Ανησυχία, οργή, αγανάκτηση… αυτά συναντά κανείς μιλώντας με τους εργαζόμενους για τους σχεδιασμούς της κυβέρνησης για τα εργασιακά. Η κυβέρνηση ετοιμάζεται να φέρει το αντεργατικό νομοσχέδιο που οι ίδιοι οι εργαζόμενοι αποκαλούν οδοστρωτήρα για τη ζωή και τα δικαιώματα τους. Κατάργηση του 8ώρου, επιβολή 10ωρης δουλειάς, απλήρωτες υπερωρίες, ακόμα μεγαλύτερα εμπόδια στη συνδικαλιστική δράση και διεκδίκηση. Η ουσία λοιπόν και ο χαρακτήρας όλων των παραπάνω στόχο έχουν να κάνουν την εργατική τάξη ακόμα πιο φθηνή, ακόμα πιο ευέλικτη μπροστά και στη νέα οικονομική κρίση. Για να τη βγάλουν και πάλι καθαρή οι επιχειρηματικοί όμιλοι, για να επιτευχθεί η μέγιστη δυνατή κερδοφορία τραβώντας κυριολεκτικά τους εργαζόμενους 100 χρόνια πίσω.
Αυτοί που θα βιώσουν με μεγαλύτερη σφοδρότητα τις συνέπειες από το νέο νομοσχέδιο – έκτρωμα, είναι η σημερινή και η αυριανή βάρδια της εργατικής τάξης, οι νέοι εργαζόμενοι που στο όνομα της «καινοτομίας», της «ψηφιακής επανάστασης», ακούνε την κυβέρνηση και την εργοδοσία να αντιστρέφουν προκλητικά την πραγματικότητα.
Ενώ οι εργαζόμενοι βλέπουν την επιστημονική, την τεχνολογική ανάπτυξη να προχωρούν με αλματώδεις ρυθμούς και αντί αυτές οι δυνατότητες να διοχετεύονται με σκοπό η εργασία για γίνεται πιο ξεκούραστη, η ζωή να καλυτερεύει, αυτό που ζουν είναι το ακριβώς αντίθετο. Ο «σύγχρονος εργαζόμενος» πρέπει να μάθει να ζει με λιγότερα δικαιώματα από ότι οι γονείς και οι παππούδες του. Να δουλεύει περισσότερες ώρες, πιο εντατικά, με μικρότερο μισθό. Να μην έχει δικαίωμα στον ελεύθερο χρόνο, στην ξεκούραση, τα νέα ζευγάρια να αδυνατούν να οργανώσουν την οικογενειακή ζωή.
Σε κλάδους όπως η Πληροφορική, οι Τηλεπικοινωνίες, το Εμπόριο, ο Επισιτισμός – Τουρισμός οι εργαζόμενοι τα γνωρίζουν από πρώτο χέρι και προσπαθούν να τους πείσουν ότι είναι «εκσυγχρονισμός» να κατοχυρώνονται και με το νόμο οι ατελείωτες, ακανόνιστες ώρες δουλειάς, το «όποτε και όπως» θέλει ο εργοδότης.
Ο ΣΥΡΙΖΑ παρουσιάζεται ως υπερασπιστής των εργαζομένων, αντιμαχόμενος του νομοσχεδίου. Όμως δε διαφωνεί στην καρδιά του αντεργατικού εκτρώματος. Αντίθετα έχει παίξει ενεργό ρόλο, έχει λειάνει το έδαφος πάνω στο οποίο πατά τώρα η κυβέρνηση της ΝΔ. Ας απαντήσει λοιπόν στους εργαζόμενους: Αν διαφωνεί με τη “διευθέτηση του χρόνου εργασίας”, γιατί δεν κατάργησε τον νόμο του ΠΑΣΟΚ του 2011, που επέτρεπε τα 10ωρα και τις απλήρωτες υπερωρίες, με μόνο αστερίσκο την ύπαρξη Συλλογικής Σύμβασης και τη συμφωνία εργοδοσίας – σωματείων; Γιατί επέλεξε ως κυβέρνηση να εμπλουτίσει τον παραπάνω νόμο σε βάρος των νοσοκομειακών γιατρών και καθιέρωσε τη 12ωρη εργασία τους; Γιατί επέβαλε δουλειά 32 Κυριακές τον χρόνο, κάνοντας ένα σοβαρό βήμα υπέρ των συμφερόντων των μεγαλεμπόρων; Γιατί νομοθέτησε περισσότερα εμπόδια για την προκήρυξη απεργίας; Γιατί δεν έκανε πράξη την πρόταση νόμου που διαμόρφωσαν πάνω από 500 συνδικαλιστικές οργανώσεις, για την επαναφορά των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας με κατώτατο μισθό στα 751 ευρώ; Γιατί επέλεξε να “υιοθετήσει” τον νόμο Βρούτση (ΝΔ, 2012);
Πολλοί νέοι αναρωτιούνται «τι πρόκειται να αλλάξει» με το νομοσχέδιο που φέρνει η κυβέρνηση, αφού δεν μπορούν να φανταστούν κάτι χειρότερο απ’ αυτό που βιώνουν.
Κι όμως. Αυτό που πολλοί εργαζόμενοι πιστεύουν σήμερα ότι είναι προσωρινό (τα ωράρια – λάστιχο, οι τσακισμένοι μισθοί, η πλήρης υποταγή της εργάσιμης μέρας στον εργοδότη κ.ά.), θα γίνει μόνιμο και διαρκείας. Όσοι πιστεύουν ότι δεν τους αφορά είναι οι επόμενοι που θα μπουν στο στόχαστρο!
Πατώντας πάνω στη ζούγκλα που έχτισαν όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις, το αντεργατικό αυτό τερατούργημα φέρνει μια σειρά «τομές», εμπνευσμένες από τις πιο αντεργατικές «παραγγελιές» της εργοδοσίας και των επιτελείων της.
Η επιβολή της 10ωρης δουλειάς, της επιμήκυνσης δηλαδή του απλήρωτου χρόνου εργασίας, με ατομική διαπραγμάτευση, σημαίνει ότι ο εργαζόμενος γίνεται πιο ανυπεράσπιστος απέναντι στις ορέξεις κράτους και εργοδοσίας.
Το κυριότερο όμως είναι ότι το νομοσχέδιο Χατζηδάκη ανοίγει άλλη μια «πόρτα» για να μπουν νέες ρυθμίσεις από το οπλοστάσιο της ΕΕ για τον εργάσιμο χρόνο στην ελληνική νομοθεσία.
Για παράδειγμα η διάκριση «ενεργού» και «ανενεργού» χρόνου εργασίας, που γίνεται τώρα ευκολότερη με την ψηφιακή κάρτα και σημαίνει ότι ο εργαζόμενος θα αμείβεται μόνο για όση ώρα προσφέρει εργασία με τη στενή έννοια του όρου, ενώ χρονικά «κενά» στο πλαίσιο της βάρδιας δεν θα καταγράφονται ως εργάσιμος χρόνος!
Η απεργία στις 10 Ιούνη πρέπει να βρει τους εργαζόμενους σε θέση μάχης. Οι κομμουνιστές και οι κομμουνίστριες δίνουμε όλες μας τις δυνάμεις μέσα και έξω από τους χώρους δουλειά για να οργανωθεί η απάντηση των εργαζομένων. Το ΚΚΕ ακούραστα συνεχίζει με τη δράση του να φωτίζει στην εργατική τάξη πως σήμερα οι παραγωγοί του πλούτου μπορούν να ζήσουν πραγματικά καλύτερα. Κι αυτό απαιτεί οργάνωση και αντεπίθεση για το σάρωμα του πραγματικού εχθρού: Του κεφαλαίου, των κυβερνήσεων και των ενώσεών του. Όλοι στην απεργιακή μάχη για να μην περάσει το αντεργατικό νομοσχέδιο!