Παρεμβάσεις: Ντελίβερι

Ένα ντελιβεράς σκοτώνεται στα 18 του καθώς πάει μια παραγγελία στην Καλλιθέα της Αθήνας. Ένας άλλος σταματάει και δίνει φαγητό σε έναν άστεγο στην Πάτρα. Χιλιάδες οδηγούν κάθε μέρα και νύχτα σε αντίξοες συνθήκες για να διαφυλάξουν κάτι από την καθημερινότητα ενός μέσου σπιτιού. Είναι οι working class heroes, οι άνθρωποι μας, τα παιδιά (και όχι μόνον νέοι πια) της διπλανής πόρτας. Συχνά είναι θύματα εργοδοτικού μπούλινγκ, αφού πιέζονται για χρόνους παράδοσης. Πάντα είναι και θύματα πίεσης των πελατών –«το παιδί έχει φύγει, είναι στο δρόμο». Προσφάτως η αδιανόητη κίνηση μιας ψηφιακής πλατφόρμας να τους μετατρέψει σε … ελεύθερους επαγγελματίες ξεσήκωσε και ευτυχώς ένα κύμα αλληλεγγύης αλλά και μια σοβαρή μαζική απεργία από τους ίδιους που μέτρησε και μια νίκη: να αποσπάσουν παραπάνω δικαιώματα από όσα είχαν- πάλι λίγα είναι θα έλεγα. Παλιότερα τους λέγαμε αόρατους, ανήκουν εξάλλου σε εκείνους τους κλάδους που δεν καταγράφονται πάντα. Έχουν ημι- σχέση με τα μαγαζιά, αγωνίζονται για το ένσημο, έχουν τρελά ωράρια, δεν εγγράφονται συχνά στην κλασική (λέμε τώρα) εργασική συνθήκη. Δεν πρέπει να είναι αόρατοι. Πρέπει να τους βλέπουμε. Να το θυμόμαστε κάθε φορά που ανοίγουμε την πόρτα μας και τους υποδεχόμαστε λασπωμένους ή κρυωμένους απ’ το δρόμο στο ζεστό χωλ μας. Πρέπει επίσης να θυμόμαστε πως πολύ εύκολα ένας πτυχιούχος σήμερα, στην χώρα της πλάκας που η κυβέρνηση μιλάει για ανάσχεση του brain drain ή ανακοπή της ανεργίας, καταλήγει με ένα δικό του μηχανάκι στους δρόμους καρμανιόλες να μεταφέρει φαγητό ή καφέδες. Αυτό δεν το λέω μειωτικά. Το λέω, ως υπενθύμιση της συγκυρίας. Πρέπει να θυμόμαστε πως οι διανομείς (βάλτε εδώ και τους κούριερ) δεν είναι δούλοι κανενός. Είναι εργαζόμενοι αξιοπρεπείς και ευάλωτοι σε χίλιους δυο κινδύνους. Είναι άνθρωποι που διεκδικούν δικαιώματα, ξεκούραση, ρεπό, ένσημα, αποζημίωση κράνους ή μηχανάκι, αδιάβροχο ή καύσιμα. Είναι οι δικοί μας άνθρωποι.