Ο μολυβένιος ουρανός, η θάλασσα στο χρώμα της αλκέας, και πίσω η «πόλη» του Klee αμφιθεατρική διαταγμένη, σχεδιασμένη με μια σχεδόν γραμμή, με τους πύργους και τα σπίτια το ένα πάνω από το άλλο, μοιάζει μια ειδυλλιακή αρχιτεκτονική αποτύπωση του μεσογειακού τοπίου το δειλινό. Αυτό το τοπίο είναι ένα πεδίο μάχης που ερίζουν τα διογκωμένα τουριστικά συμφέροντα με ολέθριες επιπτώσεις στο ίδιο και στους ανθρώπους του. Σε αυτό τον ανταγωνισμό –μάλλον και σε πολλούς άλλους- δεν έχουν θέση μόνο οι ειδικοί (αρχιτέκτονες/ισσες, πολεοδόμοι, περιβαλλοντολόγοι, κα) αλλά όσες και όσοι «βάζουν τα χέρια τους» για την παραγωγή και την αναπαραγωγή του χώρου, αυτοί και αυτές που κατοικούν, βιώνουν και ζουν -με- τον τόπο. Δεν πρέπει να επιτρέψουμε ο πρόσκαιρος και ιδιοτελής πλουτισμός να βαρύνει πιο πολύ από την αποθηκευμένη δύναμη στα έργα των ανθρώπων στη μακρά περίοδο, διαρκώς παρούσα στα στιγάδια των καλντεριμιών, στα ψηλά καμπαναριά των εκκλησιών, στα περίτεχνα γείσα των παραθύρων, στα πλακόστρωτα των μικρών πλατειών. Πρέπει με πρακτικές αντίστασης σήμερα να κάνουμε τη ζυγαριά της δικαιοσύνης να ισορροπήσει, για το τοπίο και τους ανθρώπους του, εμάς.
Εικόνα- Πίνακας: City On Two Hills, Paul Klee, 1927