Η κλιματική κρίση αποτελεί παγκοσμίως την μεγαλύτερη πρόκληση που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε.
Οι ανάγκες θέρμανσης, ψύξης, μεταφορών και των συνοδών ενεργοβόρων διαδικασιών είναι οι κύριοι παράγοντες έκλυσης αερίων του θερμοκηπίου και προέρχονται σε μεγάλο βαθμό από την χρήση ορυκτών καυσίμων.
Στην πατρίδα μας η επίλυση του προβλήματος παρουσιάζει μεγαλύτερο βαθμό δυσκολίας αν αναλογιστούμε ότι η ενεργειακή εξάρτηση της από τα ορυκτά καύσιμα προσεγγίζει τα 4/5 των ενεργειακών αναγκών της.
Το ΠΑΣΟΚ διαχρονικά προσπάθησε να θέσει το ζήτημα της κλιματικής αλλαγής ως βασικό άξονα χάραξης στρατηγικής, συνυφασμένο με την περιβαλλοντική, κοινωνική και οικονομική πολιτική της χώρας.
Είναι χαρακτηριστικό ωστόσο ότι τόσο οι αναφορές του Γ. Παπανδρέου για την πράσινη ανάπτυξη το 2008 λοιδορήθηκαν ως «πράσινα άλογα», όσο και οι πρωτοβουλίες της αείμνηστης Φ. Γεννηματά για την ανάγκη ενός Εθνικού Κλιματικού Νόμου, σε συνέχεια και του αντίστοιχου Ευρωπαϊκού, οι οποίες δεν είχαν εισακουστεί από τους κυβερνώντες.
Από την προηγούμενη εβδομάδα, έστω και καθυστερημένα η Κυβέρνηση μπροστά στις τρέχουσες γεωπολιτικές καταστάσεις και την πίεση των αγορών άνοιξε την συζήτηση για τον Εθνικό Κλιματικό Νόμο, χωρίς ωστόσο να καταφέρει να ανταποκριθεί ουσιαστικά στην χάραξη πολιτικών που να ανταποκρίνονται σε βασικές αρχές όπως η κλιματική δημοκρατία και δικαιοσύνη.
Το γεγονός ότι στις διαθέσεις της Κυβέρνησης αναφέρεται ο προγραμματισμός για επίσπευση του σχεδιασμού απολιγνιτοποίησης, χωρίς να περιλαμβάνεται καμία αναφορά για άλλα καύσιμα όπως το πετρέλαιο ή το φυσικό αέριο δείχνει αδυναμία να κατανοήσει – προστατεύσει την ελληνική κοινωνία από την όξυνση των κοινωνικών ανισοτήτων και την ενεργειακή φτώχεια. Σε μια συνθήκη μάλιστα όπου η εργαλειοποίηση των καυσίμων, λόγω του πολέμου στην Ουκρανία, επιτάσσει την ενεργειακή μας απεξάρτηση ως χώρα το συντομότερο δυνατόν.
Επίσης η απουσία μιας εντατικής και στοχευμένης στρατηγικής για την σημαντικά μεγαλύτερη ενίσχυση της χρήσης Ανανεώσιμων Πηγών ενέργειας, με την αναγκαία συμμετοχικότητα των πολιτών, των ελληνικών νοικοκυριών και κατ’ επέκταση των παραγωγικών ομάδων, αποτελεί δείγμα προχειρότητας, που σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να απαντήσει στις ανάγκες διαμόρφωσης ενός πλαισίου ενεργοποίησης της ελληνικής κοινωνίας.
Ο Εθνικός Κλιματικός νόμος όφειλε να συμπεριλαμβάνει σε μεγαλύτερο βαθμό την προσβασιμότητα στην παραγωγή ΑΠΕ των ελληνικών νοικοκυριών, να δρομολογηθούν προγράμματα ευαισθητοποίησης και ενημέρωσης και να υποστηρίξουν ενεργειακούς ελέγχους και σχέδια ενεργειακής διαχείρισης με τη συμμετοχή των πολιτών.
Οι πρόσκαιρες επιδοτήσεις ορυκτών καυσίμων, δεν μπορούν να προστατεύσουν αποτελεσματικά την ήδη επιβεβαρημένη ελληνική οικογένεια. Η ενεργειακή ακρίβεια οφείλει να αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά με μέτρα που θα ξεκινούν από τον πολίτη μέσω των δήμων και των περιφερειών και θα επεκτείνονται στους δημόσιους φορείς και τις επιχειρήσεις. Κάθε αντίστροφη διαδρομή κινδυνεύει να μείνει στα μισά, μακριά από τους απαιτόύμενους όρους κοινωνικής δικαιοσύνης.
Ο Νίκος Ανδρουλάκης διαχρονικά έχει επισημάνει την ανάγκη λήψης μέτρων για την κλιματική αλλαγή που θα επιβαρύνει ακόμα περισσότερο τις επόμενες γενιές. Σήμερα από την θέση του Προέδρου, επιλέγει να βάλει ως προτεραιότητα τις πρωτοβουλίες σε αυτήν την κατεύθυνση, με οποιοδήποτε πολιτικό κόστος και απέναντι σε συμφέροντα που αντιδρούν.
Ο σεβασμός προς το περιβάλλον οφείλει να σταματήσει να αποτελεί πολιτικό ευχολόγιο.