Η απώλεια του Μίκη Θεοδωράκη είναι αναμενόμενο να προκαλέσει συνειρμούς και να ανασύρει στην επιφάνεια της μνήμης μας τη σχέση του σπουδαίου δημιουργού με την Πρέβεζα. Πέρα από την ανακήρυξή του σε επίτιμο δημότη από τον Δήμο της Πρέβεζας, στην δημαρχική περίοδο του Νίκου Γιαννούλη, είναι και η ομιλία του ως προέδρου της Ελληνοτουρκική Φιλίας για την Ειρήνη. Η ομιλία έγινε στον χειμερινό κινηματογράφο ΑΚΤΑΙΟΝ σε μια κατάμεστη αίθουσα με πολύ παλμό. Η εκδήλωση έγινε στο πλαίσιο του θάλλοντος τότε Λαϊκού Πανεπιστημίου του Δήμου Πρέβεζας, το οποίο αποτελεί μια από τις πιο επιτυχείς δράσεις, από τα μέσα της δεκαετίας του 1980 ως τις αρχές της δεκαετίας του 1990. Έχοντας τότε την ευθύνη του Λαϊκού Πανεπιστημίου –για το οποίο χρειάζεται μια αποτύπωση όσων συνέβησαν-, τολμώ να ισχυριστώ ότι ήταν από τις εκδηλώσεις που συγκίνησαν και ενθουσίασαν.
Όμως, ο Θεοδωράκης συνδέεται, δια τεθλασμένης, και με έναν νομπελίστα Έλληνα ποιητή του οποίου ο αοίδιμος μελοποίησε ποίηση. Πρόκειται γα τον Γιώργο Σεφέρη, τον δημιουργό που έχει τιμήσει τη χώρα μας τιμώμενος με το πρώτο νόμπελ λογοτεχνίας. Το δημοτικό συμβούλιο επί δημαρχίας Γιαννούλη έκανε το πρώτο βήμα, εισάγοντας μια καινούρια αντίληψη για τη σχέση της τοπικής μνήμης με την εθνική μνήμη και τη λογοτεχνική δημιουργία. Σε εισήγησή μου στο Α΄ Διεθνές Συνέδριο Ιστορίας της Πρέβεζας εισηγήθηκα θέμα με τις ονοματοδοσίες στην πόλη, στις οποίες πλειοψηφούσαν οι αγωνιστές και οι αρχαίοι. Από τους ποιητές τιμήθηκαν ο Καρυωτάκης, τότε, ο Σεφέρης και δυο τρεις άλλοι. Ο Καρυωτάκης εγκαταστάθηκε στην οδό που διέρχεται μπροστά από τον ΟΤΕ, ενώ στον Σεφέρη δόθηκε η νεοδημιουργηθείσα πλατεία, απέναντι από την τράπεζα Alpha Bank.
Η πλατεία Σεφέρη έχει γίνει, τα τελευταία χρόνια, ένας πυρήνας για την οργάνωση διαφόρων δραστηριοτήτων. Άνοιξαν καταστήματα. Επιπλέον εκεί, τοποθετήθηκε με πρωτοβουλία ιδιωτών, μια στήλη, προς τιμή του εμβληματικού Δημάρχου Δημητρίου Κρόκου και του γιατρού και βουλευτή Χριστόφορου Τσαντούλα. Ονομάστηκε η όλη σύνθεση «Μνημείο Αγάπης». Δεν γνωρίζω αν ήταν συντονισμένη η προσπάθεια να ατονήσει η επίσημη ονομασία «πλατεία Σεφέρη». Το βέβαιο είναι ότι επικράτησε η λήθη κι γι’ αυτό ευθύνη έχουν οι εκάστοτε δημοτικές αρχές που δεν σηματοδότησαν επαρκώς τον χώρο.
Η απώλεια του Θεοδωράκη ανέσυρε και στη δική μου μνήμη το γεγονός ότι ο Σεφέρης, ένας από αυτούς που μας κάνει περήφανους ως Έλληνες, εξωθήθηκε στη λησμονιά. Χρειαζόμαστε τους ποιητές, τους καλλιτέχνες;΄Ή τους βάζουμε στο υπόγειο; Σε μια περίοδο που πλημμύρισαν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με φωτογραφίες, κείμενα και τραγούδια του Θεοδωράκη, στην Πρέβεζα δεν νιώθουμε ακόμη συγκλονισμό- είναι αλήθεια ότι ακούστηκαν δημόσια κάποιες φωνές- από το γεγονός ότι ένας μέγας ποιητής κυκλοφορεί ανάμεσά μας. Τον αντικαθιστούμε με μια γενικόλογη αγάπη. Η αγάπη για την ομορφιά πηγαίνει αγκαζέ με την περηφάνια για το νόμπελ λογοτεχνίας. Ο Σεφέρης είναι μέρος της κληρονομιάς μας. Είναι κομμάτι της τοπικής ιστορίας, του χώρου της πόλης μας.
Πλατεία Σεφέρη λοιπόν. Και αφού ο Θεοδωράκης; είναι συμπολίτης μας- το δημοτικό συμβούλιο τον έκανε επίτιμο δημότη-, ίσως είναι η ώρα να αποτυπώσουμε αυτή τη σχέση δίνοντας το όνομά του σε κάποιο δρόμο ή πλατεία. Κι αυτό να συνοδευτεί με μια λαμπρή εκδήλωση.