηγήματα. Ο Δημήτρης Μανιάτης, ο πολιτικός συντάκτης και χρονογράφος των Νέων, είναι ένας συγγραφέας που αφήνει σιγά-σιγά το στίγμα του στο πεδίο του ελληνικού πολιτισμού. Βάζει τις δικές του ψηφίδες με την οπτική που έχει και την ευαισθησία που τον διακατέχει. Όταν κάποιος πιάσει στα χέρια του το νέο του βιβλίο με τίτλο «Μπρούτζινος» (εκδόσεις Μετρονόμος) θα περπατήσει νοερά σε μια άλλη Αθήνα. Θα διαβεί τις γειτονιές της, ακόμα και μερικές κακόφημες που όμως κρύβουν διαμάντια ψυχής και ανθρωπιάς. Ο Μανιάτης, μόνιμος αρθρογράφος της Δημοκρατικής Φωνής από το πρώτο φύλλο και φίλος, μας ξαφνιάζει και πάλι ευχάριστα. Η τελευταία φορά –και δεν αναφέρομαι στα δυνατά άρθρα του στα Νέα ή στις αιχμηρές και ενίοτε και σαρκαστικές αναρτήσεις του στο φέισμπουκ- που μας ξάφνιασε ήταν με το εξαιρετικό βιβλίο του, «Πάνος Γαβαλάς: Μια φωνή όλο φως» από τις εκδόσεις Λιβάνη. Στο οπισθόφυλλο διαβάζει κανείς τους τίτλους των 16 διηγημάτων μικρής φόρμας του Μανιάτη: Ο Μπρους Λι. Η οδός Φυλής. Ένας νάνος που λέει τα κάλαντα. Ένας γυμνιστής που μένει έξω απ’ το σπίτι του. Ένας ακέφαλος περαστικός. Τενίστες που γλυτώνουν το λιντσάρισμα σε μια συναυλία. Μια στρίπερ. Ο νεκρός με τις μπότες. Μια άχρηστη εφημερίδα που τυλίγει ψάρια. Το Τροπάριο της Κασσιανής. Ένα μπαλκόνι για οφθαλμόλουτρο. Ένας μπρούντζινος νάρκισσος στην Πανεπιστημίου. Η αυξητική γλουτών. Ένα παλιό σινεμά. Ο Λυκαβηττός.
«Δεκάξι διηγήματα μικρής φόρμας. Μικρές ιστορίες, σαν φέτες ζωής ή σαν μικρά όνειρα που καταγράφηκαν πυρετικά λίγο πριν τελειώσουν. Πικρά, αστεία, γλυκόπικρα, αδιάφορα, στιγμιότυπα μιας ζωής που χάνεται, μιας ζωής που ανατέλλει, μιας ζωής που δεν υπήρξε ποτέ ή απειλητική εδώ γύρω μας κυκλώνει».
Αναζητήστε και το διαβάστε το αξίζει!